Trafalgar Square.Motłoch, tłuszcza, knajactwo wszędzie takie same!. czy to Jerozolima, Krakowskie Przedmieście czy Londyn

Dlaczego jeszcze na czerskiej nie cieszą się ze śmierci Pani Premier? Skąd my to znamy? Nie tylko w Londynie tak cieszą się ze śmierci Żelaznej Damy, Margaret Thatcher.

Cytuję za Łukaszem Adamskim z wPolityce.

Chlanie, radość, śmiech, szyderstwo, plucie na zmarłego. Motłoch pokazał swoją zdegenerowaną twarz. Tym razem jest to motłoch napędzany przez komunistów, lewicę i głupkowatych artystów. Motłoch, który w swoim zacietrzewieniu i nienawiści jest zdolny do najbardziej nikczemnego aktu barbarzyństwa. Aktu, który coraz rzadziej jest krytykowany przez autorytety moralne.

Kilkuset przeciwników zmarłej tydzień temu byłej brytyjskiej premier Margaret Thatcher „świętowało” wczoraj na Trafalgar Square jej śmierć. Nie istotne jest to, że na demonstracji była garstka przeciwników Żelazne Damy, którym w szerszym proteście przeszkodził pogoda. Ważne, że udało im się pokazać jak nisko może upaść człowiek ukształtowany przez barbarzyńską ideologię. Przeciwnicy Thatcher- przypomnijmy, że chodzi o kobietę, która uratowała Wielką Brytanię przed ruiną gospodarczą, wypowiadając wojnę socjalistom i komunistom-pokazali do jakich metod mogą się posunąć by walczyć z martwą polityk. Na placu znalazła się kukła zmarłej Żelaznej Damy z torebką. Chlejący szampana motłoch śpiewał "Ding Dong! Czarownica nie żyje!" - piosenkę znaną z musicalu "Czarnoksiężnik z krainy Oz". Nie jest to oczywiście wyjmowanie zwłok z grobu i gilotynowanie ich w imię „wolności, równości i braterstwa”. Intencje są jednak podobne.

Wiwatujący mówili, że śmierć Thatcher to najlepsza chwila w ich życiu. Jedni świętowali bo stracili przywileje związkowców, inni bo byli zapewne na pensji Kremla. Najbardziej żenujący widok to jednak protestujący młodzi ludzie, którzy dzięki Żelaznej Damy żyją w jednym z najbogatszych krajów Unii Europejskiej, i nie muszą wyjeżdżać za chlebem do Nowego Świata jak niegdyś Irlandczycy. Czy tacy młodzieńcy mogą szczególnie mocno dziś szokować? Nie, jeżeli będziemy pamiętać, że protestowanie przeciwko wykluczeniu w bucikach Nike’a i ze Starbucksem w ręku stało się obrazem młodej lewicy. Wieloletnie budowanie nienawiści do Thatcher przez muzyków rockowych czy aktorów musiało mieć swoje konsekwencje. Uznany przez magazyn “Rolling Stone” jednym ze stu najlepszych wokalistów wszechczasów Steven Morrissey był jednym z tych, którzy o lat życzyli śmierci premier. To samo zresztą robił Elvis Costello czy Pink Floyd. Jak nie naśladować współczesnych bożków, nieprawdaż?

Artyści są jednak od przekraczania granic przyzwoitości. Zapędzają się tam, gdzie zwykły zjadacz chleba iść nie chce. Można więc machnąć ręką na ich błazeństwa czy nawet antyhumanistyczne działania. Gorzej zaczyna się dziać, gdy lud przejmuje skrajne postawy artystów i nie waha się ich uzewnętrznić. Wczoraj na Trafalgar Square można było zaobserwować coś, co prof. Ryszard Legutko nazwał „triumfem człowieka pospolitego”. My to samo widzieliśmy w Polsce trzy lata temu na Krakowskim Przedmieściu. Pogarda dla zmarłych, kpiny z bólu tych co stracili bliskich, czysta nienawiść wszystkiego ukształtowało naszą cywilizację i pozwoliło jej zwyciężyć nad barbarzyńcami. Ci jednak powrócili. W Polsce są reprezentowani w Sejmie. W Londynie wychodzą na ulice. Ich działania nie są przez media potępiane czy nawet przemilczane. Barbarzyńcy stali się równorzędnym głosem w dyskursie liberalnej demokracji. Cóż, do tego prowadzi dyktatura relatywizmu moralnego, o której nauczał z taką skrupulatnością poprzedni papież. Dyktatura ta rozprzestrzenia się w szalenie szybkim tempie. Brak szacunku dla zmarłych pokazuje jak skutecznie barbarzyństwo wgryza się we współczesny świat. Przesadzam? W 2005 roku koszulki z napisem „Nie płakałam po papieżu” były wytworem marginalnego środowiska chorych z nienawiści ludzi. Dziś te środowiska stanowią poważną siłę w mediach głównego nurtu. Wystarczyło 8 lat.

Tyle cytowany red. z wPolityce.

I cóż tu jeszcze dodać?
Chyba tylko to, że pora na wersję nadwiślańskiej
tłuszczy, na nie tylko odbiłgorajski motłoch uraczony w barze przekąskowym , znany nam nie tylko z Krakowskiego Przedmieścia.
A naturalnym przywódcą wydaje się ta dyrektor poznańskiego teatru!
Pasuje jak ulał do tej roli, gdy biłgorajczyk musi chwilowo powstrzymać swój knajackie zachowania ze względu na sojusz z filipińczykiem przed wyborami do europarlamentu.

pzdr