Papieżu Franciszku w Nicei zginęli pod kołami ciężarówki a na Teresinie Ci sami od razów siekierami

Papież Franciszek potępił zamach w Nicei i wyraził solidarność ze wszystkimi ofiarami – oświadczył w piątek rano rzecznik Watykanu ksiądz Federico Lombardi. Franciszek „w najbardziej kategoryczny sposób potępia każdy przejaw zbrodniczego szaleństwa, nienawiści, terroryzmu i każdy atak na pokój” – podkreślił rzecznik w wydanym komunikacie.

– W nocy śledziliśmy z niepokojem straszliwe informacje z Nicei – dodał ks. Lombardi.

– Wyrażamy w imieniu Papieża Franciszka zaniepokojenie i solidarność z cierpieniem ofiar i z całym narodem francuskim w dniu, który miał być dniem wielkiego święta – stwierdził watykański rzecznik

Do ataku doszło w czwartek 14 lipca wieczorem na nadmorskiej promenadzie Nicei, na której zgromadzeni mieszkańcy i turyści oglądali pokaz fajerwerków z okazji Dnia Bastylii, święta narodowego Francji. Ciężarówka przejechała dwa kilometry przez tłum. Co najmniej 84 osoby zginęły, a wiele zostało rannych, wśród ofiar śmiertelnych są dzieci. Minister spraw wewnętrznych Francji Bernard Cazeneuve powiedział, że 18 rannych jest w stanie krytycznym. Wiadomości zaczerpnąłem ze stron Naszego Dziennika.

            Islamski bandyta Mohamed Lahouaiej Bouhlel (31 lat), bo przecież nie bohater, zmasakrował haniebnie kołami wielotonowej ciężarówki ponad 100 przypadkowych, niwinnych osób w Nicei. Mieszkał na stałe w Nicei i był pochodzenia francusko – tunezyjskiego. Papież Franciszek jak czytamy powyżej niemal natychmiast, potępił z urzędu, wobec całego świata czyn ten, jako z piekła rodem! Po temu ośmielam się prosić publicznie Jego Świątobliwość, by już dłużej nie czekał na następne akty islamskich radykałów, ale niezwłocznie potępił również jasno i zdecydowanie, wobec całego świata, gloryfikowanie takich właśnie i jeszcze bardziej bestialskich zbrodniarzy na współczesnej Ukrainie. Tam bowiem takim potworom, jak Stepan Bandera, Roman Szuchewycz, Piotr Diaczenko i inni, stawia się setki pomników i zwyrodnialców z największego dna piekła, nazywa się publicznie bohaterami. Tymczasem ci ludobójcy, otaczali najczęściej nocą, całe polskie wsie i kolonie (ok bagatelka 3 tysięcy) i dokonywali takich rzezi, że nigdzie na świecie nie spotkałem się z bardziej zwierzęcym okrucieństwem. Zatem pytam się przed Bogiem Jezusem Chrystusem na co jeszcze czeka Jego namiestnik na ziemi? W dobie mediów jest niemożliwe, by nie wiedział o czynach jego podopiecznych z Cerkwi grecko – katolickiej na Ukrainie!

Proszę zatem gorąco i publicznie, by papież Franciszek jak najszybciej i w stanowczych słowach, odciął się publicznie od gloryfikowania ukraińskich zbrodniarzy na Ukrainie, gdyż mają oni morze niewinnej krwi polskiej, żydowskiej, ormiańskiej i wielu innych narodów na swoich katowskich rękach. W obliczu dzisiejszego stanowiska Watykanu, rzecznika i samego papieża o zamachu w Nicei, wydaje się to być absolutnie logiczne i konsekwentne. Byłby to także wielki akt miłosierdzia wobec Tych wszystkich naszych braci i sióstr Męczenników Wołynia i Kresów, którzy tam za graniczną rzeką Bug, pozostali już na wieczną wartę.

Z kolei nie ośmielam się prosić, ale może dobrze by było także w swoim czasie, wezwać w tej konkretnej sprawie na watykański dywanik, biskupów ukrainskich, z ich głową abp Światosławem Szewczukiem ze Lwowa, którzy błogosławią nie tylko opisany stan rzeczy, ale nawet same pomniki zwyrodnialców, spod znaku czerwono – czarnej flagi OUN – UPA.

