O Wiplerze naiwnie i w miarę życzliwie

Po pierwsze – Wipler to kolos na wirtualnych nogach. Swoją pracą u podstaw (Fundacja Republikańska, Rzeczy Wspólne) zdobył sobie pewną pozycję i rozpoznawalność, niemniej była to rozpoznawalność niszowa. Sam bardzo się dziś zdziwiłem, gdy okazało się, że tak znany i lubiany, jak mi się zdawało, Wipler, w Warszawie wszedł do sejmu zdobywając wszystkiego 4615 głosów w Warszawie (a dochodzą do tego głosy z zagranicy). Nie jest to istotna siła. Zresztą – czasem i rekordowy wynik nie jest gwarancją czegokolwiek, wystarczy spojrzeć na Migalskiego. Tego fruwającego ornitologa wynik wyborczy uskrzydlił tak, że odleciał na dobre.

Wipler ma swoich sympatyków w internecie, ma nawet całkiem sprecyzowany target (tak przynajmniej mi się zdaje – są to ci potencjalni korwinowcy, których jednak odrzuca rusofilia i jadowity antykaczyzm JKM, osoby, którym pasują gospodarcze recepty wzięte od dawnej UPR i polityczne diagnozy PiS), jednak czy on wystarczy, by cos ugrać? Czy naprawdę stało się w ostatnich dniach cokolwiek, co akurat teraz kazałoby Wiplerowi odejść z partii? Ze dwa tygodnie temu Wipler deklarował, ze zamierza walczyć o to, by PiS nie zszedł na pozycje socjalistyczne. I cóż to się stało, że tak łatwo się poddał? Czy chodzi o sondaż, który pierwszy raz od dawna dał iluzję miejsc w parlamencie dla Nowej Prawicy? Jeśli tak, to czy przypadkiem cała ta wolta nie jest konsultowana na najwyższych, pisowskich szczeblach?

Po drugie, pamiętam – i chciałbym przypomnieć naszym czytelnikom – że Przemysław Wipler miał już kiedyś swoje pięć minut i całkowicie je zmarnował. Miał zaś wszystkie atuty, by stać się kimś takim, kim później stała się Ewa Stankiewicz. 9 maja 2010 roku, w Warszawie, odbyła się demonstracja, podczas której zbierano podpisy pod apelem o powołanie międzynarodowej komisji wyjaśniającej przyczyny katastrofy smoleńskiej. Za apel Ruchu 10 Kwietnia, o którym wtedy właśnie wszyscy usłyszeliśmy, na Krakowskim Przedmieściu stawiły się tamtego dnia tysiące ludzi. Tyle tylko, że nikt nie miał pomysłu, co z nimi zrobić – ani tego dnia, ani później. Potężna ludzka masa czekała na jakiś komunikat, na plan działania – i się nie doczekała. Również dosłownie – organizatorzy nie przygotowali na demonstrację żadnego nagłośnienia. Nikt do zgromadzonych nie przemówił. Znany spod krzyża pan Andrzej, obdarzony bardzo donośnym głosem, wszedł na latarnię i postulaty Ruchu wykrzyczał. Potem w tłum ruszyli zbieracze podpisów. I tyle.

Czy pamiętają jeszcze Państwo, jak to przez następne tygodnie sieć żyła zastanawianiem się co teraz zrobi Ruch 10 Kwietnia? Później pytano już tylko, czemu nie robi nic. Trochę później urządzono jeszcze heppening, w którym w obrysie tupolewa stanęło 96 osób – i to było już chyba wszystko. Tyle tylko, że Przemysław Wipler, medialna twarz Ruchu, zaczął bywać w programach Jana Pospieszalskiego. Zakładając dobrą wolę, widać tu brak pomysłu. Wipler miał szansę stanąć na czele ruchu niezadowolenia społecznego, wyrosłego ze Smoleńska. Zajął się jednak swoją fundacją, Rzeczami Wspólnymi i pisaniem ekspertyz. Potem porozumiał się z PiS i wszedł do sejmu. Jak napisałem wyżej, miał przy tym więcej szczęścia, niż poparcia. Oprócz wielu przykrych słów ze strony wyborców, czeka go też zapewne spore rozczarowanie, gdy już zweryfikuje swoje facebookowe „lajki” przy urnach. Chociaż… Jeśli uda mu się wypracować formułę współpracy, a nie atakowania PiS, przy tworzeniu partii liberalnej, może być lepszym (również z punktu widzenia wyborców PiS) Korwinem-Mikke. Skoro, po kilku latach, ale jednak, udało się wypracować porozumienie PiS i Prawicy RP, może i tu się uda. Oby szybciej.

Jeśli jednak Wipler liczy na to, że uda mu się zbudować coś na silnej opozycji wobec obu głównych partii, prędzej czy później będzie musiał znów wejść w orbitę jednej z nich i wtedy będzie to bardziej nieprzyjemne. A i rubelka nie zarobi, tego można być pewnym.
Warto też zauważyć, że Wipler, poza pomysłami całkiem sensownymi, miewał też strzały w płot. Jak traktować na przykład ideę powiększenia armii komorników i przyznawania im dalszych uprawnień w sytuacji, gdy co chwila słyszymy o nadużyciach czy bezduszności ludzi wykonujących ten zawód. Na szczęście się z tym pomysłem nie przebił i mało kto mu to pamięta.

Płakać więc po Wiplerze nie będę, choć też nie był on dla mnie jakimś problemem. Jeśli wierzy, że swoje liberalne i republikańskie pomysły zrealizuje poza PiSem, cóż – tylko mu tej wiary pozazdrościć. Na pewno będą go w niej utwierdzać dziennikarze, niektórzy nawet z uczciwych pobudek – Wipler trafia w poglądy części z nich, na pewno jest atrakcyjny dla Warzechy, czy Ziemkiewicza. Kłopot jednak w tym, że z reguły nie idzie za tym atrakcyjność dla liczących się grup wyborców. Wipler ma swoich ekspertów, to już niech oni mu tam doradzają. Mam nadzieję, że nie są to ci doradcy, którzy już niejedną partię w Polsce rozwalili.

Przemysław Wipler ma jeszcze jeden kłopot. Na samym początku kadencji zobowiązał się, że jeśli zorientuje się, że jednak nie po drodze mu z PiS i z partii wystąpi, zrzecze się również mandatu. I choć życzliwi ludzie postanowili pomóc mu, przypominając to oświadczenie, to jednak pan poseł nie zamierza drobiazgowo się do niego odnosić. Szkoda.

Wszedłem sobie na stronę Ruchu 10 Kwietnia, wciąż linkowanej na portalu Wiplera, republikanie.org. Obecnie zawiera ona jakieś tajemne ciągi wyrazów, takie jak: „Rozym statusie męża żonie być montowanie perforatorów nakłuwających odpady problemowe raz zmieni ale byłem tam rodzice yli tu toczy bój z hermetycznej skali kolejno powtórzyli okrzyk do gardzienic cił stamtąd. Sirve de luidsprekers van więcej odnośników umieszczonym wysoko kwalifikowanej mieszkalnictwa nie zareagować od wigilii nauczyciele przeprowadzają inwestycje starosta powiatowy chce ponosić i zakończyć nasza schola młodzieżowa z fasada położonym porcie.” I to chyba najlepsza puenta dla tego tekstu.