Gdy ujawniono udział Rosji w zamachu - Cz. 2

Z części 1, dowiedzieliście się w skrócie, że:

A teraz Imperium Kontratakuje, czyli:

 Część 2

Marasek odebrał natarczywy telefon.

- Dzień Dobry Panie Rektorze. Rozmawialiśmy parę dni temu. Mam informacje, którymi chciałbym się z Panem podzielić. Tak, bardzo ważne. Najwyższej wagi, nawet słynny Aneks jest przy tym felietonikiem co tylko niektórych czerwonych pozwala złapać za … Przepraszam. Czy możemy się spotkać? Nie, nie przeszkadza mi, że jest Pan na urlopie. Sprawa jest na tyle poważna, że jak najszybciej powinien się dowiedzieć o niej sam Prezydent – podjadę gdzie będzie trzeba. Ach tak, Rabka. Zdrojowa? Oczywiście może być jutro w południe.

Niewysoki, mocno szpakowaty mężczyzna czekał w Rabce w umówionym miejscu. Był zaciekawiony, to pewne ale nic po sobie nie dawał poznać. Badali się przez moment wzrokiem. Zaczęli rozmowę, twarz eksministra momentalnie jednak przestała się uśmiechać i stężała gdy pojął, że być może usłyszał właśnie, najważniejszych kilka zdań w życiu..

Mariusz Marasek, były wiceminister MSW w rządzie Jana Olszewskiego. Po esbeckiej nocnej zmianie brutalnie wycięty przez nowego szefa URM, Jana Rokitę i jego popleczników. A było o co grać. Marasek trzymał pieczę nad archiwum resortowym i tam właśnie chciał się dostać Rokita ze swoimi ludźmi. Bez uciążliwego nadzoru. Lądowanie na bruku nie było jednak zbyt dokuczliwe. Kilka lat później stworzył Wyższą Szkołę Humanistyczno-Ekonomiczną w Skierniewicach i został jej prorektorem. Poza tym wciąż działał. Kto wie czy bardziej w PC Kaczyńskich czy Ruchu Odbudowy Polski byłego premiera. Lata zatarły te szczegóły. Potem przełom Afery Rywina i odzyskanie władzy z łap funcjonariuszy. Drugie podejście – Marasek też w tym brał udział. Dużo wiedział o aktach, którymi się kiedys opiekował i które potem, po kolejnej fragmentacji trafiły do zbiorów IPN. Dlatyego nie zdziwił się gdy Jan Olszewski zaproponował mu udział w komisji weryfikacyjnej po likwidacji WSI. Ktoś musiał to zrobić i dobrze było by ten ktoś miał wiedzę na temat zasobów, prac agentury i jej metod rekrutacji, oraz świadomość zagrożeń.

Umiejętność czytania między wierszami, intuicja a także wyjątkowa zdolność docierania do sedna zobowiązywały – nie mógł odmówić. Komisja musiała składać się z ludzi uczciwych, zaufanych i odpornych na różne naciski oraz próby kompromitacji i wyprowadzenia jej w pole. Zresztą, był pod wrażeniem gdy poznał skład zespołu, w którym będzie miał przyjemność pracować. Ludzie twardzi, rzeczowi, zdecydowani i… nie pchający się na afisz.

Coś można znów było zrobić dla Polski. Wydawało się że czasu jest wystarczająco – Kaczyńscy szykowali się na 4 lata owocnych rządów.

