Bohater mało znany

Co też wymyślił nasz portalowy Hetman-Ketman? Postanowił zrobić wiwisekcję mojej krótkiej notki sprzed roku, którą ponownie opublikowałem w rocznicę urodzin japońskiego dyplomaty, aby ponownie oddać cześć jego postawie, która podczas wojny należała do rzadkości. A zrobił to prawie dokładnie wg wzoru, który zastosowałem w swoim komentarzu do jego tekstu (TUTAJ>>>). Prawie, jak wiemy, czyni różnicę. Dlaczego prawie? Bo moje zarzuty były uzasadnione, a jego chybione. Cóż niestosownego znalazł w moim tekście portalowy śledź czczy, o ambicjach Herlocka-Szlamsa? Ale po kolei:

1. PIRSY ZAZUt: „Kradzione” zdjęcie
„Zacznijmy już od tytułowej foty. Krispin (niebieski) milczy na temat źródła, z którego pozyskał tę fotografię”.

Ta fotografia – jak wiele innych, wykonanych podczas wojny – należy do zbioru Wikicommons. Autorzy wielu z tych fotografii są dziś nieznani i większość z nich należy do domeny publicznej, a więc jest darmowa i każdy może je wykorzystać w swojej notce, artykule, blogu. Tymczasem HuDu (czerwony) znalazł w sieci jeden artykuł, w którym również wykorzystano to zdjęcie i uważa, że trzeba podać to właśnie źródło. Nawet w tym artykule źródło jest to samo: Wikicommons. Ale i tak oskarża:

„Dopowiedzmy zatem, co ukrywa „autor” i wskażmy link prowadzący do ukrytego źródełka...”

To naprawdę żenujące, że taki Wielgus Detektywus znalazł tylko jeden artykuł, w którym to zdjęcie wykorzystano. Jest ich znacznie więcej:

Kaunas unveils monument to Japanese diplomat who saved thousands of Jews during WW2

The year 2020 declared as the year of Chiune Sugihara

Chiune Sugihara: man of conscience

Who is Chiune Sugihara?

Polin: Historia Chiune Sugihary

I nic w tym dziwnego, bo o Sugiharze napisano wiele artykułów w wielu krajach na świecie, powstał nawet film biograficzny „Ambasador nadziei” (2015 r.), a w zeszłym roku wyszła w Polsce jego biografia autorstwa prof. Aleksandra Skotnickiego. Tak, „pod wskazanymi na koniec tekstu linkami próżno jej [informacji o zdjęciu – przyp. K.] bowiem szukać” – bo nie ma takiej potrzeby. Linki prowadzą do tekstów, które stały się inspiracją do napisania tej notki – mam tu na myśli przede wszystkim wywiad z potomkiem Bolesława Różyckiego, polskiego kamerdynera pana ambasadora Chiune Sugihary.

2. DrugoPIRSY ZAZUt: „Kradziony” tekst

Dalszy ciąg śledztwa prowadzi naszego chlubnego HuDu do jego ulubionego portalu Polin. To ma być „źródło” informacji zamieszczonych w mojej notce.

„Kolejne źródło, przemilczane przez Krispina, znajdujemy tutaj”

Zapoznanie się z tym tekstem „źródłowym” w prosty sposób wykazuje, że nie on był „źródłem”. Ten tekst autorstwa Jakuba Jaskółowskiego i Jakuba Beczka mógłby być dobrym uzupełnieniem mojej notki, gdyby komentarz pisała osoba życzliwa i zainteresowana dzieleniem się wiedzą z innymi, a nie opanowany nienawiścią hejter.

Ja mogę podać jeszcze dziesiątki a nawet setki linków do innych „źródeł”, które opisują mniej lub bardziej dokładnie życie ambasadorów Sugihary i Romera. Źródła oraz inspiracje to nie artykuły, z których wycina się fragmenty po to, aby wkleić je do swojego tekstu (o tym będzie dalej), ale takie treści, które wywołują zainteresowanie opisywaną postacią i chęć podzielenia się pewnego rodzaju fascynacją z czytelnikami bloga. Może tego nie rozumieć osoba, która ocenia innych swoją miarą i podejrzewa, że to musi być jakiś szwindelek.

Najlepszą obroną jest atak. Jak najlepiej przykryć blamaż związany z kopiowaniem całych akapitów czyichś tekstów bez podania źródła? HuDu, czyli zgniłe portalowe jajo, Jego Chlubna Chwalebność Humpty-Dumpty wie najlepiej. Opluć tego, kto ośmielił się to zauważyć i – co najzabawniejsze – nazwać go hejterem i... złodziejaszkiem. Najwyraźniej upominanie się o przyzwoitość, to niebezpieczne igraszki w niektórych środowiskach i portalach. Nie wspomnę już o haśle „wystarczy nie kraść”... Zaraz, zaraz, kto to wymyślił? Kto to hasło powtarzał?... mam to na końcu języka... mniejsza z tym... To tylko słowa, prawda?

