Naszemu Niepoprawnemu Poecie dedykuję.

"Nie może zginąć naród, który ma takie kobiety"

 Od początku istnienia naszej ojczyzny naród polski często zmuszony był bronić granic państwa przed licznymi napastnikami. Z każdej strony, od wschodu , zachodu, południa i północy, Polska atakowana była przez łupieżców żądnych naszej ziemi i jej bogactw.

 Od zarania też, do najcenniejszych łupów wojennych, zwłaszcza u wschodnich agresorów, zaliczano zdobycie  jasyru, w skład którego wchodziły polskie kobiety i dzieci. Uprowadzano tysiące zniewolonych niewiast, by uczynić z nich źródło zysku na targach niewolników, gdzie jasnowłose, dorodne dziewczęta budziły zachwyt i pożądanie.

 Wraz z krzewieniem się chrześcijaństwa w Królestwie Polskim, wzrastała wiara w nadzwyczajną moc matki Jezusa – Maryi. To Polacy, jako pierwsi, zobaczyli w niej orędowniczkę, wspomożycielkę i obrończynię . Z jej imieniem na ustach podążało rycerstwo na boje i wojny. Pod jej opiekę oddawały się pozostawione w  domach kobiety i dzieci. Wpatrzone w obrazy Maryi, zwycięsko depczącej głowę węża, pragnęły być tak dzielne jak Ona i tak samo skuteczne w działaniu.

 Silna wiara w zwycięstwo dobra nad złem sprawiała, że przesiąknięte pewnością matki, w takim duchu, wychowywały też swoje dzieci. Kult Maryi – Zwycięskiej Hetmanki towarzyszył Polakom od zawsze, od kiedy tylko sięga ludzka pamięć.

Kobiety polskie wiedziały dobrze, że od tego, jaki skutek odniesie walka ich mężczyzn, zależeć będą losy ich samych i często też, skupionego wokół nich potomstwa.

 Waleczność mężów równała się ofiarności ich kobiet. Bardzo szybko okazało się, że nie tylko głębokim patriotyzmem i gorliwą modlitwą mogą przyczyniać się do zwycięstw i sukcesów na polach walki. Najdzielniejsze z nich, z ogromnym poświęceniem, wkraczały na najniebezpieczniejsze fronty działań bojowych, by wspierać, ratować i wspomagać.   Henryka Pustowójtówna, Emilia Plater

Antonina Tomaszewska

 Z obrazem Matki Boskiej Zwycięskiej w sercu, wstępowały do powstańczych szeregów, kiedy los Rzeczpospolitej zależał od każdej szabli, od każdej pary rąk.

 Przez swoich wielbione za męstwo i przeklinane za niezłomność przez wrogów, dzieliły losy bojowników, jakiekolwiek by one nie były.

 Kiedy Polska znalazła się w ponad wiekowej niewoli, a kolejne Powstania upadały, nikt tak jak kobiety nie krzewił otuchy w sercach rodaków. Z ich inspiracji powstawały rozliczne inicjatywy narodowościowe. Wiara i ufność w pomoc Królowej Korony Polskiej owocowała nieprzerwanym łańcuchem czynów patriotycznych nie pozwalającym upaść nadziei.

]]>http://www.gazeta-mosina.pl/2013/skwer-wladyslawa-tomaszewskiego/]]>

 Bywały aktywnymi członkami wielu tajnych, konspiracyjnych organizacji i przyczyniały się powstawania ruchów narodowowyzwoleńczych, które doprowadziły do odrodzenia się państwa polskiego. Druga Rzeczpospolita stawała się faktem.

  To był czas, kiedy udział kobiet w walce został  prawnie uznany i odpowiednio doceniony. Kobiety – ochotniczki, przywdziały mundury i na równi z mężczyznami maszerowały w szeregach.

 Inne Polki, choć pozornie nie związane z walką i konspiracją, zawsze jednak były oddane Sprawie i lojalne względem walczących rodaków.  Nigdy żaden polski żołnierz, strudzony bojem, nie odszedł głodny od drzwi polskiego domu i nieważne, czy była to chłopska chata, czy szlachecki dworek.

 Matki i żony, kreśląc znak krzyża nad głową syna - żołnierza, tak jak zawsze w historii bywało, wsuwały szkaplerze i różańce w kieszenie munduru, powierzając opiece Zwycięskiej Maryi.

 Różańce wpięte na sercu żołnierza

 Po klęsce września, nadeszły straszne czasy okupacji. W Polsce narastał i ruch oporu i buntu przeciw niemieckiemu i sowieckiemu agresorowi. Wspólnie  z mężczyznami, aktywnie przystąpiły do niego kobiety. Nie brakowało ich w oddziałach partyzanckich, konspiracji i dywersji.

 Powstanie Warszawskie ogarnęło swoim zasięgiem niemal całą młodzież Warszawy. W jego heroicznym zrywie, ofiara łączniczek i sanitariuszek zajaśniała nadzwyczajnym poświęceniem i odwagą.

 Były na wszystkich frontach II wojny światowej. I niezmiennie, z hasłem : ku chwale Ojczyzny! I zawsze: w imię Boga i Jego Matki!

 Nawet, kiedy na Polskę spadła ciężka zasłona kolaboranckiej, komunistycznej zależności, ramię przy ramieniu, wyklęte tak jak ich towarzysze, stanęły dziewczęta przeciw hordom czerwonej bezpieki i jej sojuszniczym enkawudowskim  zastępom.

Były z nimi do końca. Często aż po ścianę śmierci lub szubienicę.

 Takie były polskie kobiety. Odważne i zdeterminowane w walce o godność i niepodległość. W niczym nie ustępowały swoim mężczyznom.

To z ofiary ich krwi i łez wzięły się najpiękniejsze klejnoty w Koronie Rzeczypospolitej. Jaśnieją i mienią się tworząc symbol godności i dostojeństwa. Polski Orzeł z dumą prezentuje ich chwałę.