ch...

Jak wynika z kalendarza udało mi się dożyć wiosny (choć za oknem piękna zima), powinienem więc okazać choć odrobinę radości, a także nadziei, entuzjazmu itp.

Niestety, nie zgłupiałem do tego stopnia żeby radować się z faktów, które - równie dobrze - wykorzystać można do pogłębienia depresji, frustracji itd.

Fakty nie mają bowiem żadnego znaczenia, dopóki się nie zacznie o nich mniemać.

Możnaby się wszak radować z powodu odjazdu pana Arabskiego do Madrytu (może trochę za blisko, ale na dobry początek - niechże będzie), albo martwić spadkiem nakładów niektórych "tytułów prasowych" (bo o czymże tu pisać się będzie, gdy padnie "Wyborcza" ?).

Moje mniemanie jest stosowne do wieku, w którym wiosenne aromaty rozmaitych fijołków i szczebioty ptaszków, choćby i z Twittera, percypuje się słabo, bo człowiek przejrzały sam emituje dostatecznie intensywne wonie i dźwięki, by - dopóki coś czuje - koncentrować się na ich analizie.

Mniemam tedy, jak Marcinowa krowa ze sztuki pana Mrożka, że nie jest dobrze (w oryg. : "źle jest, Marcinie..")

Niestety, świat zewnętrzny dysponuje przewagą ilościową i technologiczną wystarczającą do zakłócania homeostazy jednostki, choćby byle pradziadka, który jeszcze zipie, i bez skrupułów wykorzystuje swoje możliwości w tej mierze.

Docierają więc do mnie niepokojące sygnały, że pan premier Tusk jest zadowolony ze swojej działalności w minionej pięciolatce, pan prezydent cieszy się uznaniem i zaufaniem ponad połowy obywateli, pan Aleksander Kwaśniewski będzie jednoczył lewicę, a pan Paweł Kukiz będzie robił porządek z tym, co w państwie powinno zostać uporządkowane, etc.

Są to oczywiście mniemania, niezależne od jakichkolwiek faktów, ale same będące już faktami - jak np. mniemanie pewnej pani z Poznania o niedawnym konklawe albo pewnego bardzo pewnego ministra o stanie naszego państwa.

Skoro już się pojawiły, bardziej wyraziście niż wiosna, nie ma rady - trzeba o nich pomniemać.

Felieton skłania do syntetycznych uogólnień, ale powinien też zawierać akcenty aktualne, więc dzisiejsze mniemania opatruję tytułem spełniającym obydwa wymagania, po czym, nie rezygnując z paradygmatu Marcinowej krowy, oświadczam
że odnosi się on do znacznej części moich współobywateli dominujących w sferze publicznej czyli medialnie.

Specyfikację osób, które uważam za ch.... gotów byłbym prezentować sukcesywnie wraz z uzasadniającymi tę opinię przykładami konkretnych wypowiedzi i zachowań w sytuacjach oficjalnych, ale jest ona powszechnie dostępna i każdy może sobie znaleźć ch... gdzie mu się zechce czy spodoba.

Nim nadeszła wspomniana już wyżej wiosna przyglądałem się tegorocznemu polskiemu przedwiośniu ze zrozumiałym (może to ostatnie ?) przejęciem, zbierając fakty, o których nie mniemać trudno, zwłaszcza gdy się ponosi ich koszty.

Zauważyłem zadziwiająco dynamiczny wzrost znaczenia ch... w naszym państwie, nie bez konsekwencji dla jego budżetu.

Ch... w kabarecie i w sejmie, w rządzie i w sądzie, na parkiecie i w gazecie nie żyją powietrzem : mają zbiorowego sponsora, który bywa nawet nazywany suwerenem, a ja stanowię jego cząsteczkę elementarną.

Trudno mi się cieszyć że dożyłem wiosny, skoro - jak mniemam - w związku z tym jeszcze przez jakiś czas będę współwinny finansowania owej "służby" oraz narastaniu rachunku szkód i krzywd, jakie bezczelne ch... wyrządzają i zamierzają wyrządzać nadal.

Doprawdy, wolałbym przestać mniemać.

To nie ma sensu; nie potrafię wymyślić żadnego skutecznego sposobu wyeliminowania - choćby przynajmniej z organów i agend państwa oraz z instytucji użyteczności publicznej -rozpanoszonych tam chamów.

Prawdopodobnie jest to słowo zakazane, należące do języka nienawiści, dlatego je powyżej wykropkowywałem - ale nie oznacza to wcale, że obawiam się go użyć w odniesieniu do konkretnych osobników, których - być może indywidualne -chamstwo ma szeroki rezonans społeczny i wywołuje groźne skutki.

Nie jestem dzieckiem (byłem nim krótko) i choć pradziadek, jeszcze nie zdziecinniałem do tego stopnia, żeby marzyć o Polsce bez chamów; więcej - uważam, że bez udziału chamów nie potrafimy tak zorganizować naszej dumnej wspólnoty, jak tego wymagają trudne okoliczności; "Wersal" zaiste się skończył, nie czas teraz na pieszczoty a i bez mordobicia pewnie się nie obejdzie.

Jeśli - niczym Marcinowa krowa - powtarzam, że "źle jest",
to dlatego, że nie akceptuję polityki kadrowej rządzącej partii, której elegancki przewodniczący notorycznie używa specyficznego kryterium przy selekcji i awansach owych partyjnych "kadr, które decydują o wszystkim".

Świadczą o tym kariery polityczne i - niestety - państwowe wielu gwiazd obywatelskiej platformy Donalda Tuska, które tę mają jedyną wspólną cechę, że bez wysiłku potrafiły (i potrafią nadal) zademonstrować w każdej chwili chamstwo wobec pana Jarosława Kaczyńskiego i jego ś.p. Brata - a przy okazji także wobec wszystkich i każdego, kto darzył ich szacunkiem, zaufaniem lub sympatią.

To selektywne, być może wyuczone, ale wyraźnie służbowe i partyjne chamstwo, nie jest niczym niezwykłym - nie takich rzeczy uczy się teraz aspirantów do "klasy politycznej", których część wyssała wystarczające umiejętności z piersi matczynej ale choć z całą resztą korzysta z nowoczesnych technik informacyjnych, czasem coś przecie mniema.

Kiedyś jedni i drudzy dorosną.

Jestem rad, że tego nie doczekam, ale że nie wszyscy będą przecie mieli tyle szczęścia, diagnozę Marcinowej krowy podzielam, i dedykuję wszystkim zainteresowanym.