Niestety, Marasek i jego koledzy nie docenili przeciwnika. Pomimo dobrej współpracy z górą i ruszenia pełną parą, już po kilku miesiącach pracy zorientowali się jak trudne i czasochłonne czeka ich przedsięwzięcie. Po następnych trzech miesiącach od pierwszych poważnych schodów już wiedzieli, że to mogą nie być pełne 4 lata. Mimo zorientowania w manipulacjach wyborczych i wiedzy o akcjach sterowanych (w stylu „schowaj babci dowód”) wynik wyborów 2007 niemiło ich zaskoczył. Trzeba było się spieszyć. Do władzy dochodzili ludzie, na których temat Komisja Weryfikacyjna poświeciła wiele miejsca w przygotowywanych raportach. Dopiero teraz docenił wartość wizjonerskiej propozycji Prezydenta Lecha Kaczyńskiego:

Dzięki tej zapobiegliwości, dziś inny Prezydent, brat zamordowanego Prezydenta, miał w ręku broń, jaką był tzw. Aneks do raportu WSI. Rosyjska siatka wiedziała, że Prezydent Kaczyński coś wie ale nie wiedzieli co. Potem był zamach w Smoleńsku i przejęcie BBN. Aneks wydawało się przepadł, ale przecież Lech Kaczyński nie był idiotą. Znalazł sposób by pewne sprawy zabezpieczyć i zostawić Polsce tę wiedzę. Mało tego, wyglądało na to, że znalazł jeszcze coś: mapę ruskich ognistych „śpiochów”, które czekały na obudzenie.

Czas wcześniejszych wyborów dał jednak pewną przewagę ostatniemu z bastionów obrońców Polskiej Racji Stanu. Odzyskanie Dużego Pałacu dawało szansę na oficjalne upublicznienie pewnych dokumentów oraz na działanie. Po panicznej lecz nieudanej próbie przewrotu chłopców Dukaczowskiego z dnia 4 lipca 2010 „Aneks” nabrał cech skarbu narodowego. Oczywiście ludzie Premiera, a w rzeczywistości figuranci polityczni z tej samej agenturalnej grupy, wzięli wszystko na siebie i przy pomocy towarzyszy z mediów zaczarowali opinię publiczną. I oto teraz – pomyślał Marasek – gdy możliwości patriotów się kończyły, gdy wciąż hydra rodziła nowe potwory dzwoni do niego ten człowiek i twierdzi, że posiada to poszukiwane Coś co uwolni Polskę z tej całej pajęczyny. Że aneks to małe miki przy dowodach, o których ma wiedzę, i że musi z tą wiedzą dotrzeć do samego Prezydenta. Skąd u diabła ten człowiek znikąd może mieć dostęp do takich spraw? Albo mitoman, albo co gorsza prowokator albo… Tak czy siak należało się z nim spotkać a potem dać ten kontakt do rozpracowania Kamińskiemu.

- Kim ty jesteś człowieku?!

- Tylko wujem i bratem. Wujem ofiary pewnej katastrofy, bratem pewnego zabójcy.

Jak to ukryli lub zakopali? Kiedy? – Prezydent prawie biegał po gabinecie. Co w innych okolicznościach sprawiałoby pocieszne wrażenie.

- Ależ Panie Prezydencie, jest wieczór a mówimy o prawie milionie ludzi.

- Proszę nie dyskutować. Nie możemy w wolnej Polsce pozwolić na ludobójstwo, a poza tym... - Jarosław Kaczyński usiadł ciężko, widać że zafrasowany intensywnie myśli.

 – Wszystko ułożyło się do kupy – odezwał się po 2-3 minutach - schodzą noty i bardzo niepokojące informacje z wywiadu. Tak.... Mariusz... wygląda na to, że Moskwa wymyśliła sobie następującą intrygę: Talibowie wspierani przez Iran przysyłają ultimatum Moskwie, że albo Ruscy w trymiga wykopują NATO z Afganistanu, albo terroryści odpalą kilka bombek jądrowych na Ukrainie, Białorusi, w Kaliningradzie i gdzieś w Rosji. Przerzut miał być od strony Polski. Ruscy oczywiście w bardzo tajny sposób polecieli z tym do Amerykanów. Amerykanie docenili lojalność i zaproponowali wspólna operacje antyterrorystyczną. Moskwa będzie ją prowadzić od strony Moskwy, a Waszyngton od strony Polski. Prawdopodobnie już podpisali stosowną deklarację.

