„Ja się zowę rzeką podziemną, Bóg jest ze mną, orzeł nade mną...”

     To słowa „Psalmu rodowodowego”, mego ulubionego...

Dziś Marsz Do Wolności ! Marsz tak ważny, a mnie na nim  nie ma... Boli mnie to i uwiera, boli mnie moja Polska  bo tyle Jej jest we mnie, tak mnie przepełnia, a ja dziś w Niej być nie mogę. Ale jestem z Nią ! Zawsze i wszędzie, Ona wciąż w mych myślach  w każdej sekundzie świadomości, w każdym słowie które   w umyśle się rodzi zanim spłynie z warg i  rozedrga przestrzeń...

Ona, Najjaśniejsza !

Byłam w tej mojej Polsce, od powrotu minęły 3 tygodnie a jakby trzy lata minęły, jakby cała wieczność. Przed oczami wciąż jeszcze Tatry, Wawel, Wisła... piaszczysta łacha Janowca... kapłiczki przydrożne, widok których zawsze mnie wzrusza... król Zygmunt patrzący z wysokości swej kolumny na całą polską dziedzinę od gór po Bałtyk, od Odry po Bug... A nad tym wszystkim Oko Wszechmocnego, Wszechwiedzącego, od którego wszystko się zaczęło... 

...W oczach już biało-czerwono. W uszach  szum tysięcy poruszanych wiatrem wyobraźni biało-czerwonych zlewa się z wielotysięcznym oddechem. Jak szum skrzydeł tysięcy orłów, jak  pomruk przybliżającej burzy...

Tajemniczy zmysł widzi to, słyszy i czuje jak budzi się Polska.

Tylko czy...  to przebudzenie przetrwa do wieczora ? Czy przetrwa do jutra, do za miesiąc, za rok ? Czy wystarczająco głośny będzie zew pragnienia wolności ?

Tyle Polski będziemy mieć ile jej sobie wywalczymy...

Tyle Polski będziemy mieć ile jej obronimy gdy już będzie Polską

naszych marzeń i

pragnień - dumną, silną i wolną !

Ku powieści tej nakłoń ucha,
Ludu wierny mój, a posłuchaj
I miej wiecznie przed oczami,
Kimżeś między narodami:
Patrz tam, gdzie Sarmacja jest żyzna,
Tam to była Twoja ojczyzna,
Gdzie przodkowie Twoi śmiali
Z Rzymianami się ścierali.

Na paiżach Dunaj przebyli,
Tam o złotą wolność walczyli,
A Rzymianom dawszy baty,
Wędrowali za Karpaty;
Tutaj wtedy w lasach głębokich
Żyły tylko gryfy i smoki,
Krwawym wzrokiem wkoło toczył
Człowiek z jaszczurczymi oczy.

Zatem przodek Twój złożył zbroję,
Skoro ujrzał dziedzictwo swoje
I szczęśliwy już Sarmata
Szablę z pługiem chętnie zbratał;
Zaraz potem ochotnie zniża
Kark swój hardy przed znakiem krzyża,
W czym wiadomość jest doniosła,
Że kobieta krzyż przyniosła.

Potem przyszedł ów wiek żelazny,
Kiedy liczne odparł najazdy,
Minął wiek karmazynowy
Kiedy wzięto go w okowy.
A pobuntowana w okowach,
Rozbiegła się dziatwa Lechowa;
Resztę krwawym spiął wędzidłem
Zdrajca, z azjatyckim bydłem.

Ale jeszcze nie jest pobity
Święty okręt Rzeczpospolitej;
Czasem we śnie widzę nagle,
Jak rozwija świetne żagle,
Hardym dziobem fale rozpruwa,
Liczna, bitna załoga czuwa,
Złoty sztandar podniesiony,
Aż ocieram łzę, wzruszony.

Republiko! gdzie się zataczasz,
W jakie obce porty znów zbaczasz,
A z ojczystej twojej strony
Czyj dom będzie uczyniony?
- Ja się zowę rzeką podziemną,
Bóg jest ze mną, orzeł nade mną;
Choć się skryję, to wypłynę,
A bądź pewien, że nie zginę.

(Jacek Kowalski)

OBUDŹ   SIĘ,  POLSKO !!!