Polityka polska wobec Ukrainy

Ostatnia wizyta prezydenta Polski w Kijowie jest dobrą okazją aby zastanowić się nad adekwatnością polskiej polityki wobec Ukrainy i nad niewielkimi wciąż zmianami jakie się w niej dokonują.

Polska jest  nadal bardzo słabym krajem zajętym swoimi wewnętrznymi problemami . Akurat w tym przypadku działało to na korzyść. Dzięki temu po zmianie rządu nic się właściwie nie zmieniło w obszarze wielkiej polityki. Znikło jedynie znane z minionych 8 lat zjawisko rażących gestów i oświadczeń ,których podsumowaniem była wyjątkowo niefortunna milcząca obecność Komorowskiego na posiedzeniu ukraińskiego parlamentu honorującego ukraińskich zbrodniarzy i przywoływane przy każdej okazji 'wybaczamy i prosimy o wybaczenie”. Członkowie polskiego rządu przestali też pełnić rolę antyrosyjskiej szczekaczki w czym wyspecjalizowal się w przeszłości Radek Sikorski.

Obecny status quo na Ukrainie z punktu widzenia polskiej racji stanu jest do pewnego stopnia satysfakcjonujący ponieważ Polska póki co nie powinna być zainteresowana ani istnieniem silnego ukraińskiego państwa należącego do UE i NATO ani szybkim zakończeniem konfliktu w Donbasie. Ale z drugiej strony radykalne pogorszenie stanu ukraińskiej gospodarki czy otwarty dużej skali konflikt z Rosją może nam przynieść tylko kłopoty , z którymi się nie uporamy – napływ uchodżców, konieczność zapewnienia bezpieczeństwa (gwarancji czy ewakuacji ) Polaków na Ukrainie i ryzyko przenikniecia przygranicznego chaosu na teren Polski.

Wielu ludziom w Polsce nie podoba się polskie stanowisko co do Krymu czy Donbasu. Ale to oficjalne stanowisko jest wspólne dla wszystkich państw Europy , również dla Bialorusi. Dlatego,że nienaruszalność granic ukształtowanych po II wojnie światowej jest fundamentem bezpieczeństwa w Europie. Toteż nawet ostatni turecki reset i jak można się domyślać rosyjskotureckie porozumienie co do przyszłości Syrii nie wiązało się z jakąkolwiek zmianą tureckiego poglądu na aneksję Krymu, przynajmniej tego wyrażanego oficjalnie. Może to dobra okazja wspomnieć ,że w jakiejś trudnej do wyobrażenia perpektywie kwestionowanie powojennego ładu może leżeć w interesie Polski bądź co bądź bardzo terytorialnie w tym ładzie poszkodowanej. Ale taka kontestacja możliwa tylko dla silnych ,słabi muszą do czasu udawać zadowolonych.

Deklaracje to jedno a reakcja na poczynania Rosji już nie jest jednolita. Jedni są zwolennikami ostrych narastających sankcji i pogróżek, inni całkowitego oddzielenia kwestii gospodarczych od militariów. Głos Polski w tych tematach jest aktualnie właściwie niesłyszalny. Jeśli ktoś uważnie śledzi niuanse to owszem był krótki okres gdy próbowalismy nawet znaleźć miejsce przys stole rokowań gdzie zapadły porozumienia mińskie. Ale widocznie rozsądek zwyciężył choć raczej przypadek to sprawił. Przecież nawet nie wiemy co jest dla nas korzystne w przyszłości , na dziś dość mgliste i wyrażone w mało elegancki sposób rosyjskie propozycje są kompletnie nie do przyjęcia , niestety fakt ,że dureń Tusk przyjmował je z satysfakcją ,że nie udało się ich utrzymac w tajemnicy skutecznie wyciął wszelkie pole lawirowania. Maksimum tego co możemy to zmniejszyć niemieckie wpływy na Ukrainie i wzmocnić wschodnią flankę NATO na wypadek ostrego kryzysu. Ma to niestety swoją cenę czyli udział choćby symboliczny w każdym amerykańskim okołoukraińskim projekcie pomocy i wsparcia dla „młodej demokracji” . Pomijając koszty wymierne są i znacznie większe niewymierne czyli ryzyko pobudzenia źródła wrogości do wrednych Lachów– Balcerowicza na pewno będą nam pamiętać a przy okazji i to kto się na środkach pomocowych w Ukrainie upasie i jak je wykorzysta do dojenia maluczkich.

To co jako tako wygląda w sferze wielkiej polityki w sferze bardziej codziennej wygląda fatalnie. Tak źle ,że trzeba zaczynać od zera. Dopiero od ostatniej wizyty Poroszenki można mówić o jakimś zarysie zdrowego fundamentu naturalnej współpracy krajów sąsiadujących i mających sporo płaszczyzn wymiany . Niestety te płaszczyzny zostały zagospodarowane przez szemranych typków, którym skala korupcji i bezprawia u naszego sąsiada odpowiadała tak bardzo ,że skłonni byli zamknąć oczy na odradzanie się ohydnego nacjonalizmu a nawet go popierać , w końcu im bardziej mętna woda tym więcej do wyłowienia. Teraz po wizycie prezydenta Dudy możemy wyłuskać z dyplomatycznego pustosłowia dwa konkrety czyli swobodny rozwój mniejszości i budowanie narracji o przeszłości w oparciu o historyczną prawdę. W Polsce to źle przyjęto – właśnie dzięki doświadczeniu ostatnich lat.Można widzieć zagrożenie ale realnie to jest szansa. Obie sprawy dla Polski ważne i to my możemy na tym więcej zyskać. I szkoda aby to pozostało w sferze tylko możliwości. Z mniejszościami polskimi u naszych wszystkich sąsiadów mamy okropne zaszłości ,pokłosie obojętnego ,niemrawego pseudpaństwa polskiego . Jedynie na Ukrainie da się to szybko naprawić bo jedynie tam władzom zależy na wizerunku państwa umożliwiającego zgodną koegzystencję różnych kultur. Wizerunku. Przy zręczności, konsekwencji i szybkiej reakcji da się zadbać aby przynajmniej w tym naszym polskim odcinku to nie był tylko wizerunek. Gorzej jest z prawdą historyczną .Co prawda nasi historycy startują z dobrego punktu ,mają dość materiału i dowodów , są zmiany w IPN , jest jasna polityka historyczna państwa i chęć finansowania . Ale niestety to przyszło o tyle za późno ,że fatalne teraz ukraińskie prawo dopuszcza nazywanie zbrodni zbrodnią ale utrudnia nazywanie zbrodniarza zbrodniarzem.

Czyli czeka nas okres nieco schizofrenicznej narracji. Ale to nic dla nas nowego przecież, na rodzimym podwórku schizofrenia trwa już ćwierć wieku i to żadnym prawnym ograniczeniem nie wspomagana.

Na koniec o czym się zawsze zapomina. Budując normalne zdrowe relacje ryzykuje się totalne niepowodzenie jeśli nie wyrwie się chwastów. Z tym jest w Polsce źle. Chwasty zawsze upodobają sobie miedzę , takie pomiędzy. I między Polską i Ukrainą jest ich mnóstwo. A z drugiej strony to miedza najłatwiejsza do zaorania przez kontrwywiad i prokuraturę. Bo chwasty żydowskie i ruskie przeważnie płytko zakorzenione.