Uwiąd intelektualny w mediach

Jak dyskutować z uwiądem ?

Jeszcze na łamach "Rzeczpospolitej" można zetknąć się z debatami na poziomie, uwzględniającymi różne możliwe warianty i aspekty problemu oraz odmienne punkty widzenia dyskutantów. Ale nawet tam brakuje analiz, które oparte byłyby na przyswojonych i dobrze przetrawionych wynikach najnowszych badań naukowych. To jest po częścu zrozumiałe, bo jak poszerzać własną wiedzę i windować ją na wyższy poziom, kiedy trzeba tracić czas na polemiki z debilami z giewu obracającymi się głównie w kręgu dawno zwietrzałych paradygmatów i stereotypów. Wyobrażcie sobie państwo sytuację gdy tacy kompetentni ludzie jak Wildstein czy Ziemkiewicz decydują się na polemikę z żenującymi komentarzami na ich blogu w Rzepie. Z kim mieliby dyskutować ? Z tym buractwem ? Kiedy to buractwo pojęcia nawet o abecadle nie ma.

Ale trudno narzekać na dziennikarzy, kiedy zawodzą nawet polscy naukowcy. Jedyną książką popularyzującą naukowe spojrzenie na zjawiska ze współczesnej kultury masowej i zjawisk medialnych jaką znam jest znakomicie napisana choć momentami na granicy ryzyka, pozycja toruńskich socjologów Tomasza Szlendaka i Tomasza Kozłowskiego "Naga małpa przed telewizorem". Ale o niej w mediach było całkiem głucho.

A weźmy naukowców zachodnich - np. brytyjski antropolog Robin Dunbar wydał w Polsce dwie niezwykle interesujące książki o ewolucyjnych uwarunkowaniach naszego ludzkiego bytu - "Pchły, plotki i ewolucja języka" oraz "Ilu przyjaciół potrzebuje człowiek?" , dezawuujące ideologiczne stereotypy popularyzowane w mediach.

A jak dyskutować w necie, kiedy tu istotna jest nie wiedza lecz przynależność plemienna i znajomość co jest cool a co obciach oraz ostatnich ploteczek z politycznego magla.