czy Stefan Niesiołowski jest dupkiem ?

"Pytanie to, w tytule postawione tak śmiało,
choćby z największym bólem rozwiązać by należało."

Przez kilka dni pan poseł Stefan Niesiołowski był primadonną newsów, komentarzy i rozhoworów, dostarczających źródłowej wiedzy o ich autorach i uczestnikach (ja sam też dowiedziałem się ciekawych rzeczy, choćby o prof. Ireneuszu Krzemińskim), jednakowoż nie drążących dogłębnie osobowości owej popularnej postaci.

Śledziłem te rozmowy o byłym marszałku nieuważnie, bowiem zajęty byłem rozważaniami nad kwestią tytułową, od momentu, gdy jakaś telewizja pokazała ewakuację pana posła Stefana Niesiołowskiego spod gmachu, w którym wykonuje on od lat, jak chce i potrafi, obowiązki poselskie.

W stronę oddalającego się się na upatrzoną pozycję posła nieliczni obserwatorzy rzucali jakieś niepochlebne okrzyki, lecz dobrze słyszalny był tylko ten jeden, zacytowany wyżej "dupek !", który mnie zaskoczył i zadziwił a że naturę mam refleksyjną, jąłem się zastanawiać, co też wołający miał na myśli ?

Od czasu gdy arcymistrz słowa, Melchior Wańkowicz, nazwał "Dupkiem" swojego jamnika, epitet ów niesie w swej treści dobrotliwe lekceważenie, i może dlatego nie bywa używany w polskich sporach, w których gęsto od zdrajców i złodziei, nie brak chamów, a zdarza się i skurwysyn, bo przeciwników się tu nie lekceważy, a o dobrotliwości mowy być nie może.

Gdybym to ja miał coś wykrzyknąć do Stefana Niesiołowskiego
(który lubi sobie pokrzykiwać z ławy sejmowej), znalazłbym bez trudu inny epitet, ponieważ - po przemyśleniu sprawy - żywię mocne przekonanie, że nie jest on bynajmniej dupkiem.

***

W Platformie Obywatelskiej nie brak zapewne dupków, bo jest to partia liberalna, ale od czasu gdy stała się ona partią władzy wolumen dupków uległ automatycznej redukcji, bowiem dupek wyposażony w prerogatywy, powiedzmy, ministra, szybko przestaje być dupkiem; choć można go, jeżeli kto zechce, traktować dobrotliwie, ale nie wolno lekceważyć.

Nie wiem, jak doszło do tego, że zaroiło się w Polsce od wyposażonych w atrybuty pierwszej, drugiej, trzeciej lub czwartej władzy dupków, ale bardziej niepokoi mnie to, co z nich wyrasta - i co jeszcze może wyrosnąć.

To co wyrosło z "opozycjonisty" Stefana Niesiołowskiego nie jest zabawne; jest przerażające - tym bardziej, że nie jest on bynajmniej przypadkiem odosobnionym.

Polityka kadrowa "formacji" Donalda Tuska, podobnie jak proces formacji kadr tej partii, prowadzący do deformacji osobowości, to już nie temat na felieton.

AT