A co z zywymi pomnikami ciąłości między postpeerelem a peerelem

ma swoje zalety dla TEGO systemu. Wprowadza bowiem element "normalności". Dlaczego w cudzysłowie? Bo wszystko co miało znamiona życia publicznego w PRL-u (ale nie w Polsce) było od początku do końca zakłamane i stało na fundamencie kłamstwa totalnego. Kłamstwo totalne to cały PRL od roku 1945 a właściwie wczesniej bo od powstania jego zalążka z tymi Wandami Wsilewskimi i tp.
Żywe pomniki PRLowskiej ciągłości stoją i działają do dziś, wzmagając poczucie dalszego ciągu tego co rzekomo upadło. Każdy członek społeczności oczekuje od życia jakiejś normalności zgodnej z naturalnym jej pojmowaniem. PRL był tej normlności zaprzeczeniem, ale dziś wielu dało by się pokroić w plasterki że to była normalność. Zbyt wielu uwierzyło że to było normalne państwo. Obciążeniem dla ludzi myślących niezależnie jest to że nigdy nie nastąpiło wyraźne oddzielenie surrealizmu PRLu od normalnego życia w normalnym państwie. I ten surrealizm jest nadal przenoszony do tego niby nowego świata. A jednocześnie wmawia się ludziom że dokonał się upadek komunizmu oraz zasadnicza przemiana ustrojowa. Tymczasem ja mam poczucie że zyję w świecie rzekomo minionym. Ale to poczucie ma stosunkowo niewielu ludzi. I w tym jest problem. Oni jeszcze nie wiedzą że nadal żyją w PRL i dlatego skłoni są uznać Suzina czy Łapickiego za normalnych godnych uznania ludzi. W braku nadziei i wobec przedłużającego się PRLu wielu popadło w rezygnację i "przystosowało" swoje życie do panujących realiów. Tymczasem naturalną koleją rzeczy pojawiały się postacie które stawały się popularne a dziś określane mianem celebrytów. Suzin był celebrytą tamtych lat tak jak wielu jemu podobnych ze środowisk aktorskich czy dziennikarskich. Połomski, Sośnicka czy Santor to też osoby z ówczesnej elity towarzyskiej albo i partyjnej. Czy mamy teraz potępiać ich za to że robili to co kazało im życie, czasem talent? Wielu z nich ma oprócz jasnych także ciemne strony swoich życiorysów. Ale mam watpliwości czy wiem o nich wystarczająco dużo by gremialnie a nawet jednostkowo ich potępiać. W końcu ja też pomagałem wspierać istnienie tego PRLu osiągając dobre wyniki na uczelni a potem pracując z dużym zaangażowaniem. A więc w tych kategoriach i ja jestem winien wspierania PRLu. Czy jednak powinienem i siebie biczować? Tak mniej więcej wygląda nasza paranoja. Młodsi już tej paranoi nie muszą przeżywać ale i zrozumieć im ją trudniej.