8 : 14

Sukcesy naszych piłkarzy powoli ustępują w mediach miejsca innym rozrywkowym tematom, więc -zgodnie z zapotrzebowaniem społecznym- dowiadujemy się o okolicznościach tzw. zejścia pewnego nieszczęśliwego chłopczyka (przed paru laty) oraz o tym, co mówią eksperci o okolicznościach innego zejścia (przed paru dniami) pewnego generała, który podobno miał szczęścia więcej, w każdym razie żył dłużej.

Zapotrzebowanie społeczne jest faktem cywilizacyjnym, tak jak telewizja, która to zapotrzebowanie kreuje, rozpoznaje, a następnie, jak może, zaspokaja.

Cywilizacja śmierci dysponuje wprawdzie znacznymi zasobami zwłok - realnych i "wirtualnych", ale nie byłaby ona tak postępowa jak jest w istocie, gdyby nie rozmaite innowacje, dostarczające już to trupów świeżych, już to będących w stanie bardziej czy mniej zaawansowanego rozkładu (proszę zwrócić uwagę na szybko rosnącą pozycję anatomopatologów w nowoczesnych społeczeństwach), już to wreszcie trupów in spe, i -oczywiście- in statu nascendi (tj. moriendi).

Dzięki telewizji nie musimy się tłoczyć pod szafotami czy stosami żeby zobaczyć i usłyszeć jak efektownie kończyć się może ludzkie życie; bez konieczności wąchania nie tylko formaliny oglądać możemy wnętrza prosektoriów wraz z ich ruchomą i nieruchomą zawartością albo w chwilach wolnych od empatii dla kalek naszego własnego gatunku (niby jeszcze żywych, ale co to za życie..) litować się nad zmasakrowanym przy pomocy młotka kotkiem czy innym psem z kulawą nogą, nie brudząc sobie przy tym rączek.

Wczoraj obejrzałem sobie ciekawy pokaz przedagonalnych mąk
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, której egzystencja zdaje się dobiegać końca.

Prezes Dworak od dawna budzi moje ciepłe uczucia, bo nie jest przecież łatwo oddychać atmosferą obrad komisji której przewodniczy pani posłanka Iwona Śledzińska Katarasińska, a vis-a-vis palącego żaru spojrzeń posłanki Elżbiety Kruk i roziskrzonych oczu pani profesor Piotrowicz siedzieć wręcz niebezpiecznie, nawet z osobistym Czerepachem u boku.

Prezes i tym razem przeżył, choć katusze zadawane mu przez torturantów obojga płci chyba nieco nadwyrężyły ten żelazny organizm.

Dziś stawić miał katom czoło raz jeszcze, na co ciekawością czekałem, bo miłosierny ze mnie człowiek i rad byłbym ujrzeć, jak kończy (tzn. jak kończą się jego męczarnie) a przy okazji zobaczyć jeszcze raz twarze tych czternaściorga parlamentarzystów, którzy chcą, by męczył się nadal.

Transmisji nie było. Awaria systemu.

Osiem do czternastu to za mało na Dworaka, a nawet na jego osobistego Czerepacha.

Takie jest widać społeczne zapotrzebowanie.