Więcej na temat hejtera w mojej notce pt. Sugihara, Hirohito, nowy rok i histerycznie charczący chełpliwy hejter >>>

...pod tą notką opublikowaną 2 stycznia 2021 r. ktoś napisał, że Sugihara poświęcał na wystawianie wiz 18-20 godzin dziennie. A więc „normalne” życie przestało mieć dla niego znaczenie. Można powiedzieć, że od chwili podjęcia decyzji wystawiał wizy z... przerwami na sen i jedzenie, czyli regenerację sił. Kiedy to czytam, nie mam słów. Wiedział, że tak należało, że to dla tych ludzi jedyna szansa. Nie odwrócił się, nie grał, nie udawał, że nie widzi i nie może. Zrobił wszystko, co mógł, mimo że jego przełożeni sugerowali, żeby nie robił nic. Może po wojnie liczył, że po całym tym piekle, kiedy wszystko wyszło na jaw, jego czyn zostanie puszczony płazem. Może gdyby to nie była Japonia, tylko inny kraj, tak by się stało.

Gdy wiele lat po wojnie pytano Sugiharę, dlaczego wtedy w Kownie zdecydował się wydawać uciekinierom wizy, miał powiedzieć: „Widziałem ludzi w niebezpieczeństwie i mogłem im pomóc, więc dlaczego miałbym tego nie zrobić?”. Innym razem wyraził się podobnie: „Potrzebowali pomocy. Cieszę się, że znalazłem w sobie siłę, aby im jej udzielić”. Zarówno on jak i jego żona uważali, że nie mają innego wyboru. To przypomina postawę uczestników Powstania Warszawskiego. Widziałem zakłopotanie, gdy zadawano im pytanie, dlaczego zdecydowali się walczyć, pomimo młodego wieku i tak dużej przewagi wroga. Oni po prostu nie widzieli innej możliwości, dla nich nie było innej opcji.

„Nawet myśliwy nie może zabić ptaka, który leci w jego stronę w poszukiwaniu schronienia". (powiedzenie samurajskie)

Z uwagi na rosnącą liczbę ludzi, starających się o japońskie wizy (w czerwcu i lipcu 1940 r.), Sugihara występował o pozwolenie na zwiększenie limitu przyznawanych wiz. Trzykrotnie otrzymywał odpowiedź negatywną. Wtedy ten niezwykle opanowany człowiek, wychowany w tradycji samurajskiej i posłuszeństwie do cesarza, zdecydował się podjąć decyzję, która mogła zaważyć na życiu jego i jego rodziny.

„Zażądał przedłużenia pobytu w Kownie o 20 dni i od 31 lipca do 28 sierpnia 1940 r. wydawał dziennie około 300 wiz tranzytowych – nie zważając na to, czy uchodźca miał niezbędne dokumenty, czy nie. Powiadomione o jego niesubordynacji Japońskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych nakazało natychmiast przerwać ten proceder, co zignorował. Rozumiał, że ta decyzja prędzej czy później doprowadzi do zakończenia jego kariery dyplomatycznej. Do późnej nocy cierpliwie, ręcznie wypisywał wizy, ograniczając czas odpoczynku i posiłków. Jego żona, Yukiko, musiała masować jego zdrętwiałe palce, by mógł kontynuować swoją pracę”.

Warto wspomnieć o jeszcze jednym ważnym wydarzeniu w życiu Sugihary, które miało miejsce w początkach jego kariery dyplomatycznej. W Harbinie (Mandżukuo) przeszedł na prawosławie i przyjął chrzest. Mniej dziwaczny wydaje się wtedy jego komentarz do tego, co zrobił podczas wojny: „Wolałem być nieposłuszny wobec mojego rządu, bo w przeciwnym wypadku musiałbym być nieposłuszny wobec Boga”. Przypominają się słowa apostołów, którzy słysząc zakaz głoszenia w imię Jezusa odrzekli: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dzieje Apostolskie 5:29).

Chiune Sugihara na izraelskim znaczku pocztowym, wykonanym na zlecenie Fundacji Wallenberga:

^^^ opracowanie na podstawie artykułów w: tygodnik.tvp.pl / raoulwallenberg.net
 

Więcej o polskim ambasadorze w Japonii, jednym z trzech bohaterów historii o polskich uciekinierach z japońskimi wizami, w tekście: Tadeusz Romer - człowiek nie z tej ziemi

Poniżej jeden cytat z tego tekstu na temat pobytu polskich uchodźców w Szanghaju:

„Polscy pisarze żydowskiego pochodzenia używali wyrażenia w jidysz: „shond khay”, czyli „hańba życia”. Tak widzieli Szanghaj. Mimo to, w tym obcym i wyizolowanym otoczeniu, życie toczyło się nadal. Czytanie wierszy w jidysz, wydawanie gazet w jidysz i PO POLSKU, tworzenie dzieł sztuki i sztuk teatralnych, choć sporadyczne z powodu problemów logistycznych i japońskiej cenzury, pomogło podtrzymać na duchu przesiedlonych z Polski uchodźców”.

Niektórzy będą mieli problem ze zrozumieniem.