W krainie czarów

- Pod drzewem przed domem stał zastawiony stół, a Marcowy Zając i Kapelusznik popijali przy nim herbatę; pomiędzy nimi siedział głęboko uśpiony Suseł, którym obaj pozostali posługiwali się jak poduszką, opierając na nim łokcie i rozmawiając ponad jego głową. "Bardzo niewygodne dla Susła - pomyślała Alicja - ale mam wrażenie, że śpiąc tak głęboko nie odczuwa tego". Choć stół był wielki, siedzieli stłoczeni we trzech w jednym jego końcu. - Brak miejsca! Brak miejsca! - zakrzyknęli na widok nadchodzącej Alicji. - Jest bardzo wiele miejsca - powiedziała oburzona Alicja i opadła w głęboki fotel przy końcu stołu. - Wypij trochę wina - powiedzial Marcowy Zając chcąc ją ośmielić. Alicja przesunęła oczyma po stole, ale nie dostrzegła na nim niczego prócz herbaty. - Nie widzę wcale wina - zauważyła. - Nie ma go tu - powiedział Marcowy Zając. - W takim razie nie zachowałeś się uprzejmie, proponując mi je - powiedziała gniewnie Alicja. - A ty zachowałaś się nieuprzejmie siadając tu nie zaproszona - powiedział Marcowy Zając. - Nie wiedziałam, że to wasz stół - powiedziała Alicja - jest zastawiony na o wiele więcej osób niż trzy. - Twoje włosy aż proszą się o przycięcie - powiedział Kapelusznik. Od pewnego czasu wpatrywał się w Alicję z ogromnym zainteresowaniem i były to pierwsze słowa, które wypowiedział. - Powinieneś się nauczyć, że nie należy robić osobistych wycieczek - powiedziała Alicja z przyganą w głosie. - To bardzo ordynarne. Usłyszawszy to, Kapelusznik szeroko otworzył oczy, ale powiedział tylko: - Dlaczego kruk jest podobny do biureczka? "No, nareszcie będzie jakaś rozrywka! - pomyślała Alicja. - Jak to dobrze, że zaczęli bawić się w zagadki". - Wydaje mi się, że potrafię na to odpowiedzieć - dodała na głos. - Czy chcesz powiedzieć, że myślisz, że będziesz umiała znaleźć na to odpowiedź? - powiedział Marcowy Zając. - Oczywiście - powiedziała Alicja. - Więc powinnaś powiedzieć to, co myślisz - ciągnął Marcowy Zając. - Powiem to, co myślę - odparła pośpiesznie Alicja - to znaczy... to znaczy, myślę to, co powiem... a to jedno i to samo, jak wiesz. Lewis Caroll "Alicja w Krainie Czarów" przekład Roberta Stillera IIIRP postkomunistyczna też ma swoją Alicję. Alicja zawsze z WAAADZĄ, pod warunkiem, ze to WAAAADZA jedynie słuszna. Alicja służyła matce PZPR, bo tak trzeba było, przystapiła do opozycji, by nadac socjalizmowi ludzką twarz. Ludzką twarz postkomuszego establishmentu obnażył Rywin i zatopił Michnika i jego kolesi, "boskiego" Olka i żelaznego Leszka. Alicja opuściła wtedy czerwoną planetę i została chwilowo sierotką z ręką w nocniku. Ale nie marnowała czasu. Dwa lata jeżdziła po Kaczynskim i jego rządzie jak po łysej kobyle. Rozweselał ją Januszek i jego rynsztokowe żarciki. Czas gonił, a Alicja już nie pierwszej młodości i trzeba umrzeć z godnością, u boku umiłowanej WAAADZY z orłem od stróża żyrandoli w dębowej skrzynce. Nadeszła wiekoPOmna chwila dla Alicji. Znowu ma swój raj, swoją zaczarowaną krainę. - Otóż odwiedziłam kilka aptek i w żadnej nie było kolejki szturmujących leki refundowane. Do okienka dostawałam się prawie natychmiast, bywało, że przede mną była jednak lub dwie osoby, co jest stanem normalnym. - raduje się Alicja. Ma ona tez swojego wroga. To lekarze, leniwi analfabeci. - Kilka aptek zaś odwiedziłam, aby zrealizować receptę, wcale nie refundowaną, ale niepoprawnie wypisaną przez lekarza i to nie wedle nowych, ale najzupełniej starych, sprzed kilku miesięcy, zasad. Rzecz bowiem w tym, że dawka głównego składnika powinna być ujęta sumarycznie, a nie ile go jest w pojedynczej tabletce. Miłe panie farmaceutki chciały mi bardzo pomóc, ale leku wydać nie mogły, bo przepis jest stary, lekarze mieli czas, aby go opanować, a nie opanowali. Panie farmaceutki tego nie komentowały, ale jednak wyraz ich twarzy mówił raczej sam za siebie – no cóż panie doktorki i panowie doktorzy przepisów nie czytają, recepty piszą byle jak.