o roli Millerów w historii

Powszechnie znana i powtarzana przez wielu wykształconych a nawet mądrych obywateli opinia, iż historię tworzą ludzie, nie jest bynajmniej tak jednoznaczna jak mi się wydawało w latach mego dziecięctwa i wczesnej młodości, kiedy znałem (z lektury "Potopu") tylko jednego Millera, spod Częstochowy.

Potem, w miarę jak poznawałem innych Millerów, uświadamiać sobie zacząłem, że różnią ich nie tylko imiona, ale osobisty udział w tworzeniu historii.

Dziś wiem już, że tworzenie historii polega głównie na jej pisaniu, więc np. ś.p. Jan Nepomucen Miller będzie prędzej czy później przez nią zapomniany, jeżeli jeszcze nie jest, natomiast np. Leszek i Jerzy Millerowie (zbieżność nazwisk przypadkowa) zapisali się w niej albo zostali zapisani tak, że zapomniani nie będą.

Co będzie się pamiętać, zależy od tego, co się zapisze; wiele zależy od zapisujących.

Ale Leszek Miller, nazywany ongiś Kanclerzem, nie zostawi im całej roboty; próbuje ciekawą historię swego udziału w tworzeniu historii nadal tworzyć sam, czyli z kim się da.

Jego autobiografii spodziewać się jednakowoż nie należy, bo Leszek to nie to samo co Lech.

Jakkolwiek osobiście za Millerami, poza wdową Millerową, nie przepadam, przyglądam z ciekawością tej kreatywnej indywidualności, która pewnie niejednym jeszcze zdoła mnie zaskoczyć, bo nie skończy przecie jako związkowiec ?

Cokolwiek zamierza nam pokazać w przyszłą sobotę minister Sienkiewicz na platformie cyfrowej, zsocjalizować Leszka Millera nie zdoła, bo i nie ma takiej potrzeby.

***

W jakiejś encyklopedii znalazłem hasło "Zjawisko Millera"; piszą tam, że "polega na zwiększaniu się pojemności między wejściem a wyjściem".

Dalszy ciąg długiej definicji był na następnej stronicy, ale nie chciało mi się już przewracać kartki; tyle mi wystarczy.

Zbyt potężny zasięg ma to zjawisko.

AT.