Niebywały potencjał Magdaleny Ogórek

Nie da się ukryć, że pojawiła się na naszym publicznym firmamencie gwiazda pierwszej wielkości i to nie jakaś tam przelotna, popkulturowa celebrytka lansująca się pod ścianką. Mimo filigranowej figury wydaje się być zawodniczka wagi ciężkiej. Zapowiadało się tak już, gdy Magdalena Ogórek wystąpiła jako kandydatka Leszka Millera na prezydenta, I było widać, że ma w sobie to coś, a nie tylko niebalnalny wdzięk, szyk i urodę, choć i to już byłoby dużo. Od samego początku kampanii prezydenckiej, choć oczywiście zdecydowany byłem na Andrzeja Dudę, ciekawiło mnie, co by to było, gdyby kampanię obu tych kandydatów dało się jakoś zsynchronizować. Najlepszym wyjściem byłaby, można było sobie pomarzyć, kampania, w której Duda byłby kandydatem na prezydenta a pani Magdalena na wiceprezydenta. To by był zabójczy tandem, tego byłem pewien.

Okazało się, że pani Magdalena Ogórek ma ogromny potencjał, ale nie od razu sobie z tego zdałem sprawę. Nasze panie bowiem wysoko zawiesiły poprzeczkę, a na czele rankingu królowała od r. 1980 Jadwiga Staniszkis, a potem dołączyła Barbara Fedyszak-Radziejowska. Od pewnego czasu jednak pozycja Jadwigi Staniszkis zaczęła się chwiać i na czele listy pozostała samotna BF-R. Jakoś mi do głowy nie wpadło by na miejsce JS nominować Magdalenę Ogórek i dopiero jej ostatni wyczyn z odzyskaniem dzieł sztuki uświadomił mi, że nie znajdę lepszej kandydatki do tego kobiecego tandemu.

Magdalena Ogórek udziela się sporo jako dziennikarka TVP i samo jej pojawienie się na ekranie elektryzuje widzów, szczególnie tych płci męskiej, co widać po urywających się telefonach do redakcji. Jednak nie wydaje mi się, żeby jej potencjał miał się ograniczyć do roli dziennikarki. Leszek Miller nie jest politykiem z mojej bajki, ale skłonny byłbym odpuścić mu wszystkie jego grzechy za wypromowanie Magdaleny Ogórek. To był strzał w dziesiątkę. To jest ta prawdziwa polska elita, której wyglądaliśmy od r.1989. Ale czy Polacy zasłużyli sobie na Magdę Ogórek ?