- Cieszą Alicje podróże, bo koleje działają super. - Jestem również pechowcem, bo sporo w okresie świątecznym podróżowałam i to bez żadnych zakłóceń. Tak drogowych jak i kolejowych Jeśli już na coś mogę się uskarżać, to jedynie na to, że pociągi z Krakowa do Warszawy i w drugą stronę też, przyjeżdżają grubo przez wyznaczoną rozkładem jazdy godziną. Przeważnie 20 minut lub kwadrans wcześniej. Do Krakowa nie ma problemu, bo pociąg wjeżdża na stację i kłopot mają tylko ci, którzy spodziewają się, że ktoś ich oczekuje.- Przez te za wcześnie podjeżdżające pociągi Alicja nie może dostatecznie nacieszyć oczów pieknem dworców kolejowych i reklam. - Podobają mi się też odnawiane dworce, Centralny Warszawy ciągle i w sumie dość szybko pięknieje, w Krakowie podobnie szybko znikają brudne i śmierdzące przejścia podziemne (tyle, że handlu książkami trochę żal), a przejścia nowe są szerokie i przyjemne. Nie rażą mnie też w stolicy reklamy na budynku Centralnego. Jakoś nie brak mi socjalistycznego zewnętrznego wystroju, podobno super fantastycznego i modelki reklamujące firmę odzieżową wydają mi się zupełnie na miejscu, są ładne i ciuchy wydają się atrakcyjne. Wyznaję to mając pełna świadomość, że mogę zostać potępiona, występuję bowiem przeciwko akcji rozpętanej przez „Gazetę Stołeczną” przeciw tej reklamie, akcji która, moim zdaniem, przekroczyła granice zdrowego rozsądku, ale najpewniej należy do dobrego tonu.- Zachwytów Alicji nad drogami końca nie widać. - Pechowo nie zaliczyłam też kolejnej udręki, czyli korka na trasie do Zakopanego, który formuje się zwykle od południa w pierwszy dzień świąt, kiedy to Warszawa rusza na narty i apogeum osiąga dnia drugiego. Wszyscy o tym od lat wiedzą, ale tę udrękę z uporem godnym lepszej sprawy praktykują, wylewając żale, że nie ma jeszcze autostrady do Zakopanego. Otóż wyznaję, że nie tylko unikam wyjazdów w te dni, ale w ogóle jestem przeciwniczką budowy autostrady do Zakopanego. Wolę znany widok korka nawet od Mszany Dolnej niż wizję wielopasmówki, którą pod maleńkie gruncie rzeczy Tatry wlewa się strumień samochodów. Jestem też oczywiście przeciwko organizacji Olimpiady w Zakopanem i jeśli komitet antyolimpiadowy powstanie chętnie się do niego zapiszę.- Wniosek Alicji - nie jedz do Zakopanego i nie narzekaj! A poza tym - pokochaj korki na drogach, tak jak umilowała je Alicja. Będziesz wtedy szczęśliwy. Będziesz miał swój raj. - Tak więc ogólnie kończę ten rok dość zadowolona. Nie mam większych pretensji do władz Warszawy, ani do rządu jako całości, ani nawet do ministra zdrowia, poprzedniej pani minister i obecnego.- Pokochaj WAAAADZĘ! I pamiętaj: - Powiem to, co myślę - odparła pośpiesznie Alicja - to znaczy... to znaczy, myślę to, co powiem... a to jedno i to samo, jak wiesz. Będziesz wówczas żył w zaczarowanej krainie jak Alicja. Oto nasza Alicja, Alicja zaczarowanej IIIRP postkomunistycznej. Alicja i jej guru. http://paradowska.blog.polityka.pl/