But określa świadomość

Kiedyś lubiłem Monikę Olejnik. Tomasza Lisa - niekoniecznie, bo czasem drażniła mnie jego skłonność do nadawania zwykłej dziennikarskiej sieczce statusu odświętnego konfetti, ale dla obojga czułem coś w rodzaju podziwu: no, no! Zdolnych mamy młodych dziennikarzy - zadziornych, dociekliwych, kompetentnych ...

Co się stało, że dziś nie mogę na nich patrzeć, a słuchanie ich przyprawia mnie o mdłości? Czy jest jeszcze ktoś, kto nie reaguje podobnie?

Nie wierzę. Co więc trzeba zrobić, by tak paskudnie popsuć sobie reputację?

Chyba nie wystarczy tylko opowiedzieć się po jednej ze stron. W końcu przemianę z dziennikarza w funkcjonariusza można wielkodusznie wybaczyć: tak im wygodniej. W porządku, ich sumienie - ich sprawa. Można nawet próbować zrozumieć skłonność obojga do żałosnych "ustawek" : a co mają robić? Nagle zmienić front? Przecież straciliby oboje stołki, a - co gorsza - publiczność zawyłaby ze śmiechu. Tyle tylko, że i tak i tak wyje. Opiniotwórczych niegdyś dziennikarzy oglądam teraz w ramach rozrywki: co znów wymyślą by z pani Sawickiej uczynić świętą, a z kolejnej Waterloo rządzących - zwycięski remis na Wembley. Przyłapała mnie kiedyś podczas takiego spektaklu nastoletnia córka: - Fajne ma dziś buty Olejnik, co nie?

No ... fajne!