Mega-przekręt – czyli rekolonizacja Polski cz.6/7.

Prawdą jest, że w Polsce wiele zmieniło się na plus. Ale trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że nie wiemy, jak by wyglądała, gdyby transformacja ustrojowa nie była oparta na bandyckim rozgrabianiu majątku narodowego.

Może wyglądałaby znacznie lepiej? Dziś polskie miasta, a także wioski, są o wiele bardziej zadbane niż w okresie PRL-u. Ekonomiczna kolonizacja bowiem nie polega na tym, by zniszczyć jakiś kraj, ale by go eksploatować, a to wymaga jednak pewnego wzrostu poziomu życia. Jej efektem jest jednak stałe utrzymywanie się dystansu w rozwoju w porównaniu do krajów eksploatujących. Widać to m.in. w zarobkach pracowników. W Polsce pracownicy zarabiają nadal kilka razy mniej niż ludzie zatrudnieni w tych samych firmach, na tym samym stanowisku w krajach zachodnich, przy czym ceny wielu produktów są u nas nawet wyższe niż w krajach zachodnich, zwłaszcza towary luksusowe. Na przykład te same francuskie garnitury męskie kosztują więcej w Warszawie niż w Paryżu. Zaś w Stanach Zjednoczonych ceny wielu urządzeń elektronicznych są niższe niż u nas. W takiej sytuacji, niestety – nie ma możliwości ostatecznego zrównania poziomu życia między krajem skolonizowanym a kolonizującym.

Trzeba pamiętać, że tempo wzrostu gospodarczego np. w Niemczech wynoszące w 2010 roku 3,6% było niewiele mniejsze niż w Polsce, które wynosiło 3,9%, przy czym wzrost o 1 punkt procentowy w Niemczech przekładał się na znacznie większą wartość niż w Polsce (wartość PKB RFN w 2010 r. wyniosła 3,2 bln USD, a w Polsce - 469 mld). Ponadto według ostatnich danych, w Niemczech bezrobocie wynosi 9,3%, a w Polsce - 16,3%. Trzeba też wziąć pod uwagę fakt, iż, duża część PKB Polski nie jest tak naprawdę naszym dochodem. Jeśli bowiem trafne są wyliczenia z naszego bilansu płatniczego, że średnio ok. 100 mld zł rocznie jest wyprowadzanych z Polski przez zagraniczne firmy działające w naszym kraju, to znaczy, że przez ostatnie 21 lat nie zainwestowano tych pieniędzy w Polsce.

Dla porównania, w Kanadzie istnieje zasada, że określona część zysku zagranicznego przedsiębiorstwa musi być inwestowana przez dane przedsiębiorstwo właśnie w Kanadzie. Mitem jest, że kapitał nie ma narodowości, tak jak mitem jest i to, że nie ma znaczenia, kto w Polsce jest właścicielem przedsiębiorstw. Jeśli przeanalizujemy dane na temat kapitału bankowego, to okaże się, że kraje dzielą się na państwa uzależnione od innych i kraje, od których inne są zależne. Wiele mówi pod tym względem liczba zagranicznych banków w poszczególnych państwach. W Niemczech ten udział wynosi 5%, we Francji i Holandii – 10%, we Włoszech – 9%, w Danii – 19%, a w Austrii – 21% Tymczasem całkowicie odwrotny jest ten stosunek w krajach postkomunistycznych. I tak: w Albanii wynosi on 93%, w Czechach – 96%, na Węgrzech – 94%, a w Polsce – 88%. Skąd nagle taka ekspansja banków?

Trzeba bowiem wiedzieć, że są dwie najbardziej dochodowe dziedziny prowadzenia działalności gospodarczej: bankowość i wielki handel. Obie te dziedziny w Polsce zostały prawie całkowicie opanowane przez kapitał zagraniczny. Podobnie na 100 największych przedsiębiorstw jest tylko 17 polskich. Możliwość dojścia w krajach eksploatowanych do poziomu życia w krajach eksploatujących, a takim są w stosunku do Polski przede wszystkim Niemcy, jest po prostu nierealna.

Muszę teraz przywołać ostatnie lata PRL-u, ale nie dlatego, aby zakręciła się łezka w oku z powodu tęsknoty za tamtymi czasami. Otóż Polska w ostatnich latach PRL-u zajmowała 12. pozycję na świecie pod względem wielkości produkcji przemysłowej (nie mylić z dochodem narodowym). Gdyby więc przemiany w Polsce zostały przeprowadzone w sposób racjonalny, na przykład na wzór koncepcji kanadyjskiej, dziś nasz kraj mógłby być w o wiele lepszej sytuacji. Część firm można by było przeznaczyć do prywatyzacji publicznej, dzięki czemu Polacy staliby się w większym stopniu niż dziś właścicielami państwowych jeszcze wtedy firm, co mogłoby uratować wiele z nich. Oczywiście, że część firm można by było sprzedać kapitałowi zagranicznemu, ale w taki sposób, aby uniemożliwić ich wrogie przejęcie, to znaczy jego likwidację lub zmarginalizowanie jego produkcji po zakupie dla likwidacji konkurencji.

Dziś okazało się, jak błędne i kłamliwe były słowa Balcerowicza, który wówczas twierdził, że rynek sam się wyreguluje. Ta postawa już po 6 latach sprawiła, że: „najcenniejsze segmenty rynku, najbardziej opłacalne i charakteryzujące się największą dynamiką popytu, a tym samym najbardziej dynamizujące całą gospodarkę, zostały całkowicie opanowane przez firmy zagraniczne, a krajowe przemysły przestały w tych dziedzinach istnieć”, – jak mówi raport zespołu fachowców z udziałem wybitnego ekonomisty prezesa Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego prof. Zdzisława Sadowskiego.

C.d.n…