Nie zdążyliśmy na spotkanie

Czasem tylko tyle możemy, by utrwalić to, co w nas mimo upływu lat żyje tak intensywnie, jakby to było wczoraj.

Pozdrawiam Cię, Akiko i dziękuję za uśmiech i bukiety. ;)

Tak czekałam, że Ktoś odezwie się, kto Ją też poznał. Dziękuję z całego serca.
Wybory. Kniaziu, tych wspomnień nazbierałoby się, oj, na długie zimowe gawędy. Mam nadzieję, że takie o Ś.P. Grażynie Langowskiej będą. Zasłużyła na to.

Spotkanie wyborcze całej ekipy, tj. Grażyny Langowskiej, Zenona Złakowskiego, Józefa Lubienieckiego,Erwina Kruka i Jutrzenki - Trzebiatowskiego (nie pamiętam w tej chwili imienia)odbyło się również w naszym domu.
Mam nawet na dowcipnych karykaturach zrobionych piórkiem, autografy. Mąż objeżdżał z nimi województwo. Śpiewał.

Boże, jak to dawno było. Moi synowie biegali między nimi i kamerzystami telewizji regionalnej, chyba wtedy z Gdańska, z wielgaśnymi znaczkami Jana Pawła II. Dziś dorośli mężczyźni.

Uff! I tylko żal, że to śmierć wywołała wspomnienia... Wielu przyjaciół i znajomych z tamtego okresu już pożegnaliśmy. Na wiecznej służbie u Pana Boga orędują za nami.

Pozdrawiam Najserdeczniej.

Ps. A naklejki były nie do zdarcia, dosłownie.;))

Wiesz, tak się ostatnio zastanawiałam, ze jesteśmy jakimś słabym pokoleniem. Nasi bohaterowie przeżyli obozy koncentracyjne, łagry, Syberię, głód, choroby i wielu z nich dożywa późnej starości w całkiem dobrej kondycji.

A nasi przyjaciele odchodzą nie tylko cicho, ale i szybko. Grażyna miała 63 lata.

Sporo w tym racji. Myślę, że pracowaliśmy wtedy bez żadnego szacunku dla zdrowia. Wtedy stres. Stan wojenny... ja go pamiętam jako okres "siedzenia na walizkach", zmarnowany czas oczekiwania i to nieustanne pilnowanie, by się nie dać wciągnąć, by nie stać się jednym z nich. Śniłam czasem, że uciekam. A jak przyszło co do czego, odmówiłam wyjazdu na zaproszenie. Przestraszyłam się, że nie pozwolą wrócić.

Grażyna Langowska siedziała, a potem była rok bez pracy. Wciąż pomagała represjonowanym, między innymi mojej rodzinie.
Mąż Jej pracował w bibliotece, choć był dziennikarzem. Nie pozwolili pracować w radiu.

A kiedy przyszła już tzw. wolność... to stało się najgorsze, bo mało kto zdaje sobie sprawę, że następowało systematyczne wycinanie starych działaczy, również z "Solidarności". I najważniejsze; pękła międzyludzka solidarność. Każdy sobie.
Frustracja, poczucie krzywdy. Niektórzy utopili smutki w alkoholu. Inni ciężko zachorowali, nie poradzili sobie z bezrobociem, rodziny im się rozwaliły.

To jednak nie wszystko tłumaczy. Kombatanci , Sybiracy też to przeżyli i o ileż groźniej i tragiczniej. Widać życie ich bardzie zahartowało.

Pozdrawiam;)