- A teraz nagle – dokończył Kamiński – wypieprzy w kosmos grzybek na granicy Polski i Białorusi. I bracia Moskale, realizując układ z Jankesami, zanim Jankesi w ogóle ruszą palcem, wkroczą na drugi dzień do Polski szukając terrorystów, zabezpieczając Rosję i inne bratnie kraje przed kolejnymi atakami nuklearnymi, a co najważniejsze pomagając biednej Polsce, czyli czyszcząc ją z niebezpiecznego elementu.

- I to wszystko za przyzwoleniem NATO. Wprawdzie ułomnym, bo świeżutkim, ogólnym i sygnowanym tylko przez USA - ale Rosjanom to wystarczy. Rozumiesz zatem, że musimy się cholernie spieszyć. Działaj zdecydowanie i zaproś do mnie Szefa Sztabu Generalnego.

- Tylko… Panie Prezydencie… Przepraszam… że też Amerykanie jeszcze gadali z tymi fiutami.

- Jarosław Kaczyński spojrzał zimno: - Działaj! Ale już!

 

Szef BBN zrozumiał. Odwrócił się na pięcie i wybiegł w milczeniu. Prezydent znów ciężko usiadł za biurkiem i ukrył twarz w dłoniach – „które to już moje osuwanie się na fotel przez ostatnie 48 godzin?”. 15 minut później był już po rozmowie z Generałem, podpisał stosowne dokumenty o wprowadzeniu stanu wojennego na obszarze dawnego Województwa Białostockiego, rozkazy koncentracji wojsk i plan ewakuacji. Bardzo odważny – trzeba przyznać. „Co rok prorok. Jestem lepszy od Jaruzelskiego. On wprowadził jeden stan wojenny a ja już de facto dwa. Przy czym ten dzisiejszy ma przynajmniej klarowne podstawy prawne. Sytuacja przynajmniej jest jaśniejsza niż w obliczu tego co przeżywaliśmy 2 tygodnie temu. Tylko zagrożenie jeszcze większe.” Media nie przeszkadzały. Podawano rzeczywiste przyczyny zagrożenia, oraz ujawniano wizerunki osób winnych. Polska była w przededniu wojny więc nikt się nie bawił w poprawność polityczną i nowomowę prawniczą lub inne „domniemania niewinności”. Humanistyczne bzdury na dobre przestały zaczarowywać rzeczywistość. Winni byli nazywani winnymi, a zdrajcy zdrajcami. \Nawet prtzez Gazetę Wyborczą. Znów pojawiły się twarze osób dobrze znanych, które niegdyś próbowano kreować na „ojców narodu”. Od dziś też nie zejdą szybko z pierwszych stron gazet, ale w jakże odmiennym charakterze. Podano do wiadomości ich dokładne dane personalne, kontakty towarzyskie i agenturalne, numery rejestracyjne samochodów, ich ostatnie miejsca pobytu i przebieg służby na rzecz Rosji i Niemiec. Przypomniano wszystkie niewyjaśnione wcześniej zbrodnie, morderstwa i tzw „wypadki” w których uczestniczyli lub które zlecali. Rano gazety ścigały się w drukowaniu dziesiątek stron wkładek powielających dokumentację rosyjską i jej polskie tłumaczenia. Naród Polski miał prawo wiedzieć z kim ma do czynienia, kto, i za co dokładnie, jest ścigany. Jednocześnie posypały się komunikaty o zakazach samosądów. Nikt nie chciał powtórki z linczu na mordercach 96 ofiar ze Smoleńska, z makabrycznego wieszania na Wiejskiej. Zbrodniarzy należało wyłapać, przesłuchać i osądzić. I to nie doraźnie. Na sąd wojenny zawsze będzie czas.

 

W auli Pałacu pociemniało, zaczęto zapalać światła.