JESIENNE METAFORY

dotknij mnie Panie ciszą i milczeniem... i dłonią wiatru... słońcem i obłokiem... i chłodną rosą co srebrzy się w trawie... gdy idę Panie serca wielkim krokiem...

Kochani!

Przyjmijcie kilka jesiennych metafor. Tylko tak umiem Wam podziękować za trud bycia razem. Pozdrawiam serdecznie.

Lwow47

JESIENNE METAFORY

Jesień…jesień i we mnie chyli się ku zimie

Zegar lasu się krwawi jeszcze w jarzębinie

Pierwszy mróz okrył szronem rośliny i drzewa

To znak że nasze życie tak jak jesień minie

Odwracam twarz ku słońcu jeszcze czule grzeje

Lecz mróz osiada srebrem na trawie na skroniach

Dźwigam plecak pamięci i idę przez wczoraj

Coraz mniej mogę umieść w roztrzęsionych dłoniach

Dzisiaj rozumiem bardziej boży znak przyrody

I tę harmonię życia…wielką metaforę….

Gdy nasz czas się przez życie toczy nieustannie

Wyznaczonym przez Boga ku wieczności torem

I nie biegnę za światem…i już się nie dziwię

Witam się z szumem wiatru który leci górą

Bo tyle ważnych rzeczy jesień opowiada

Więc rozmawiam z kamieniem drzewem oraz chmurą

Niebo przerysowane smugą samolotu

Opowiada o marzeniach które czas spisuje

Anioły odleciały daleko w dzieciństwo

Witraż lasu kolory na ziemię zsypuje

Jesień zatem i we mnie chyli się ku zimie

Szeleści pod stopami  w zapisanym słowie

W którym chciałbym zatrzymać tę jesienną chwilę

Niech ona o jesieni wam czule opowie….

U TWYCH KOLAN CHRYSTE !

dzisiaj modlę się tylko już gorzkim milczeniem

przyjmij je Panie Jezu gdy mi słów brakuje

rana już we mnie tylko sczerniała i pusta

i choć głupcy w niej grzebią niewiele już czuję

łotrom już wybaczyłem dawno w imię Twoje

tym z lewej oraz prawej Ty ich  osądź Panie

gdy przyjdą i gdy staną na granicy śmierci

i zadzwonią niecierpliwie na Twoje wezwanie

jesień się we mnie ściele szelestem i mgłami

mrokiem który się kładzie długim chłodnym cieniem

hałas świata zostawiam za srebrnymi drzwiami 

i owijam duszę lasu zielonym milczeniem

i proszę byś mnie Panie dotknął swoją dłonią

i wrócił równowagę nad przepaścią świata

garście słów niczym popiół ulatują z czasem

w zapisanych w naszym życiu symbolach i datach                                   

mordercy w modnych garniturach demokracji

skreślają w Dekalogu piąte przykazanie

pytam gdzie jest granica ludzkiego szaleństwa

jak Boże odpowiesz na to nieludzkie pytanie

przychodzę więc do Ciebie z moją bezradnością

z milczeniem oraz lękiem...i raną sumienia

z modlitwą  tą rozmową u Twych kolan Chryste

byś mnie dotknął w rozpaczy łaską ukojenia...

PRZYJDŹ KRÓLESTWO TWOJE

NASZYMI GRONIAMI

dotknij mnie Panie ciszą i milczeniem

i dłonią wiatru... słońcem i obłokiem

i chłodną rosą co srebrzy się w trawie

gdy idę Panie serca wielkim krokiem

jesień się snuje mgłami przez doliny

zanim je słońce rozproszy promieniem

w Beskidach wrzesień brązami i złotem

zaplata warkocz lasu nad strumieniem

pod powiekami niosę krajobrazy

z grzbietu Leskowca z widokiem w doliny

Groń Jana Pawła białym szlakiem serca

odlicza marszu trudy i godziny

czasem się tylko ostrężyna smutku

zaczepi ostrym kolcem przypomnienia

harmonii Twojej Panie nam potrzeba

aby ocalić cel i sens istnienia

dni coraz krótsze w drodze do wieczoru

jak nasze życie wpisywane w lata

zachód się kładzie długim chłodnym cieniem

zanim się z nocą srebrnym światłem zbrata

i proszę Panie przytul moją głowę

do gwiazd i nieba co dźwigasz nam nami

Ojcze nasz który jesteś we wszystkim dokoła

przyjdź Królestwo Twoje naszymi groniami

I SERCE WE MNIE ŚPIEWA

WIELKĄ PIEŚŃ RADOŚCI

z cichym szelestem jesień wchodzi między drzewa

Czantoria i Równica klękają w pokorze

gdy wznosisz nad górami berło Twojej chwały

i błękitnym płaszczem nieba nakrywasz nas Boże!

ciszy nam potrzeba do rozmowy z Tobą

obłoków jasnych co przez serca nasze płyną

gdy nam błogosławisz złotą monstrancją słońca

i gdy dzień przełamujesz spełnioną godziną

jarzębina się krwawi niczym Twoje ręce

przybijane do Krzyża przez szaleństwo świata

już pająk srebrne nitki przędzie pracowicie

i w złoty ornat jesieni srebrnym haftem wplata

Ojcze nasz Który jesteś we wszystkim dokoła

i który ręką wiatru gładzisz moją głowę

modlę się tak jak kamień jak drzewo milczeniem

bo wiem że Ty rozumiesz każdą życia mowę

więc przyjmij Panie Jezu tę modlitwę cichą

zrodzoną z zachwycenia Twoim dziełem Panie

gdy mówisz do nas każdym stworzeniem i rzeczą

gdy sławi Cię i.... niebo ...i ziemia...i kamień...

znów mnie Panie dotknąłeś serdecznie i czule

i serce we mnie śpiewa wielką pieśń radości

dziękuję Panie Jezu za skrzydła i przestrzeń

i tę drogę do nieba z kompasem miłości...

WIĘC OPOWIEM IM PANIE

a ja Cię Panie widzę... zewsząd dookoła

w każdej kropli rosy...w trawie i w kamieniu

a Ty mnie Panie ciągle dotykasz swą dłonią

bądź Chryste uwielbiony w słowie i milczeniu

zachód znowu się pali jak krwawe witraże

wiem że Twoje królestwo Chryste nas otacza

szarpiemy się pomiędzy pychą i pokorą

śmierć i narodzenie prawdę nam wyznacza

patrzymy dzisiaj z lękiem jak popiół rozwiewa

marzenia nasze kruche wśród ognia i wody

koło czasu się toczy przez niebo i ziemię

prosimy Chryste o łaskę wewnętrznej pogody

bo świat trucizną wsącza się w zranione serca

i choroba gorączką osłabia nam dusze

Panie Jezu! zieloną gałęzią modlitwy

może struny harmonii wśród bliźnich poruszę

więc opowiem im Panie! o spotkaniu w górach

o wietrze Twego Ducha który halnym wieje

opowiem im gdy będą wątpili zmęczeni

 że rozdajesz Panie w górach jak kwiaty nadzieję

bądź Panie! pozdrowiony w wielkich skrzydłach świerków

co stoją jak anioły... jak husaria boża

i gdy wiatr je poruszy złotym batem burzy

wtedy wzlatują w niebo i szumią w przestworzach...