Wspomnienia Naczelnej Higienistki: Misiek

Będąc niemłodą lekarką, wysuniętą na stanowisko Naczelnej Higienistki naszego zadupia, przyszedł raz do mnie pacjent o wyglądzie misiowatem, aczkolwiek z łysą czaszką, odwracającą uwagę od jego niewątpliwej misiowatości. Misiowaty pacjent, trzymając przewiązane kokardką pudełeczko pod pachą, rzekł w progu mojego gabinetu :

- Dzię dobry najdroższa pani doktór….

Zanim zdążyłam odpowiedzieć „dzię dobry panu” ( bo jezdem osobą dobrze wychowaną) – pacjent o misiowatem wyglądzie już zaczął mi ręce całować, obśliniając mnie przy tem obficie.

- Co mi tak ręce obślinia, chociaż jeszcze nawet pana nie zdiagnolizowałam ? Czy pan nie wie, że mogę od tego ślinienia jakiegoś bola dostać, a co by wywołało panikę w naszem zadupiu Europy z powodu braku szczepionki? – rzekłam, podchodząc natychmiast do szafki, w której trzymałam waciki, oraz szpiritus - przeznaczony do dezynfekcji wipów. Dezynfekując się szpiritusem, dodałam z naciskiem:

- Przecież chyba pan wie, że na walkę z bolem nie mamy w budżecie żadnych pieniędzy ! A ten mnie tu obślinia…

- Bo ja tak obśliniam panią doktór dlatego, że kocham panią doktór i chciałbym pani doktór służyć nawet za parę tysięcy – odrzekł pacjent o misiowatem wyglądzie, podchodząc do parapetu z pudełeczkiem. Odwracając się do mnie, z obleśnem uśmiechem dodał:

- Na dowód tego, pozostawiam na parapecie pudełeczko czekoladek belgijskich, które specjalnie przywiozłem dla pani doktór z samego Bruksela !.....

Bezczelność pacjenta o misiowatem wyglądzie tak mnie zatkała, że po zakończeniu dezynfekcji, aż usiadłam we fotelu Naczelnej Higienistki naszego zadupia. W tem samem czasie pacjent o misiowatem wyglądzie, bez pytania także usiadł na krześle naprzeciw mnie, wpatrując się we mnie tak, jakby chciał mnie pożreć. Po dłuższej chwili wydusiłam z siebie:

- Co się tak na mnie gapi, jakby chciał mnie zwrokiem pożreć ? – i z jeszcze większem animuszem dodałam:

- Na parapecie czekoladki zostawia, siada bez pytania, jakby nas – za przeproszeniem – już stosunek łączył ! Przecież ja widzę pana pierwszy raz na me oczy i o ile mi pamięć nie wzwodzi – nigdy panu nic nie wyrżłam ani nie zaordynowałam ! – dodałam zdecydowanie.

Na te słowa, niezrażony niczem pacjent, z przymilnem uśmiechem odpowiedział:

- Bo mnie się rozchodzi pani doktór o to, żeby pani doktór ordynowała mi codziennie, a nawet w nocy i we dni wolne od zajęć! A ja, za tych parę tysięcy wszystko dla pani zrobię, żeby sława Naczelnej Higienistki rozciągła się nie tylko po naszem zadupiu, ale nawet i w całej Europie, skąd właśnie wracam z czekoladkamy dla pani doktór….- pacjent o misiowatem wyglądzie zawiesił głos, ciągle uśmiechając się do mnie obleśnie. Minęła dobra chwila zanim myśli zebrałam, co mi z głowy wypadły i się rozpierzchły po gabinecie i wreszcie otwarcie zapytałam:

- Czyżby pan , jako aktualnie bezrobotny, chciałby zostać bynamniej mojem utrzymankiem? I to jeszcze za parę tysięcy ?

