Zetjot między Scyllą i Charybdą

Jeśli Platforma porządzi jeszcze jakiś czas to grozi mi nieuchronne rozdwojenie jaźni. Nie jest to jednak przypadłość biorąca się li tylko z przyczyn wewnętrznych. Obserwowanie wydarzeń politycznych w Polsce dostarcza mi sprzecznych bodźców i wywołuje sprzeczne reakcje.

Dla analityka jest to niezwykła gratka, gdy może obserwować jak sprawdzają się intuicje i prognozy. Nie ma bowiem głupstwa i idiotyzmu, ktorego nie popełniliby rządzący politycy, ignoranci i głupcy. Fascynującą rzeczą jest możliwość przyłapania muzy Klio na gorącym uczynku. A przy okazji jakie ogromne pole do popisu dla schadenfreude.

Natomiast dla obserwującego to wszystko obywatela to jeden wielki koszmar. Jedyne co ratuje integralność psychiczną takiego obserwatora to fakt, że może realnie doświadczyć tylko część z tych zjawisk, podczas gdy reszta, bezpośrednio go nie dotykająca, jest przetwarzana jedynie na zimno, intelektualnie. Mało strawne, a przede wszystkim mało inspirujące jest rozpowszechnianie się barbarzyństwa i postępującego za nim wszechobecnego kiczu, bo cóż, poza kiczem, może wytworzyć sojusz filistra z buractwem.

Wygląda mi na to, że to wszystko, czego nie zrobiono w r. 1989, jakoś paradoksalnie, bo wbrew polityce Platformy, dążącej do zapobieżenia scenariuszowi ulicznego kryterium, właśnie ku takiemu kryterium ulicznemu zdaje się zmierzać. Palikot miał zneutralizować opozycję pozaparlamentarną, tymczasem coraz bardziej, wbrew pierwotnym zamierzeniom, wydaje się ten kocioł podgrzewać. Durnota ma to do siebie, że wpada w dołki, które sama wykopała. Walcząc z Kościołem, którego działalność jest źródłem filozofii non-violence, umysł lew-lib wyraźnie zmierza w kierunku samozagłady.