Dziękuję, nie głosuję...

      Zdaję sobie sprawę z tego, że wielu Czytelników ten tekst może zdziwić. Być może nawet przysporzy mi wrogów. Aczkolwiek sądzę, iż jestem winien słowo wyjaśnienia tym wszystkim, którzy poświęcają swój czas i czytają moje teksty. Tematy polityczne poruszane tu przeze mnie wiążą się często z różnego rodzaju demokratycznymi wyborami. A ja nie głosuję! Dziękuję, ale nie biorę udziału w żadnych wyborach. Ostatni raz (wyjąwszy unijne referendum) głosowałem w 2001 roku. I nic nie wskazuje na to, bym zmienił zdanie. Chyba że Wy mnie przekonacie?! Póki co nie mam zamiaru za bardzo się rozpisywać, robić szczegłółowej analizy, tylko zaprezentować pokrótce swój punkt widzenia.

     Dlaczego nie głosuję? Jestem antydemokratą, zdecydowanym przeciwnikiem demokracji. Bo to jest cyrk. Nie chcę być częścią tego cyrku. Wiem, że w jakimś sensie jest to dziecinada, bo tak czy siak demokracja wchodzi z buciorami w moje życie. Wulgarna myśl, którą zestawiłem ze znanymi słowami Churchilla, oddaje mój stosunek do demokratów i ich idei. Dedykuję ją tym wszystkim, którzy na siłę chcą mi zrobić dobrze, a nie dostrzegają, że to zwykły ersatz “przyjemności”. Ponadto pokazuje ona też w jakim kierunku zmierza system demokratyczny. Każdy i wszędzie. Skręca w lewo. Jako prawicowiec mówię veto. “Demokrację i socjalizm łączy jedno słowo: równość. Ale gdy demokracja dąży do równości w wolności, socjalizm w niewoli” – twierdził swego czasu Alexis de Tocqueville. Przepraszam panie de Tocqueville, ale nieobecni nie mają racji. Ma pan to szczęście, że nie dożył obecnych czasów. Dziś na pewno nie napisałby pan podobnych słów. Dzisiaj demokracja równa wszystkich swoimi durnymi przepisami, które wbrew zaklęciom demokratów wpędzają nas w niewolę. Czy to się nazywa socjalizm czy inna cholera nie ma większego znaczenia. Nasze życie jest zdominowane przez demokratów i ich “postępowe” przepisy. I jeszcze te wszystkie pesele, pin-y, regony czy inne numerki-cyferki, koncesje, zezwolenia, itp, itd… Szkoda gadać. Przeciętny obywatel jest opleciony siecią demokratycznej biurokracji. O żadnej wolności mowy być nie może. Znów piękna teoria nie ma pokrycia w praktyce! Nie widzę możliwości zmiany tego stanu rzeczy poprzez skreślanie krzyżyków, więc oszczędzam czas i nerwy – nie głosuję.

     Ale nie wszystkim to przeszkadza. Wielu cieszy się na sam dźwięk słowa demokracja. Tylko proszę nie zapominać o jednym: większość jest zwyczajnie głupia. Pisałem o tym parokrotnie i kilka razy zebrałem za to cięgi. Pewnie i tym razem część z Was ciśnie we mnie gromy. Wolna wola, proszę dalej się obrażać, że słońce świeci. Podkreślę jeszcze raz, bez żadnego wywyższania się czy poniżania innych: obiektywnie rzecz biorąc większość populacji planety Ziemia to zwykłe głupole. Pretensję kierować proszę do Pana Boga lub (to dla niewierzących) do Królowej Biologii. A demokracja zasadza się na werdykcie większości. Czyli liczba. No to się pytam: jaki może być wynik skoro w demokracji wygrywa większość, a ta jest, delikatnie już mówiąc, niekumata? Podzielam w tej kwestii pogląd Aleksandra Hamiltona, fundatora banku USA, który kpił z “majestatu wielkich cyfr”, stwierdzając, że trudno o system “bardziej fałszywy niż warunkowanie kalkulacji politycznych regułami kalkulacji arytmetycznej”. A więc demokracja z zasady jest fałszywa, a powtarzanie w kółko głupot o legitymizacji demokratycznego werdyktu jest dla mnie obrazą zdrowego rozsądku. “Twierdzenie, że lud jest najlepszym strażnikiem swych praw, to bzdura niczym nie usprawiedliwiona. Jest on najgorszym, wręcz żadnym ich strażnikiem” – powiedział John Adams (drugi prezydent Stanów Zjednoczonych, znany jako jeden z “Ojców Założycieli”). Poza tym vox populi jest traktowany selektywnie vel wybiórczo. I co ciekawe, w systemie, który opiera się na woli większości dochodzi do tego, że … decyduje mniejszość! Taaak… prawa mniejszości – kolejny fetysz demokracji. Co to są prawa mniejszości? No to już jest temat sam w sobie, osobny kryminał. Czy przestrzeganie praw mniejszości polega na, przykładowo, dostarczaniu zoofilom kóz do dymania? Że przesadzam? No i co z tego? Każda, nawet najświetniejsza idea, w systemie demokratycznym zostaje wypaczona! To co jest psim obowiązkiem każdego cywilizowanego państwa, tj. respektowanie podstawowych praw jednostki, urosło do rangi nowej ideologii. Tak więc mniejszości narzucają swoje “prawa” większości! A nikt nie bierzę pod uwagę opinii publicznej, która, na przykład, domaga się przywrócenia kary śmierci! Schizofrenia. Bye-bye.

