Polska w drodze na zatracenie: bez Boga, Honoru i Ojczyzny

Czy jest możliwe, by prezydentem Stanów Zjednoczonych został ktoś, kto wypowiedział takie oto słowa :  „Piękniejsza od Stanów Zjednoczonych jest ucieczka ze Stanów Zjednoczonych”?  Taki człowiek nie miałby prawa zaistnieć w polityce ! Kto mógłby zostać najmarniejszym politykiem w USA - które jest państwem federacyjnym – za drwiny z amerykańskiego patriotyzmu? Czy można byłoby zostać idolem amerykańskiego społeczeństwa, propagując pełną autonomię dla 50-u stanów Ameryki Północnej, co w istocie oznaczałoby rozpad USA? A czy niemiecki polityk głoszący, iż „niemieckość to nienormalność” przetrwałby medialną burzę i gniew społeczeństwa ? Czy taki polityk zostałby wybrany we Włoszech, Francji, Rosji lub Japonii?  O, nie – takie polityczne śmieci są możliwe do zaakceptowania tylko w Polsce : W kraju, o który walczyli od wieków ludzie nie dzielący się na Kurpiów, Górali, Pomorzan czy Ślązaków – lecz złączonych biało czerwoną flagą z napisem: Bóg, Honor i Ojczyzna.

I oto samo walczyłem i ja – kolejne pokolenie Polaków, którym towarzyszyło hasło „Bóg, Honor i Ojczyzna” - gdzie stoczniowcy, portowcy, górnicy i 10-milionowa rzesza członków ruchu „Solidarność” - odzyskaliśmy w 1980 roku nadzieję na Nową Polskę i na „polskość, czyli normalność”. Razem obok siebie – górnicy ze Śląska, stoczniowcy i portowcy z Gdyni, Gdańska i Szczecina, oraz miliony pracowników ze wszystkich regionów Polski – pokazaliśmy swoją siłę i wolę do zmiany Polski. Ale tę Nową Polskę trzeba było zmiażdżyć. Czy w jakimkolwiek wolnym kraju jest możliwe, by tyran, który przy poparciu obcego mocarstwa zmiażdżył ruch dążący do samostanowienia Narodu, został nie tylko „autorytetem, ale i pierwszym prezydentem niepodległego już kraju ? Nie, to nie jest możliwe nigdzie, gdyż tyrani kończą na wygnaniu, albo na stryczku. Ale to się stało w Polsce! 

Dlaczego tak się stało, że zjednoczone w solidarności społeczeństwo dało się tak oszukać – po 45 latach komunizmu – a teraz – dało się tak podzielić ? Odpowiedź jest tylko jedna: bo Naród dał sobie odebrać Boga, Honor i Ojczyznę.  Bo czy możliwe byłoby w Stanach Zjednoczonych naśmiewanie się w telewizji z „bogoojczyźnianego” repertuaru wokalisty i „okropnego patriotyzmu”? To jest po prostu nie do pomyślenia dla każdego, kto w Stanach Zjednoczonych był choćby przez tydzień, a zwłaszcza w okresie ich narodowego święta, gdzie na każdym domu – a zwłaszcza domu immigranta - dumnie powiewa flaga USA. A tu, w kraju nad Wisłą, w 2011 roku jury muzycznego show Polsatu "Tylko muzyka. Must be the music" naśmiewa się z "bogoojczyźnianego" repertuaru 17-letniego uczestnika show, który ośmielił się wykonać utwór Andrzeja Rosiewicza "Pytasz mnie". Miliony telewidzów, zwłaszcza zaś ludzie młodzi usłyszeli od jurorów show, że  "takie patriotyzmy" to "coś okropnego"…

Dokąd daliśmy się zaprowadzić, jako Naród przez tych, którzy z Jaruzelskiego zrobili narodowy autorytet, a dzisiaj z aprobatą przyjmują plucie w twarz przez Rosję  polskiemu oficerowi, polskiemu prezydentowi - polskim patriotom, którzy w niewyjaśnionych okolicznościach zginęli pod Smoleńskiem? I tak daliśmy się doprowadzić do szamba i wstydu, którą stała się III RP. Rzucenie Honoru w to szambo, to nie ostatni etap zatracenia polskości……   

Dziś, ci co pod płaszczykiem „tolerancji” przemycili sowieckiego najemnika na pierwszego prezydenta niepodległej III RP, mogą otwarcie pluć Polakom w twarz, dokonując ostatniego etapu dezintegracji naszej – bo przecież nie ich – Ojczyzny. Oczywiście nie da im się odebrać nam Boga – choć sukcesy na tej niwie mają większe, niż je miała komuna. Bo przecież dało się im skusić wielu hierarchów Kościoła do „tolerancji”, czy też „zakończenia żałoby”… 

Obrazem dezintegracji Ojczyzny będzie dzień 10 kwietnia 2011 roku. Gdzie władza – tłumiąc w sobie radość – "opłakiwać" będzie śmierć prezydenta Lecha Kaczyńskiego i towarzyszących mu osób na pokładzie TU-154, który w niewyjaśnionych do dzisiaj okolicznościach runął pod Smoleńskiem. W tym dniu, ci wszyscy, co drwili sobie z prezydenta Kaczyńskiego – ubiorą się w żałobne stroje, udając powagę urzędów, które sprawują…

Każdego 4 lipca do Waszyngtonu zjeżdżają setki autokarów ze wszystkich stanów USA z niezwykłymi dla nas turystami. To Amerykanie – złączeni dumą ze swojego Państwa i jego Ojców Założycieli. Przechodząc wzdłuż parku, zwanego National Mall, gdzie uhonorowano gigantycznymi pomnikami twórców Stanów Zjednoczonych – odczytują wyryte w granicie ich słowa, które do dzisiaj pobudzają kolejne pokolenia do myślenia i działania w obronie jednej Ojczyzny, choć złożonej z tak wielu stanów. Tysiące ludzi przemieszczają się od pomnika Waszyngtona, po pomnik II Wojny Światowej, odczytując nazwiska bohaterów, którzy zginęli w wojnie w Korei i Wietnamie. Tysiące ludzi, w tym zwłaszcza ludzi młodych uczy się historii swojego kraju, odwiedzając w drodze ku Kapitolowi: Thomas Jefferson Memorial, Lincoln Memorial, Franklin Delano Roosevelt Memorial – robiąc sobie zdjęcia przy Białym Domu i słynnym "Ołówku". Tak buduje się tożsamość jednego Narodu, z którego każdy jest dumny, niezależnie od pochodzenia, koloru skóry oraz stanu – gdzie mieszka.

W dniu 10 kwietnia zobaczymy dwie Polski, podzielone toporem przez ludzi, dla których „polskość to nienormalność” zaś sama Polska to ziemia przegrana, brudna i biedna, od której najlepiej jest uciec. Bo taką nam Polskę stworzyli ci, którzy wstydzą się swoich życiorysów, lub dla utrzymania władzy – gotowi są nas wystawić do wojny między sobą. Wystarczy do tych życiorysów siegnąć, by się przekonać kto nas nakłonił do pozbycia się Boga, Honoru i Ojczyzny. Bo czyją Ojczyzną jest dziś Polska, w której stolicy nie może stanąć pomnik prezydenta, który w tajemniczych okolicznościach zginął pod Katyniem ?…

Czym dla twórców szamba III RP jest Polska i polskość to wiemy... Nikt przecież nie postawi pomnika Tuskowi, ryjąc na cokole słowa: „polskość to nienormalność”. Chyba, że Polski już nie będzie…