Facebook i takie tam.

Znałem kiedyś panią redaktor z „Filipinki”, czasopisma dla dorastających dziewcząt. Wrótce straciła pracę, bo Filipinka przestała istnieć. Zastąpiły ją Bravo i inne takie. Pamiętam jak mówiła: zobaczycie jakie badziewie będą nam serwować nowe magazyny.
Miała rację, ale tylko do czasu, gdy na horyzoncie pojawiły się nowe media z Facebookiem na czele. Nie chcę tu napisać, że młodzież przestała czytać książki i gazety, bo pewnie zawsze się znajdą wśród nich jacyś czytelnicy, ale chciałbym się podzielić kilkoma spostrzeżeniami na temat tzw portali społecznościowych, które w znacznej mierze przejęły rolę źródła lektur.

O wszystkich nie dam rady, a nawet gdybym dał, nie warto byłoby to czytać, bo słabo się na tym znam. Napiszę o FB i to tylko w kontekście wspomnianym powyżej: facebook i młodzi ludzie, bo tak się złożyło, że oni dominują wśród kilkuset „znajomych” przypisanych do mojego konta.

Po pierwsze, czuję się poniekąd zaszczycony zaproszeniem do grona znajomych, bo – co by nie mówić – zawsze to jakiś objaw zaufania. Po drugie, trochę to ogranicza krytyczne uwagi, bo czuję się tam gościem, a gościom nie przystoi obsmarowywać gospodarzy. At last but not least – prawie się tam nie udzielam; jeśli przyjąłem rolę słonia w składzie porcelany, to raczej takiego, który stoi spokojnie, przygląda się i trąbą nie macha.

Co więc udało mi się do tej pory dostrzec? Ano to, że dla młodych FB to alternatywny świat.
Alternatywny wobec szkoły, czasem nadmiernie opresywnie wymuszającej zachowania sprzeczne z ich, młodych ludzi, poczuciem wolności. Także wobec rodziny, zwłaszcza o takim modelu, w którym kindersztubę ceni się wysoko. Jak się to manifestuje? Ano, choćby tak, że panienki zachowujące się w realu prawie jak aniołki, na FB piszą, że wszystko jest „wy.ebane” - łatwo sprawdzić, to jedno z popularniejszych określeń o zadziwiająco szerokim zakresie pojęciowym.

Warto też zauważyć, że FB pozornie niczego nie narzuca. Panują tam mody, obowiązuje luzacki styl, ale jeśli ktoś nie chce – nie musi. Pozornie.Trochę to przypomina presję, której uległby ktoś, kto w koszarach chciałby używać literackiej polszczyzny. Można, ale po co? To przecież fajnie trochę poświntuszyć, niech protestują ci co byli w wojsku. Jest taki ktoś?

Kolejna uwaga, która się narzuca po lekturze fejsbukowych wpisów to wniosek, że tam autorytety mają krótkie życie. Krótkotrwali idole pojawiają się i znikają, można ich „wylajkować” albo nie – i tak znikną za chwilę pod ciężarem kolejnych wpisów. Dotyczy to zarówno wylansowanych przez media celebrytów jak i uczestników życia społecznego w realu.

A poza tym, na FB panuje autokreacja: można zostać gwiazdą choćby pod hasłem „Dupeczki z … (tu lista miast, dzielnic, liceów i gimnazjów). Przez chwilę chciałem napisać, że to żenujące gdy widać jak robione komórką autoportrety opatrywane są uwagami w rodzaju „piękna” lub „ciacho”, ale czy to aż tak złe? Czyż to nie znana skądinąd chęć zostania dziewczyną z okładki? Czy nasze pokolenie było od tego wolne? Raczej nie.

No to jaki w końcu ten FB, dobry, czy zły? To chyba źle postawione pytanie. Oprócz wielu plusów, trochę nas starszych, przyzwyczajonych do sprawdzonych walorów, przeraża fejsbukowa wolność wyboru limitowana wyłącznie poprzez dobór współuczestników dialogu.

Ale to się nie zmieni.
Ignorować więc, czy przenikać - sam nie wiem - czy ktoś wie?

P.S. Nie zawracałbym głowy Niepoprawnym z pozoru tak błahym tematem, gdyby nie prześladujące mnie czasem przekonanie, że jedna z bitew o lepszą Polskę rozegra się także na wirtualnym polu. NP - to przyczółek, może jednak warto rozejrzeć się czy za nami ciągną maruderzy ...