Rzeź Polaków - rozkaz Jeżowa cz.9

Dalszy ciag rozkazu Ludowego komisarza spraw wewnetrznych Nikolaja Jezowa adresowanego do najwyzszych stopniem funkcjonariuszy NKWD. Jezow uzasadnia w nim koniecznosc wymordowania wszystkich Polakow mieszkajacych w Zwiazku Sowieckim poniewaz Polacy pod wodza Polskiej Organizacji Wojskowej (w dacie rozkazu byla od lat rozwiazana) prowadza kampanie terroru oraz paralizuja dzialalnosc sluzb specjalnych. 

Działalność terrorystyczna wywiadu polskiego.

Zgodnie z dyrektywami z Warszawy, Unszlicht, Makowski, Dąbal, Wiślak, Matuszewski[1] i inni przygotowywali, wspólnie z trockistami, akty terroru o charakterze centralnym.

Matuszewski, na przykład, zorganizował w aparacie moskiewskiej milicji grupę POW, wciągnął do niej razem z Szyprowskim[2] (były sekretarz komitetu partyjnego milicji) dużą liczbę pracowników milicji (w tym również nie-Polaków), którzy prowadzili wywrotową działalność na różnych odcinkach służby milicyjnej (służba zewnętrzna, łączność, ochrona metra, stołówki milicyjne).

Zgodnie z dyrektywami, Dąbal, Matuszewski i Szyprowski przygotowywali zamachy terrorystyczne o charakterze centralnym wykorzystując obecność grupy przy ochronie obiektów, które były odwiedzane przez członków władz.

Zwerbowany przez Sosnowskiego w Saratowie polski agent Kasperski[3] (redaktor gazety obwodowej „Komunista”) wchodził w skład organizacji trockistowskiej, był związany z centralą Kraju Saratowskiego i obok uczestnictwa w działaniach dywersyjno-sabotażowych (grupa dywersyjna w fabryce kombajnów, zakładach produkcji akumulatorów ołowiowych – 195 i innych) włączył się do przygotowań zamachów terrorystycznych na szczeblu centralnym.

Roboczy kontakt z centralą trockistowską utrzymywali także Sosnowski i Pilar biorący udział w przygotowaniu aktów terrorystycznych.

Saratowska grupa POW poprzez tegoż Kasperskiego była w kontakcie z antysowiecką organizacją prawicową w Saratowie.

Likwidowana obecnie filia POW w obwodzie dniepropietrowskim przygotowywała zamachy terrorystyczne wspólnie z organizacją trockistowsko-eserowską w Dnieprodzierżyńsku i uzgadniała z nią swą działalność dywersyjno-sabotażową.

Obok działalności terrorystycznej w moskiewskiej centrali POW istniała też dyrektywa, aby przygotować szereg grup bojowych dla przeprowadzenia zamachów terrorystycznych na szczeblu centralnym w chwili agresji wojskowej na ZSRS.

Pracę nad utworzeniem takich grup prowadził członek moskiewskiej centrali POW Pestkowski.  

Sabotaż sowieckiej pracy wywiadowczej i kontrwywiadowczej.

Po zakończeniu wojny sowiecko-polskiej podstawowa kadra organizacji wraca do Moskwy i wykorzystując zajmowane przez Unszlichta stanowisko zastępcy przewodniczącego WCzKa-OGPU, a następnie zastępcy przewodniczącego Rady Wojskowo-Rewolucyjnej, rozwija działalność dla przejęcia kontroli nad istotnymi odcinkami działalności WCzK i OGPU (Pilar – naczelnik KRO WCzK [kontrwywiad], Sosnowski i jego grupa w KRO WCzK, Olski – przewodniczący GPU Białorusi, Ichnowski[4] – naczelnik EKU GPU,[5] Miedwied – przewodniczący MCzK,[6] później zmienił Messinga na stanowisku PP[7] OGPU w LWO,[8] Łoganowski, Barański i wielu innych w strukturach INO WCzK-OGPU-NKWD) i Zarządu Wywiadu RKKA (Bortnowski i inni).

