Korea a Polska. Geopolityka. Strategia

Korea a Polska

Geopolityka. Strategia

Na Kim Dzong Una przez lata patrzyliśmy jak na człowieka niezbyt stabilnego psychiczne (podobnie jak na Łukaszenkę). Przy czym jest to człowiek wykształcony na zachodnich uniwersytetach i potomek dynastii Kim-ów. Do naszej świadomości nie dociera podstawowa informacja, że Korea walczy o swoją niepodległość (tak samo, jak Łukaszenka stara się utrzymać dystans pomiędzy Rosją a UE. Rozbicie Korei na Północną i Południową nie nastąpiło w wyniku tendencji odśrodkowych, lecz działania sił zewnętrznych. Korea w wyniku gier mocarstw została podzielona na dwie części, tak, jak kiedyś Polska na trzy, a potem każda z nich poddana innemu prawu, innemu wychowaniu i innej polityce. Trzeba sobie też uświadomić, że walka Kimów, niezależnie od opcji politycznych i zasad moralnych, odpowiada na pytanie, jak w dzisiejszych warunkach wygląda zdobywanie lub utrzymanie niepodległości.

Można nie mieć żadnego stosunku do bardzo odległej od nas i podzielonej Korei, można nie interesować się jej losem, ale nie można nie zauważyć, że prezydent Korei Południowej Moon Jean In i Kim Dzon Un po prostu się dogadali (patrz: http://wyborcza.pl/7,75399,23455362,cnn-przywodcy-korei-poludniowej-i-polnocnej-rozmawiali-o-szczycie.html) . Co to oznacza? Prawdopodobnie to, że obydwaj przywódcy doszli do przekonania, że nie wystąpią przeciwko sobie. Takie ustalenie, zwłaszcza dla Amerykanów, to bardzo zła wiadomość, bowiem układ sił w tak strategicznym obszarze zmienił się w jednej chwili na korzyść Koreańczyków. Jedność Koreańczyków oznacza słabość Amerykanów i konieczność zawiązywania przez nich dodatkowych sojuszy antykoreańskich, co oczywiście wiąże się z dodatkowymi kosztami i ustępstwami politycznymi. Od tej pory komunistyczna Północ stała się ramieniem zbrojnym całej Korei, a Południe symbolem bogactwa i oczywistym marzeniem Pólnocnokoreańczyków. Stworzony został więc mocny fundament i zarys zjednoczenia, który pobudza wyobraźnię. Ów mit połączenia obu części Korei przypominać może inny mit – brazylijski, który podpowiada wszystkich Brazylijczykom, że dziś jesteśmy kolorowi, ale za kilka pokoleń wszyscy będziemy brązowi. Koreańczycy z Południa poczuli się pewni, bo wiedzą, że wojny między nimi nie będzie oraz że Koreańczycy z Północy będą bronić nie tylko siebie, ale również i ich samych, a wszystkie ofiary reżimu Kimów, że w przyszłości będą bogaci. Porozumienie Kima z Moonem przypominać może też polski ruch ponadzaborowy z przełomu XIX i XX wieku, który później umożliwił zjednoczenie Polski i niepodległość. Ale to samo porozumienie przestrzega również, że wszelka niezgoda prowadzi do katastrofy lub podziału. Ten fakt w Polsce najwidoczniej jeszcze nie dotarł do powszechnej świadomości.

Tak więc mówienie Polakom, że mamy jakąś niepodległość lub demokrację, jest zwykłym mydleniem oczu. Niepodległość najpierw rodzi się w głowach i sercu. Ba, opieranie zdobyczy demokracji na słabości państwa i niemożności egzekwowania prawa prowadzi jedynie do utrwalania bałaganu i społecznego znieczulania. Gdy spojrzymy prawdzie w oczy, to zobaczymy, że jedynie społeczeństwo II RP było emocjonalnie związane z polską perspektywą i jej rządem oraz zdolne do współdziałania z nim. Reżim Kimów jest gorszy i bardziej dolegliwy niż bolszewickie rządy i nie ma nic wspólnego z chrześcijańskim personalizmem, lecz od wieków stoi na własnym gruncie kulturowym. To świat nieporównywalny. Nie mniej jednak, korzyści z porozumienia obydwu przywódców koreańskich są tak ewidentne, że narracja Trumpa, w krótkim czasie, musiała się zmienić. Prawdopodobnie dowiedział się, że polityka skłócania obydwu krajów przestała działać i mieć jakiekolwiek polityczne racje.

Gdyby nasi politycy, zamiast gonić za straconym czasem i szukać popleczników poza granicami Polski dla jej pognębienia, doszli do podobnego porozumienia, to pozycja Polski, z dania na dzień, również mogłaby się zmienić.

To prawda, nie mamy czego jednoczyć, ale bezmyślność i zdrada nie mogą blokować rozsądku. Polska ma swoje uwarunkowania geopolityczne, ma też swoje marzenia i szanse, jakie daje jej aktualny układ polityczny nowo tworzącego się świata. Dla niszczenia tej zarysowującej się konstrukcji i szans, nie ma adekwatnych słów pogardy. Czy Polskę nie stać na podobne mentalne zjednoczenie na poziomie narodowym? Czy nie może powstać centrum zjednoczenia, które z dnia na dzień przekazałoby społeczeństwu zupełnie inne komunikaty i tą drogą uzyskało impuls do podnoszenia własnej świadomości politycznej i obywatelskiej, dla zgodnego budowania wspólnoty? Skończyłyby się wówczas bezsensowne dyskusje i przerzucanie się osiągnięciami demokracji, skończyłoby się też budowanie naszej słabości za pomocą argumentów siły, a zaczęła budowa polskiej oferty dla wspólnoty europejskiej. Tak niewiele, a jednocześnie aż tak wiele.

I jeszcze jedno – bulwersujące, ale prawdziwe. Społeczeństwo PRL było o wiele silniejsze moralnie i politycznie, niż obecne, tak rozdemokratyzowane na pokaz. Tamtejsza siła, pochodziła jeszcze z niepodległej II RP. W miarę upływu czasu, było już coraz gorzej. Gdyby nie moskiewska łapa, dzisiejsze państwo mielibyśmy na poziomie Niemiec, a obywatelską świadomość najbardziej zdrową w Europie. To dawała nam niepodległość okresu międzywojennego.

Dziś w innej konstelacji politycznej nie zdajemy sobie sprawy, że wszystkie nasze fundamentalne wartości narodowe wciąż korzeniami tkwią w okresie II RP, o którym prawie nic nie wiemy. Ta nasza niewiedza odbiera nam racjonalny punkt odniesienia, jakim był okres niepodległości. Obie części Korei mogły się dogadać, dlaczego nie możemy zrobić tego my? To tak niewiele, a jednocześnie tak wiele. Nie chodzi o partie, lecz chodzi o naród, który zaczyna tracić swoje państwo.