Bajki tylko dla dorosłych

Państwo prawa, polityka prywatności, prawa człowieka, wolność słowa, zasada równości, mowa nienawiści.

            Przed blisko 70 laty mego życia –  a więc w wieku dojrzałym – z takimi pojęciami się nie spotykałem. Stopniowo na przełomie XX i XXI wieku zaczęły się one pojawiać. Dziś panoszą się w umysłach, siejąc zamęt.  Kiedyś były sufrażystki, ale one same starały się o to, by ich nie brać poważnie. Prawa człowieka, to pojęcie pojawiło się w związku z  II wojną światową, ONZ, rasizmem. Ale inaczej je pojmowano, w każdym razie nie jako „wolnoć Tomku w  swoim domku”, inaczej „róbta co chceta”, a  w stylu dworskim: laissez faire, laissez passer.  Samo pojęcie znano, tylko inaczej je kojarzono. Prawa człowieka mieszczą się w prawie natury, bowiem człowiek nie jest produktem, ale jest owocem tajemnicy życia będącej własnością natury. Ta bezbłędnie określa, co mu wolno, co nie i co mu przysługuje. Jeśli człowiek tego nie zagmatwa, to nie ma problemu.  Błędem naprawiaczy świata dziś i dawniej było i jest zawłaszczanie  mocy zakodowanej w naturze jak i dowolne nią manipulowanie, a wreszcie zakwestionowanie w ogóle jej istnienia. Coś w rodzaju wieży Babel. Stwórca od czasu do czasu miesza i tu języki, ale człowiek sobie to zawsze po swojemu tłumaczy.  W rezultacie walka o prawa jednych toczy się z naruszeniem praw innych. Przykład: prawo kobiety do jej brzucha – jak to się brzydko określa –  gwałci prawo człowieka do życia.

            Manipulowanie pojęciami o treści obiektywnej i nadawanie im znaczenia subiektywnego sprawia, że szereg obecnych w języku współczesnym słów  nie kojarzy się z niczym konkretnym. Jest to po prostu artykułowanie treści nie pokrywających się z rzeczywistością. Co rozumiemy n. p. pod określeniem „państwo prawa”? Obecnie politycy  nadużywają go, kiedy chcąc w kogoś uderzyć. Czy rozumieją co mówią?  Poseł Marek Suski na antenie TV Republika, praktycznie dziś jedynej, nie licząc TRWAM stacji, gdzie możliwe jest  wyrażanie opinii sprzecznych z poglądami rządzącej Polską kliką, powiedział, że po 13 grudnia skończyło się państwo prawa.  To oczywiste po wyczynach Sienkiewicza, Hołowni, a przede wszystkim samego Tuska. Wszak nie prawo leży u podstaw ich decyzji, ale aktualne potrzeby partyjne czy też obce polskiej racji stanu wymogi. Z tym wiąże się uwiąd demokracji. Właściwie nigdy nie można było traktować jej dosłownie, ale oparcie jej na burdach ulicznych, co PO czyniła przez cały czas dobijania się do władzy i  czyni nadal, naigrawając się z 7 milionów obywateli mających inną niż rządzący wizję Polski,  to jest coś gorszego niż parodia demokracji. Jej parodią jest też rządzenie przy pomocy dekretów, co czyni jedyne narzędzie demokracji – parlament – salą gimnastyczną, a jako wyłącznie demokratyczną ukazuje wolę partii lub jej wodza. Tak było w III Rzeszy, Rosji sowieckiej, PRL. Hasło dzisiaj rządzących i ich lokajów brzmi: „żeby było jak było”. Przy takiej demokracji bzdurą jest wolność słowa, ba nawet wolność przekonań, gdyż karalna jest, czy ma być, krytyka określonych ludzkich postaw i poglądów, n. p. stanowiska wobec LGBT. Żeby skutecznie obezwładnić człowieka ukuto faktycznie nonsensowny termin: „mowa nienawiści”. Owszem ona istnieje, ale najlepiej artykułują ją właśnie ci, co wszystkich o nią oskarżają, zwłaszcza Tusk i wysługujące się mu publikatory. Natomiast jeśli powiem, że nie podoba mi się propagowanie homoseksualizmu, znaczy to również, że uprawiam mowę nienawiści. Kompletną bzdurą i oszustwem jest tzw. polityka prywatności. Niedostępne są adresy – kiedyś były książki adresowany, spisy lokatorów –  ale to, że jesteś uwiązany jak pies telefonem, że wiedzą o każdym twym kroku kasuje wszelką prywatność. Jeszcze większym głupstwem i w wielu przypadkach nadużyciem jest tzw. zasada równości, oczywiście płci, czyli że nie ma różnic między mężczyzną i kobietą. A co zrobić z tymi dwustu kilkudziesięcioma płciami wymyślonymi przez ewidentnie chore umysły? W końcu nie wiadomo na czym polega ta równość owych dwóch bezdyskusyjnie istniejących  płci? Pod względem organicznym i psychologicznym takowej nie ma. Także pod względem funkcjonalnym jest ona problematyczna. U progu PRL i w ZSRR zastosowano tę równość w obsługiwaniu traktorów. W rezultacie sporo traktorzystek nie mogło urodzić dziecka. Równość kobiety i mężczyzny jest niezaprzeczalna, ale  dyskusja na ten temat byłaby  niepotrzebna, gdyby istniało państwo prawa. Bo to prawo powinno gwarantować takie wartości jak równe traktowanie kobiety i mężczyzny z uwzględnieniem warunków, w jakich to się dzieje. Szermuje się demagogicznie  różnicą wynagrodzeń, a nie mówi się o tym, że kobiety niejednokrotnie więcej zarabiają niż mężczyźni, a dzieje się tak w  zależności od wartości ich pracy. Z kolei schematyczne promowanie zasady równowagi w obsadzaniu stanowisk przez kobiety i mężczyzn zakłóca funkcjonowanie odpowiednich placówek.

            Słowem, w świecie rzekomo racjonalnym aż do apriorycznego negowania Stwórcy – wszak dowieść Jego nieistnienia nikt nie jest w stanie – jesteśmy zakleszczeni w szeregu bezmyślnie przyjmowanych nonsensach pełniących rolę kagańca nałożonego na człowieka nimi zniewolonego, człowieka który  ma ponoć być dumny w jak doskonale urządzonym świecie żyje, jakimi prawami i jaką wolnością się cieszy. Czyż nie powinien też być szczęśliwy? Tymczasem frustracja ogarnia coraz szersze kręgi.