- Nie utrzymankiem pani doktór, ale pijarowcem pani doktór. Tem, któren dba o pani doktór wizerunek zewnętrzny ! Czyli o imaż ! I tylko za parę tysięcy….Plis !!! – odpowiedział z pokorą i z jeszcze bardziej obleśnem uśmiechem pacjent o misiowatem wyglądzie.

Na jego słowa wstałam zza biurka, jak ta popa żona. Podeszłam do szafy z wacikami, catgutem i nadmanganianem potasu, gdzie miałam także zawieszone lusterko, w którem dokonywałam codziennej autolustracji. Wpatrując się w swój wizerunek zewnętrzny odrzekłam z nieukrywanem oburzeniem:

- Czyżby się panu mój wizerunek zewnętrzny nie podobał, nad którym pracowali najlepsi botoksiarze naszego zadupia pod przewodem doktora Arłukowicza ? Co ??? Bo, jak w widzę w lusterku – nic mnie się nie obsunęło na mojem wizerunku ! A tem bardziej na imażu !  – rzekłam obrażona, odwracając się do pacjenta o misiowatem wyglądzie, któren nagle przestał się uśmiechać. Siadając znowu naprzeciw pacjenta, rozgniewana do czerwoności botoksu, dodałam:

- A poza tem, żadnych – powiadam: żadnych dodatkowych pijarowców mnie tu nie potrzeba, bo w gabinecie Naczelnej Higienistki naszego zadupia już się nie pije ! Jeżeli już, to tylko za własne pieniądze ! Ja mam dosyć kłopotów z temi pijarowcami, co ich nagrali u Sowy kelnerzy w czasie konsumpcji ! A jak wiadomo, ci kelnerzy wysługują się curylicą!

- Ależ, najdroższa pani doktór ! Pani doktór źle mnie zrozumiała ! – odrzekł pacjent o misiowatem wyglądzie, wstając przy tem z krzesła i rzucając się znowu do moich spracowanych rąk Naczelnej Higienistki….

- A won mnie z temi łapskamy i z tem obślinionem języczkiem ! – ostro rzuciłam do pacjenta, wyciągając przy tem młotek do narkozy domiejscowej, co go trzymam na wszelki wypadek w szufladzie biurka. Na ten widok pacjent o misiowatem wyglądzie cofnął się gwałtownie od moich rąk, kierując się misiowatem tyłem w stronę drzwi mojego gabinetu.

Widząc przestrach w oczach pacjenta - ruszyłam za nim z przyrządem do narkozy… Pacjent o misiowatem wyglądzie nie czekał na dalszy bieg wypadków i gwałtownie wybiegł z mojego gabinetu. Ale już nie jak groźny misiu, ale już jako kundel - bo z podkurczonem ogonem…

Gdy tylko pacjent o misiowatem wyglądzie wybiegł z mojego gabinetu Naczelnej Higienistki - natychmiast zamkłam drzwi na klucz i zadzwoniłam do doktora Arłukowicza, by mu opowiedzieć o tem, co mnie spotkało. Po skończonej telefonicznej konsultacji z doktorem, wzięłam młotek do narkozy domiejscowej oraz szkło powiększające i zręcznem ruchem wybiłam wszystkie zarazki bola, co je misiowaty pacjent zostawił na krześle. Następnie: w celach profilaktycznych nalałam sobie menzurkę szpiritusu, co mi enefzet przydzielił dla dezynfekcji wipów i duszkiem wypiłam.

- Już po wszystkiem ! – pomyślałam sobie, siadając zadowolona z menzurką w ręku w fotelu Naczelnej Higienistki naszego europejskiego zadupia...

W poczuciu dobrze spełnionego obowiązku, przesiedziałam przy tej menzurce do samego wieczora, objadając się przy tem europejskimi czekoladkamy, które zostawił mi na parapecie pacjent o misiowatem wyglądzie. Do domu podrzucił mnie jak zawsze wierny doktór Arłukowicz , któren i tem razem czuwał na posterunku….