Pan Eugeniusz Świstowski tak zapmiętał ludobójstwo na Ziemi Swojczowskiej. [...] Zaraz po wymordowaniu naszej kolonii Teresin, spotkałem kolejnego świadka tej rzezi. Pani Maria Bojko, była mieszkanka naszej kolonii, jako Polka była córką Jana i Marceliny Świstowskich. Wyszła za mąż za Michała Bojko, który pochodził ze wsi Mikołajpol. Maria opowiadała mi osobiście przebieg tych tragicznych wydarzeń tak: „Ja i moja rodzina od pewnego czasu chodziliśmy na noc do Marii, żony sowieckiego oficera, która również była z domu Świstowska. Tam nocowaliśmy mając nadzieję, że na ten dom nie będzie napadu, skoro Marysia jest żoną Rosjanina. Dlatego także i w ten dzień kiedy nastąpił pogrom w naszej kolonii byliśmy w tym domu. Razem z nami byli jeszcze dwaj rodzeni bracia Marysi: Tadeusz lat około 17 i Zbigniew lat około 10.

Pamiętam, że atak miał miejsce o świcie, ukraińscy bandyci gwałtownie włamali się do tego domu i z miejsca zaczęli mordować wszystkich po kolei. Najpierw zginęli ci którzy byli w kuchni. Ja tym momencie byłam w pokoju obok, zaledwie za jednymi drzwiami, gdy usłyszałam nieludzkie wręcz krzyki i piski brutalnie zabijanych ludzi, dochodzące z kuchni. Razem ze mną była wtedy moja córeczka Regina, która miała wtedy zaledwie 9 miesięcy. Instynktownie chwyciłam niemowlę na ręce i ukryłam się z nim w małej piwniczce pod podłogą, do której wejście było właśnie w tym pokoju. Ledwie zdążyłam się tam schronić do naszego pokoju wpadli Ukraińcy, wyraźnie słyszałam ich kroki. Po chwili zaczęli mordować także tych ludzi, którzy dosłownie przed chwilą byli ze mną w pokoju nad nami. To przeżycie jest nie do opowiedzenia, to się działo tuż nad naszymi głowami. Słyszałam krzyki i jęki konających, a przecież tak bliskich mi osób. Nie zapomnę tego do końca mojego życia, tego nie można wprost wymazać z pamięci. Po chwili wszystko ucichło, a ja posłyszałam jak wyciągają ciała pomordowanych ludzi z domu na podwórze.

W czasie tej rzezi zamordowano: mojego tatusia Jana, moją mamę Marcelinę (Kamilę) oraz moją rodzoną siostrę Kazimierę i jej synka i córkę. Zginęli także Tadeusz Świstowski i Zbigniew Świstowski. Pamiętam, że kilka razy patrzyłam czy już zrobiło się ciemno na dworze, czekałam roztropnie do nocy. Wreszcie, gdy zapadał już zmrok, ostrożnie wyszłam z mojej szczęśliwej kryjówki na podwórko. Tu moim oczom ukazał się makabryczny widok, na ziemi leżały ciała bestialsko pomordowanych ludzi, w tym moi najbliżsi. Serce mocno mi zabiło po raz kolejny. Na progu domu spotkałam też Marysię, naszą dobrodziejkę oraz jej zaledwie półroczne niemowlę, z jakiegoś powodu oprawcy, pozostawili ich przy życiu. Marysia płakała bardzo gorzko i rozpaczała nad tym co się dzisiaj wydarzyło. Byłam w tym momencie przytomniejsza, zaproponowałam jej, aby razem ze mną zaraz uciekała do miasta. Niestety nie chciała nigdzie uciekać, upierała się i została w Teresinie. Ja tymczasem wzięłam swoje dziecko i lasami doszłam aż do wsi Włodzimierzówka, gdzie było już blisko do miasta Włodzimierz Wołyński”. [fragment wspomnień Eugeniusza Świstowskiego z kolonii Teresin na Wołyniu, wysłuchał, spisał i opracował S. T. Roch]