Mama, mamusia, mamunia

 Czy stary człowiek czy młokos, zawsze w momencie skrajnym, przełomowym, przerażającym, woła swoją matkę.

We wszystkich językach świata, na całym globie, słowo to wymawiane jest w momencie prawdziwego zagrożenia, bólu i trwogi. W chwili śmierci, załamania, tragedii.

 Z jej imieniem na ustach umierali żołnierze na wszystkich frontach świata.  Wzywano ją częściej niż samego Boga, bo bywało, że wiara w jej opiekuńczą moc silniejsza była niż każda inna.

 Matka to fenomen. To część naszego jestestwa. I nieważne, czy relacje z nią są dobre, czy złe. I bez znaczenia jest, czy spotykamy się z nią często, czy wcale. A nawet, rzecz nie polega na kontakcie bezpośrednim, fizycznym zwanym. Ona może nie żyć już nawet na tym świecie, ale istnieje w przestrzeni równoległej z naszą. Jej myśli przenikają nasze własne uczucia i wywierają na nie nadzwyczajny wpływ, nawet, jeśli nie mamy o tym najmniejszego pojęcia.  To nadzwyczajna, telepatyczna wręcz więź, mającą swoje źródło w samej istocie poczęcia. Krew z krwi, kość z kości. Byt z bytu.

 Matka nie umiera nigdy. Żyje w nas, tak samo, jak w naszych dzieciach żyć będą ich matki, a one same istnieć będą w naszych wnukach.

 Nie staram się nawet pojąć tego zjawiska, bo nie jest to możliwe. Z wielką pokorą dopuszczam do świadomości niewytłumaczalność tego faktu.

 Kiedy parę lat temu, ciężko pobity, niemłody już człowiek, obrabowany z pieniędzy i dokumentów, trafił do szpitalnej kliniki, nie umiał powiedzieć o sobie nic. Przez długie miesiące próbowano wykrzesać w jego umyśle jakiekolwiek iskierki przywracające pamięć. Bez skutku. Trafił do przytułku i pozostał anonimowym pensjonariuszem.

Aż nadszedł Dzień Matki. I mężczyzna ten, nagle, ku zdumieniu otaczających go osób, sięgnął po aparat  i drżącymi palcami wystukał na klawiaturze numer telefonu… swojej mamy. A ona odebrała! Bo ona przez cały ten długi czas czekała i wierzyła, że syn powróci!

 Telefon był do matki. Tylko jeden numer wyłonił się z opanowanej przez amnezję pamięci. A przecież miał też żonę i dzieci. Miał swój własny dom. Jak to możliwe, że przypomniał mu się tylko ten jeden numer?

 Matka czeka. Matka nigdy nie rezygnuje. Matka czuwa zawsze. I wiem, że przemyka się, kiedy zajdzie potrzeba, nawet przez niebiańskie fortyfikacje strzeżone przez anielskie zastępy.

Bo miłość silniejsza jest niż śmierć!

]]>http://mamadu.pl/118891,minelo-dwadziescia-piec-lat-a-ona-nie-moze-zapom...(link is external)]]>

]]>http://ks4010374.ip-192-99-7.net/blog/5734/matki(link is external)]]>