W minionych latach  działalność organizacji w strukturach WCzK-OGPU-NKWD i Zarządzie Wywiadu RKKA prowadzona była w następujących kierunkach:

1. Całkowity paraliż naszej działalności kontrwywiadowczej przeciw Polsce, zapewnienie bezkarnej i pomyślnej pracy polskiemu wywiadowi w ZSRS, ułatwienie infiltracji i legalizacji agentury na terytorium ZSRS i na różne odcinki gospodarki narodowej kraju. W Moskwie Pilar, Olski, Sosnowski i inni, na Białorusi Messing, w Leningradzie Miedwied, Janiszewski,[9] Sędzikowski[10] i inni systematycznie sabotowali działania naszych organów przeciw polskiemu wywiadowi, chronili przed porażką lokalne organizacje POW uprzedzając grupy i poszczególnych członków POW o istniejących materiałach, przygotowywanych operacjach, przetrzymywali i niszczyli informacje o działalności POW napływające od uczciwych agentów, wprowadzali do siatek szpiegowsko-informatorskich podwójnych agentów pracujących dla Polaków, nie dopuszczali do aresztowań, zamykali sprawy.

1. Przejęcie i paraliż całej pracy wywiadowczej NKWD i Zarządu Wywiadu RKKA przeciw Polsce, szeroka, planowa dezinformacja i wykorzystywanie naszego aparatu wywiadu zagranicą do dostarczania informacji o innych krajach i do działań antysowieckich na arenie międzynarodowej.

I tak członek POW Staszewski, wyznaczony przez Unszlichta do pracy zagranicznej wykorzystał swój pobyt w Berlinie w 1932 roku do poparcia Brandlera,[11] by działając według bezpośrednich dyrektyw Unszlichta doprowadzić do przerwania i klęski powstania proletariackiego w Niemczech.  

Członek POW Żbikowski, skierowany przez Bronkowskiego do pracy zagranicznej Zarządu Wywiadu RKKA, prowadził działalność prowokatorską, których celem było skomplikowanie dwustronnych stosunków między ZSRS a Anglią.

Zgodnie z dyrektywami Unszlichta, członkowie organizacji Łoganowski i Barański wykorzystali swój pobyt w Warszawie z ramienia INO w okresie odsunięcia Piłsudskiego od władzy dla stworzenia pod płaszczykiem OGPU dywersyjnych organizacji piłsudczyków, które działały przeciwko ówczesnemu rządowi endeków w Polsce i przygotowywały – jakoby w imieniu rezydentury INO – prowokacyjny zamach na francuskiego marszałka Focha,[12] w czasie jego przyjazdu do Polski, celem doprowadzenia do zerwania normalnych stosunków dyplomatycznych między Francją a ZSRS.      

1. Wykorzystanie stanowisk członków POW w WCzK-OGPU-NKWD do głębokiej działalności antysowieckiej i werbunku szpiegów.

Emisariusz Piłsudskiego i rezydent Oddziału II polskiego Sztabu Głównego, I. Sosnowski, na szeroką skalę wykorzystywał swoją pozycję w organach w celu nawiązania kontaktu z różnymi, przeważnie antysowieckimi elementami nacjonalistycznymi i stanął na czele ich działalności wywrotowej na Zakaukaziu, w Azji Środkowej i w innych rejonach.  

Jednakże bodaj najwiekszą szkodę przyniosła nam teoria i praktyka pasywności w działalności kontrwywiadowczej, uporczywie i systematycznie prowadzona przez polskich szpiegów, którzy wśliznęli się do WCzK-OGPU-NKWD.

Wykorzystując przejęcie kierowniczych stanowisk w naszym aparacie kontrwywiadu, polscy szpiedzy sprowadzali jego pracę do przedsięwzięć ściśle obronnych na naszym terytorium. Nie dopuszczali do działalności mającej na celu penetrację central wywiadu innych państw przez naszą agenturę kontrwywiadowczą oraz do innych aktywnych, kontrwywiadowczych działań ofensywnych.

Nie dopuszczając do stosowania podstawowej zasady pracy kontrwywiadu, polegającej na przeniesieniu naszej walki przeciw wywiadom innych państw na ich własne terytoria, polscy szpiedzy w naszych organach doprowadzili do takiej sytuacji, że sowiecki kontrwywiad z organu, któremu państwo sowieckie powierzyło walkę przeciwko wywiadom innych państw i ich działalności, został w ciągu minionych lat całkowicie przekształcony w bezsilny aparat ścigający pojedynczych, drobnych szpiegów.

W przypadkach, kiedy podejmowano próby wyjścia kontrwywiadu za granicę, były one wykorzystywane albo do wprowadzenia swojej ważnej agentury do ZSRS (sprawa Sawinkowa[13]), bądź do nawiązania kontaktów z elementami antysowieckimi i ich uaktywnienia (sprawa Moskwicza-Bojarowa[14], prof. Isiczenko[15] i innych).