Sztuka ery Pinokia

Znowu zobaczyliśmy spektakl, zorganizowany przez Pinokia – tym razem na Politechnice Warszawskiej. Za nasze pieniądze zebrała się cała, nadęta kamaryla Pinokia, poubierana w czarne garnitury – niczym na bal w operze wiedeńskiej. Na spektaklu tym otrzymaliśmy kolejną dawkę nadziei na lepsze jutro, które już widać na horyzoncie. Wprawdzie każdy, lekko inteligentny człowiek wie, że horyzont zawsze się oddala, gdy się do niego ktoś zamierza zbliżyć, to jednak sama nadzieja na dotarcie do linii horyzontu jest warta nabożeństwa, które nam Pinokio zaserwował.

Wprawdzie sztuka o tym jak dojść do linii horyzontu, za którą jest obiecany przez Pinokia raj, pochodzi z gatunku science fiction, jednak, występujący na scenie Politechniki Warszawskiej aktorzy potraktowali ją zupełnie na serio. Takoż i zasiadająca i ochoczo bijąca brawo na widowni nadęta kamaryla - odcięta kordonem ochroniarzy od normalnego życia. Po transmisji telewizyjnej, aplauz dla nowej sztuki Pinokia gwałtownie osłabł, gdyż scenariusz sztuki pt. „Konsolidacja, czyli nowy plan 5-cioletni naszej partii” został zmiażdżony nawet przez byłego członka rządu Prof. Gomułkę. Gomułka stwierdził, ze na realizacje programu konsolidacji potrzeba ok. 60 mld złotych, których w Polsce nie ma i nie będzie. Zatem, zdaniem profesora (którego nie zaproszono na ten spektakl), rząd planuje zmianę definicji długu publicznego, by nie przekroczyć ustawowego progu 55 proc. Reasumując - będzie nam się wtedy lepiej żyło, gdy Pinokio dokona kolejnej sztuki ukrycia deficytu tak, by nie przekroczyć owych 55%. Ale nie takie sztuki Pinokio już robił!

Dla ludzi, jedzących chleb powszedni, informacja, że zadłużenie sektora finansów publicznych wyniosło na koniec III kwartału 2009 roku 659,79 mld zł – to nie jest informacja dobra. Jeszcze gorszy jest fakt, że tegoroczną dziurę budżetową uda się spłacić dopiero w 2029 roku… Ale nie o tym mówił Pinokio w czasie swojego, kolejnego spektaklu. On mówił o nadziei, którą jest on sam. Gdy nam zabraknie Pinokia, kto nam będzie tak ładnie opowiadać o raju za horyzontem? Chyba nie Kaczyński!

Dlatego, nie powinniśmy zapomnieć o nie tak dawnej sztuce Pinokia pt.”Raj z Euro w kieszeni w 2012 roku”, z której to sztuki żyło przez kilka miesięcy setki dziennikarzy i stacji telewizyjnych.. Podobnie jest teraz, gdy jest szansa wyżyć ze spektaklu Pinokia pt. „Dlaczego dla dobra Ojczyzny zrezygnowałem z prezydentury?”. Oczywiście, nie wyżyje z tego zjadacz powszedniego chleba, któremu Pinokio może tylko podrzucić kolejną nadzieję na raj za horyzontem. Do tego potrzebne są nowe sztuki teatralne Pinokia, odwracające równocześnie uwagę od Mira, Rycha i Zbycha i gigantycznych pieniędzy, które się robi – choćby przy pomocy Bzdzikota.

Bo Pinokio wie, że lud jeszcze pieniądze na chleb ma. Potrzeba mu więc igrzysk, dobrej sztuki teatralnej… A w tym Pinokio jest nie do zastąpienia.