Bismarck, Sienkiewicz, kulturkampf

            Już jako dzieciak słyszałem często, kiedy chciałem sobie użyć, besztając swych wrogów, że nawet wroga nie należy poniżać. Trudno się do tego stosować, zwłaszcza dziś, kiedy tych wrogów należy odnosić nie tylko do siebie, ale do najdroższych ci wartości, jak naród, wiara… Jednak stawianie Bismarcka i Sienkiewicza na jednej linii, to z pewnością dla Żelaznego Kanclerza zniewaga. Wszakże jeśli historia jest faktycznie magistra vitae, to jakaś nić  wiążąca obu tych panów istnieje. Chociaż są też różnice, dla Sienkiewicza raczej niekorzystne. Bismarck, pod wpływem liberałów budował  po zwycięstwie nad Francją w 1870/71 roku zjednoczoną wokół Prus Rzeszę Niemiecką, co wymagało zmiany liberalnej wobec Kościoła polityki Prus i likwidacji odrębności narodowej poddanych pruskich, w głównej mierze Polaków w zaborze pruskim. Chwycił się zatem polityki nazwanej kulturkampf – walka o kulturę, w polskiej wersji zwanej ironicznie walką kulturną, rusycyzmem mającym wyrażać polskie stanowisko wobec poczynań Bismarcka.

            Zatem pewne analogie między Bismarckiem a rządem Tuska, a w nim poczynaniami Bartłomieja Sienkiewicza istnieją. Bismarck dążył do wtopienia Polaków w zaborze pruskim w budowaną przez siebie Rzeszę. Tusk dąży do tego samego, tylko nie o Rzeszę Hohenzollernów  tym razem chodzi, a o przerobioną Unię Europejską na Deutsch-Europa, czy jak to nazwać?  Bismarckowi pomagali urzędnicy pruscy w Wielkopolsce i na Pomorzu, Tuskowi pomaga miejscowy kuturträger Sienkiewicz, bo czas dojrzał do tego, by Polakom jarzmo na kark wkładali sami Polacy. Przecież częściowo wypraktykowano to już  w czasie okupacji niemieckiej, kiedy eingedeutschte i volksdeutsche wykonywali robotę, wyręczając Niemców, a wspierały ich gadzinówki, które nigdy nie narzekały  a brak miejscowych pismaków. Przecież Tuska saga rodzinna musiała mu te sprawy przekazać, wszak miała w tym swój udział. A później polska administracja pod rządem sowieckim, czyż i to nie było nauką dla co bardziej pojętnych „polityków” PRLu i obecnych ich spadkobierców?

            A jednak  Bismarcka i Sienkiewicza – o Tusku nawet nie wspominając – nie można postawić w jednym szeregu. Kulturkampf bardzo zaszkodził  Kościołowi, choć go nie pokonał, natomiast zmobilizował Polaków do walki o swą rodzimą kulturę i w rezultacie o niepodległość. Pamiętajmy że wtedy istniały polskie, a nie tylko polskojęzyczne, gazety. Dziś Sienkiewicz likwiduje polskie media. Nadto Bismarck działał ściśle według prawa, wprawdzie pruskiego, Polakom wrogiego, ale o łamaniu praworządności nie mogło być mowy. Dla Tuska i Sienkiewicza praworządność to właśnie ta „kamieni kupa”. I jeszcze jedno, najważniejsze:  Bismarckowi naród Polski stawił opór, a zaprzańców było tyle co na lekarstwo. Tuskowi w jego  misji z Berlina i Brukseli pomaga duża część Polaków i tu jest ta istotna  różnica między kulturkampfem bismarckowskim i tym jaki toczą dziś z Polakami ludzie pokroju Tuska i Sienkiewicza. W obu przypadkach jednak w grę wchodzi interes  niemiecki. Tego, co głupsza część Polaków, czyli ta lumpenelita, nie może pojąć. A w sumie, to Tuskowi się nie dziwię. Bo zawsze pogardzał Polakami, a sam przedstawiał się jako „mniejszościowy Kaszuba”, trzeba wszakże dziwić się tym Polakom, którzy takiego obrali sobie wodza. Ale kim właściwie jest Sienkiewicz, jako władający polską kulturą w sposób, w jaki tego potrafiłby uczynić lepiej żaden niemiecki ani rosyjski stupajka? Lepiej żeby nie powoływał się na  rzekomego pradziada. Bo jeśli jego  parantela obraża Bismarcka, to co dopiero autora  Trylogii?  

            W niszczeniu Polski dobrał sobie Tusk sztab wprost niezawodny. Deprawacja dzieci przez panią notorycznie znaną z czynu herodowego (dziś wspomnienie), niszczenie Kościoła m. in. przez jego ostateczne wyrabowanie, co zapowiedział niejako Śmiszek. Tego nawet komuniści ówcześni  nie dokonali. Przyglądajcie się Polacy wysprzedaży wszystkiego o co walczyli wasi pradziadowie, dziadkowie, a nierzadko także rodzice.  To ci dopiero spektakl!!!