mirra

Złota, jak większość emerytów, nie mam. Nawet moje złote niegdyś serce na starość skamieniało.

Kadzidło, którego niewielkimi resztkami jeszcze dysponuję, zupełnie zwietrzało i do niczego się nie nadaje.

Prawdopodobnie jestem jednak posiadaczem mirry; jak mnie informują, wchodzi ona w skład pasty do zębów i płynów do płukania jamy ustnej (których, nie chwalący się, używam), oraz w skład lekarstw obniżających poziom cholesterolu (które zażywam, tak jak każda inna ofiara światowej zmowy lekarzy i farmaceutów), a w smaku jest podobno gorzka.
To by się akurat zgadzało, bo istotnie - czuję gorycz, która musi przecież mieć jakąś substancjalną przyczynę.
Może być to mirra.

Chcę się więc dzisiaj odrobiną owej gorzkiej substancji podzielić, choć ani żadnym królem czy magiem, ani mędrcem (zwłaszcza ze Wschodu) nie jestem; właściwie nie ma mnie już prawie, skoro nie potrzebuję NIP, został tylko PESEL, ale tym, co mam, podzielić się przecież mogę.

Proszę sobie do woli płukać czy obniżać, kto zechce.
A kto nie lubi nieprzyjemnych doznań, niech szuka wonności i kosztowności gdzie indziej, bo tutaj jeno sama gorycz - i nic więcej.

Granica wschodnia mojego państwa przebiega dzisiaj mniej więcej tak, jak to uzgodniły między sobą jesienią roku 1939 dwa sojusznicze mocarstwa, dziś już nieistniejące : Rzesza Niemiecka i ZSRS.

Jeśli wierzyć w to co piszą gazety jest to teraz wschodnia granica Unii Europejskiej, której Polska jest członkiem.

Wygląda na to, że się nie mylą, bowiem Unia nie wykazuje zainteresowania tym, co się dzieje po drugiej stronie granicy, nawet wtedy, gdy są to zaczepne manewry wojskowe, budowa wojskowych instalacji albo na przykład katastrofa
wojskowego samolotu, mającego na pokładzie prezydenta jednego z państw Unii i naczelne dowództwo sił zbrojnych, wchodzących w skład Paktu Północnoatlantyckiego.

Latem 1941 wojskowy sojusz niemiecko-sowiecki zmienił się w wojnę, która przetaczała się w następnych latach przez terytorium okupowanej Rzeczypospolitej; jej mienie, skarby kultury i ludność ulegały unicestwieniu zwłaszcza na tych terenach, które po zakończeniu działań wojennych do Polski już nie powróciły (i ulegały dalszej depolonizacji).

Ani od Niemiec ani od Rosji moje Państwo nie otrzymało za straty wojenne odszkodowań.

Prawie wszystkie państwa dzisiejszej Unii brały udział w wojnie - po różnych stronach, zawierając rozmaite sojusze i pakty, ale tylko Polska nie złamała żadnego z zawartych porozumień; zobowiązania wobec niej złamali wszyscy.

Prócz wojny toczonej przez żołnierzy podziemnej Armii Krajowej z okupantami własnego kraju, siły zbrojne Państwa Polskiego uczestniczyły w walkach na wszystkich frontach, od Narviku po Tobruk, od Oki po Szprewę, broniąc Anglii i Rosji, wyzwalając Włochy i Francję.

Bohaterstwo i ofiarność nie mają ceny - ale Ojczyźnie bohaterów należy się szacunek, wdzięczność i pamięć, nie tylko rocznicowa.

Jestem bardzo ciekawy, w jaki sposób historyk Bronisław Komorowski i historyk Donald Tusk zamierzają wykorzystać polską prezydencję w Unii Europejskiej do upomnienia się
o ochronę dobrego imienia Polski i Polaków.

To, co dotychczas zdołałem dostrzec, nie skłania mnie do optymizmu - przeciwnie, nasuwa gorzkie myśli.

A gdy patrzę na wizerunek mojej Ojczyzny i jej dziejów,
kształtowany przez wolne media i niezależnych ekspertów, gorycz staje się chwilami nie do zniesienia.

Ale może to tylko mirra.