"WINY TUSKA" WG MISTRZA MŁYNARSKIEGO

Nie będę ukrywał, brakowało mi Go, jak jednego z elementów puzzli, bez których nie może być mowy o pełnym obrazie całości. Brakowało mi Jego jakże znaczącego głosu mistrza. Jego milczenie było czymś absolutnie nienaturalnym i niezrozumiałym, dla mnie czymś wręcz absurdalnym. Mistrz raczył wreszcie przemówić, lata świetlne po Wajdach, Kutzach, Głowackich, Olbrychskich, Tymach, Głowińskich, ale jednak. Nie ma już wątpliwości: Młynarski potwierdził swoją przynależność do elit, tych jedynych, jakie mamy – popeerelowskich. Zrobił to w sobie właściwy sposób – po mistrzowsku, z klasą i przytupem. „Wina Tuska” to rzecz z nieskomplikowanym przesłaniem w stylu „Buda Ruska – wina Tuska”, ale za to jak zgrabnie zrymowana, znać pióro mistrza, bezkonkurencyjnego kandydata do tytułu Hemara III RP – z winy pewnej partii, Antytuska!

Zostawiając głębszą analizę dzieła mistrza innym, niekoniecznie młodszym, wykształconym z wielkich miast (bo ci dla ambitnej literatury nie mają raczej zrozumienia), z nieskrywaną satysfakcją chciałbym zauważyć, że rymowanka Młynarskiego przekonuje mnie o całkowitej nieskuteczności matrixa serwowanego obywatelom neopeerelu przez polskojęzyczne media. Okazuje się, że jakby zadaniowani przez nie „dziennikarze” nie starali się nie zadawać władzy Tuska trudnych pytań, jakby mozolnie nie tworzyli baśniowego obrazu „zielonej wyspy”, to i tak świadomość zaprzaństwa i szkodliwości tej władzy jest w Polsce powszechna – nawet dla zaślepionych antykaczystowską nienawiścią „elit”.

Mistrzu, chwała Ci za to, choć z tą „winą Tuska” trochę popłynąłeś: a gdzie miejsce dla takich tuzów jak: Michnik, Mazowiecki, Geremek, Komorowski? Nie obciążajmy tylko biednego Tuska, bo chłopina naprawdę wszystkiego nie udźwignie. Tu przecież jeszcze inni aniołowie byli i ciągle są czynni.