Amnestia 1947 - zaświadczenie

Tamto jest za duże.

Można też zrobić z linkiem do powiększenia.

Kliknij na skan, by powiększyć...

]]>]]>

Bardzo wielu go nie miało.
Wchodzili po takie zaświadczenie o własnych nogach, a wyjeżdżali na narach na Łączkę, do lasu, uroczyska, glinianki lub lądowało pod dziedzińcami, studniach lub w lochach NKWD/MBP/UB.
Dziś rodziny zbrodniarze gloryfikują ich jako "porządnych" członków swojej bliższej lub dalszej rodziny.

Pozdrawiam,
Obibok na własny koszt

A pomysł z zamieszczaniem takich dokumentów genialny.
Sorry za te truizmy, ale... no cieszę się, gdy coś dobrego się dzieje :)

______________________________________________

Jeszcze Polska nie zginęła / Isten, áldd meg a magyart

Prawie przeoczyłam tę Twoją notkę. Dobrze, że udało mi się na nią trafić.

Nie dołożę swoich dokumentów do zbioru, bo ich nie posiadam. A nie posiadam, bo moja Mama miała manię pozbywania się wszelkich takich świadectw przeszłości. Nie dlatego nawet, że była miłośniczką porządków (choć była do przesady), ale dlatego, że historię z czasów wojny i czasów stalinowskich najchętniej w ogóle usunęłaby ze swojej pamięci. Miała traumę, którą nawet potrafię zrozumieć. Uważała, że historia zdemolowała jej dzieciństwo i młodość. I to niewątpliwie była prawda. Gdy wybuchła wojna, Mama miała 4 lata. Całe dzieciństwo upłynęło jej pod znakiem strachu, głodu i poniewierki. Wyrzucała to z pamięci. Nie chciała opowiadać. Twierdziła, że pamięta z tamtych czasów wyłącznie odgłos lecących samolotów i świst bomb. Myslę, że jednak pamiętała więcej. A jej młodość to czasy stalinowskie i też nie chciała wspominac niczego poza jednym dniem, gdy musiała jako 18-letnia dziewczyna wziąć udzial w jakimś spędzie i udawać, że płacze po wielkim Stalinie, gdy tymczasem był to jeden z radośniejszych dni w jej życiu.

To nastawienie mojej Mamy było zresztą źródłem wielu konfliktów pomiędzy nią a mną - szczególnie w latach 70/80, gdy miała mi za złe nadstawianie pleców na demonstracjach i roznoszenie ulotek, a szczególnie w stanie wojennym i później "mieszanie się" w to, w co uczciwy człowiek wtedy mieszac się powinien. Uważała mnie wtedy za złą matkę, bo była zdania, że ryzykuję rozdzielenie z moją maleńką córeczką. Ojca nie miałam już w latach 70, więc musiałam sama Mamie się przeciwstawić. Było to dla mnie bardzo przykre. Ale to przecież wieki temu :)

Mam trochę różnych zbiorów własnych z tamtych lat. Ulotki, gazety, kolejne numery podziemnego wydawnictwa, w którego wydawaniu i dystrybucji maczałam palce, ale "moja historia" zaczyna się praktycznie w drugiej połowie lat siedemdziesiątych. Swoją drogą aż trudno uwierzyć, że dla niektórych, dorosłych już dziaiaj ludzi, jest to zamierzchła przeszłość :)