Ot, taki drobiazg ...

Wysnuwanie poważnych wniosków z błahych zdarzeń jest zapewne błędem, ale pewnie mniejszym niż relatywizowanie spraw całkiem poważnych.

Za poważną sprawę uważam żenujące zawirowania wokół tekstu uchwały sejmowej dotyczącej 70 rocznicy Rzezi Wołyńskiej, a błędem wielkiej wagi obawę platformerskiej większości aby nie urazić Ukraińców słowem „ludobójstwo”. Sam słyszałem potem jak jeden z jej prominentnych przedstawicieli, poseł Szejnfeld, zarzekał się w telewizji, że on nie ma przecież wątpliwości, że na Wołyniu ludobóstwo miało miejsce, lecz proteza w postaci żałosnych „znamion” była potrzebna w imię wyższych racji …

Czyżby? Od kiedy to hipokryzja ma kojące działanie?

Dzień potem byliśmy świadkami incydentu z jajkiem. Niewielu komentatorów zwróciło uwagę, na moim zdaniem, znamienny szczegół – moment, w którym prezydent tym jajkiem dostał w ramię. Było to dokładnie wówczas, gdy ściskał dłoń młodego Ukraińca, jak rozumiem, w imię pojednania. Nie mam zamiaru zgłębiać motywów działania młodego „zamachowca”, lecz trudno komukolwiek mnie będzie przekonać, że obrzucanie jajkami mieści się w kanonach chęci pojednania. Ba, mam wrażenie, że nawet jeśli nie znał treści uchwały poskiego sejmu, to znał komentarze ukraińskiej prasy – krótkie i treściwe: polski parlament odrzucił zapis o ludobójstwie. Chętnie bym przeczytał komentarz o polskiej wielkoduszności, lecz mocno wątpię, że taki się kiedykolwiek pojawi w ukraińskich mediach.

Stąd blisko do przypuszczenia, że miękki tekst uchwały ośmielił młodego, który zwyczajnie poczuł, że mu nic nie grozi. A jeszcze mi bliżej do opinii, którą w niedzielę wygłosił arcybiskup Mokrzycki stwierdzając, że częściej się broni dobrego samopoczucia katów i oprawców, niż czci i pamięci ofiar. Nieszczęsne „znamiona” są tego najlepszym, niechlubnym przykładem …

Wydaje się jasnym, że stygmatyzowanie winnych zbrodni nie powinno dotykać młodego pokolenia. Równie oczywistym jest jednak fakt, że kłamstwa i milczenie nie równoważą uprzedzeń.

Pisałem tu kiedyś o równie niewinnym incydencie, który przeżyłem osobiście w latach 80-tych. Na zwróconą uwagę chłopcu, których rodziców ZSRR wysłał na zagraniczną placówkę, gdzie mnie także przyszło pracować, usłyszałem: a my was, wsio taki, riezat' budiem …

Od wczoraj zastanawiam się czy to czasem nie był ukraiński chłopiec. No i gdzie żyli jego przodkowie ...

Czyżby na Wołyniu?