Nagroda im. Jacka Maziarskiego wręczona!

Co robić? Odpowiedź zależy od okoliczności i temperamentu każdego z nas. Pan Jacek przyjął na swój użytek zimnowojenną doktrynę „elastycznego reagowania”. Pierwszy tekst zamieścił w Tygodniku Powszechnym, lecz w latach 1970. pisał do "Nowych Dróg", organu teoretycznego PZPR, bo pragnął rozmiękczać komunizm od środka. Przez kilka lat pracował w tygodniku "Polityka", chociaż, jak mówił, wtedy od pewnych jej dziennikarzy "na kilometr jechało ubecją". Zakładał "Solidarność" w Wydawnictwie Współczesnym, ale w stanie wojennym powiedział – dosyć kompromisów. Znalazł "uczciwą pracę" w antykwariacie na rogu Marszałkowskiej i Zielnej, gdzie założył komórkę konspiracyjną. Redagował biuletyn Niezależnej Agencji Informacyjnej. Razem z Andrzejem Fedorowiczem założył i prowadził podziemny, ilustrowany tygodnik - "Przegląd Wiadomości Agencyjnych".

Jacek Maziarski sceptycznie patrzył na porozumienie Okrągłego Stołu. W roku 1989 w ostatnim komentarzu dla "Przeglądu" napisał: "boję się po prostu, że już rychło zacznie się zamykanie gęby wszystkim, którzy nie zachwycają się polityką ugody i nie spieszą się z wpadaniem w ramiona dotychczasowym właścicielom PRL awansowanym nagle do roli sojuszników. Boję się też, że pójdziemy w chocholi taniec w takt melodii "Kochajmy się". Gdyby tak było, zostaniemy w tym tańcu niechybnie wyobracani i wystrychnięci na dudka, z tej prostej przyczyny, że ani rząd, ani parlament nie mogą zrównoważyć zorganizowanej potęgi nomenklatury, która obsiadła praktycznie wszystkie stanowiska w państwie – od gmin po Sąd Najwyższy, która ma w garści komendy milicji, instytuty naukowe, przedsiębiorstwa." 20 lat później widać, że miał rację, łącznie z "zamykaniem gęby" naukowcom i publicystom.