KISIEL WIECZNIE ŻYWY

Pani Ewa Kopacz na przestrzeni ostatnich dni znów ma swoje pięć minut. Przynajmniej w mediach - i to w tych bardziej, ale też i mniej zaprzyjaźnionych. Niełatwe ma życie ta dzielna kobieta, zawsze pod górkę, zawsze pod wiatr i w deszczu. Bogu dzięki, póki co ciągle jeszcze może na kogoś liczyć, wciąż ktoś trzyma nad nią parasol. Pamiętacie, jak bohatersko przytulała najbliższych ofiar w Smoleńsku, jak ramię w ramię, szpadel w szpadel, dokopywała się gorzkiej prawdy o katastrofie, jak reprezentując państwo polskie narzucała zimnemu czekiście cywilizowane i godne warunki prowadzenia śledztwa? – To wszystko ona - jedna słaba kobieta.

Teraz znów dzielnie zdaje kolejny egzamin. Najpierw postawiona w krzyżowym ogniu może nie tyle krytyki, ile grzecznych pytań: czy wypada nagradzać się za publiczne pieniądze, gdy wszystkim dokoła każe się oszczędzać i zaciskać pasa? Oczywista demagogia – w końcu któż lepiej niż ona sama wie, jak ciężko zapracowała na tę premię. Ostatecznie dla dobra - może bardziej partii rządzącej, niż potrzebujących - znów z podniesionym czołem stanęła na wysokości i pokazała wszystkim maluczkim klasę, zapowiadając przekazanie znacznej kwoty na cele społeczne. Mentor pani Kopacz, premier Tusk, uznał to za wręcz wzorcowe rozwiązanie problemu z przydzielonymi sobie nagrodami.

Niezapomniany Kisiel zwykł mawiać, że socjalizm to genialny system bohatersko walczący z problemami, które sam stwarza. Czy czegoś wam to nie przypomina?