     Nie głosuję również dlatego, bo nie godzę się na “równość” poszczególnych głosów w systemie demokratycznym. Dlaczego mój głos waży tyle samo co jakieś dziwki bez szkoły? Nie, nie rozsadza mnie pycha. Poważnie! I w drugą stronę: dlaczego mój głos waży tyle samo co jakiegoś “tęgiego mózga” (jak powiada mój przyjaciel), choć powinien ważyć mniej? “Nie podoba mi się system w którym dwaj pijacy spod budy z piwem mają w demokratycznym głosowaniu dwa razy więcej do powiedzenia niż profesor” – twierdzi Wojciech Cejrowski. I ja tak myślę. Toć to jakaś paranoja jest. Co to za równość, gdzie do jednego wora wrzuca się jednostki wartościowe, pracowite i różnej maści bumelantów? A że drugich jest zawsze więcej i to “pod nich” ustawia się tzw. kandydatów na przedstawicieli, to rezultat jest ciągle ten sam: fasada praworządności. Nie godzę się na to i nie głosuję!

     To nie wszystko. Najważniejszy powód, dla którego za cholerę nie dam się zaciągnąć nad żadną urnę to… kłamstwo. Jak już się rzekło większość szanownych obywateli to wtórni analfabeci. To jednak nie przeszkadza im żądać od swoich “przedstawicieli” (czy kandydatów na “przedstawicieli”) tzw. obiecanek-cacanek. A ci “dobrzy ludzie” gotowi są im obiecać niemalże każdą głupotę! Mało tego: nawet przecietny wyborca wie, że to wszystko ściema, blef i bujdy na resorach. Ergo: zdaje sobie sprawę, że politycy “wpuszczają go w kanał”. I co robi? Głosuje, a jakże! Lecz gdyby pojawił się kandydat na “przedstawiciela”, który powiedziałby całą prawdę i nic tylko prawdę, bez owijania w bawełnę wyłożyłby “oczywistą oczywistość”, że jak chce się coś dostać, to trzeba najpierw coś dać, że oprócz tzw. praw obywatelskich są też obowiązki i że generalnie trzeba nieźle się napocić, żeby coś wspólnie osiągnąć i na “socjal” oraz “rencistów” zwyczajnie nie ma kasy, to nie zagłosowałby na niego pies z kulawą nogą! Czyli by zdobyć głosy wyborców kandydat kłamie jak z nut, wyborcy o tym wiedzą, ale i tak głosują, bo nie znoszą, by ktokolwiek mówił im mało atrakcyjną prawdę! Pisałem już: cyrk! Wysiadam…

     Na koniec przytoczę słowa jednej z moich ulubionych powieści (“Kielich”), w której główny bohater poucza czytelników: “Nie daj się uwieść pstrokatym piórom i syrenim śpiewom tak zwanej demokracji! (…) Już Edmund Burke (…) mówił, że niezbywalnym atrybutem demokracji przedstawicielskiej jest prawo wybranych mandarynów do nieliczenia się ze zdaniem wyborców, czyli do łamania wyborczych obietnic – do zdrady elektoratu przez klasę polityczną. Jeśli nie musisz – nie głosuj!” Dokładnie. Wybrani kretyni nie liczą się ze zdaniem wyborców! Ani trochę! Ba, trzeba też głosować w zgodzie z dyrektywami, taką wolność mamy. A jak nie, to wybory się powtarza (vide referendum w Irlandii) do skutku, czyli do momentu uzyskania satysfakcjonującego wyniku. Nie! Nie muszę, nie chcę i nie widzę sensu! Bóg mi świadkiem, że nie silę się na oryginalność. Tak po prostu czuję i myślę. Dlatego nie głosuję…

Samotny wilk w biegu