o poczuciu humoru

Kiedy rozpoczęła w Polsce działalność wroga agentura, mająca unicestwiać podstawowe społeczne więzi, rodzinne i narodowe, pierwszy ogień skierowano na naszą wspólnotę śmiechu.
Mało kto pamięta, jak potężną bronią był humor lat okupacji, gdy ludzkie życie pozbawione zostało wartości a światem realnym rządził makabryczny absurd.
Mało kto wie, że reakcją obronną na instalowanie ustroju "demokracji ludowej" bywała drwina, a frontem walki "nowego" ze "starym" - łamy satyrycznych czasopism, m. in. "Muchy", "Szpilek" czy "Kocyndra", które zamykano równie szybko i sprawnie, jak opowiadających żarty "zagrażające ustrojowi" obywateli.
Niebawem przestało być śmiesznie; kłopotliwe poczucie humoru Polaków jęło zanikać, licencje na rozśmieszanie przyznawano jedynie zbieraczom dowcipów "marynistycznych" (o dupie Marynie) oraz błaznom; śmiech ustępować jął miejsca szyderczemu rechotowi.
Nieco późniżej zdziczałe karczowisko zmieniono w wysypisko toksycznych odpadków z importu, globalny, barwny śmietnik.

Nie należy się więc dziwić, że poczucie humoru Władysława Bartoszewskiego różni się nieco od poczucia humoru Leszka Millera, że mistrz Jan Pietrzak drwi z czego innego niż Kuba Wojewódzki, a Janusz Rewiński gdzieś zniknął, bo woli chichotać sam.

Można się przecież śmiać ze wszystkiego, z czego się chce, co tam kogo śmieszy najbardziej.

Wspólnota śmiechu przestała istnieć.