Jeszcze trochę o pojednaniu.

Gdy po latach chodzenia swoimi drogami klęknąłem wreszcie u kratek konfesjonału,moje doświadczenie pojednania było zupełnie inne niż te z dzieciństwa.Nic dziwnego,przecież grzeszność dziecka jest mniej bolesna w skutkach niż grzeszność tzw.dorosłego człowieka,więc i pojednanie jest mniej bolesne.

Tym razem miałem dużo do powiedzenia.I były to wyznania bolesne.Bolesne dla mnie.Bo kiedy zrobiłem sobie rachunek sumienia i zobaczyłem,ile krzywdy wokół siebie przez te lata zrobiłem,to zabolało.Bólem osób krzywdzonych.

Konfesjonał ma to do siebie,że zmusza człowieka do pokonania samego siebie.Swoich lęków,wynikających z nielogicznej argumentacji.Dla Boga moja przeszłość jest żadną tajemnicą,księdza po latach słuchania spowiedzi nic już pewnie nie zaskoczy.To ja w swoim tchórzostwie szukam argumentów,które oddalają mnie od pojednania z Bogiem.A przecież tak naprawdę chodzi tylko o to,abym nabrał odwagi i przyznał się głośno do głupot popełnionych w przeszłości.

Gdy już wykrzyczałem cały swój wewnętrzny bród,przyszła kolej na szczerą obietnicę poprawy i co ważne,zobowiązanie do zrekompensowania wyrządzonych krzywd.

Ciekawe w sakramencie pojednania jest to,że jeśli mój rachunek sumienia nie jest szczery,że jeśli nie odczuwam żalu za wyrządzone przeze mnie krzywdy,nie wyreperuję w miarę możliwości tych krzywd,to moje zabiegi w stronę pojednania mają charakter czysto socjotechniczny i celują tylko i wyłącznie w podreperowaniu sobie samopoczucia. Przeszłości jednak takie działania nie zamykają,powiem więcej,jeszcze bardziej ją obciążają,a pojednanie takie przy prawdziwym pojednaniu nawet chwilę nie poleżało.

Kiedy już wstałem od kratek konfesjonału i było już po wszystkim,poczułem się tak,jakby mi ktoś zdjął z pleców worek kartofli.Byłem wolny.Wolny od ścigającej mnie przez długie lata przeszłości.Obiecałem sobie wtedy,że nie dopuszczę w swoim przyszłym życiu do tego,aby przeszłość tak boleśnie mnie kąsała.

Do tej pory danego sobie słowa dotrzymuję.

dratwa3