Wedy Słowiano-Aryjskie cz.3 Huna w Starym Testamencie 1c

Stan Rzeczy - 27 Lutego, 2018 - 06:15

Wedy Słowiano-Aryjskie cz.3 Huna w Starym Testamencie 1c

O budowie Wszechświata i historii Ludzkości

Precesja i Kalendarz Majów

Wedy mówią, że na Ziemi zapanują ciemne ciężkie czasy, kiedy ramię-rękaw naszej swastycznej galaktyki, w którym znajduje się Ziemia będzie przechodzić przez obszar, podległy siłom z Ciemnych Światów. W tym czasie Jaśni Bogowie przestaną odwiedzać swoje narody, ponieważ oni nie przenikną w ciemne obszary, podległe siłom tych Światów. Z wyjściem ramienia-rękawa naszej Galaktyki z ciemnych obszarów, Światli Bogowie znów zaczną odwiedzać ludzi. Początek Światłych czasów zaczyna się w Świętym Roku 7521 od SPGŚ tj. w 2012 r. ne.

O początkach ciemnych czasów mamy informację, że ostatnie wajtmary opuściły naszą Midgard-Ziemię około półtora tysięcy lat temu, kiedy rozpoczęła się noc Swaroga. Inne źródła mówią, że ostatni kosmiczni bogowie opuścili Ziemię około 550 lat pne. Noc Swaroga – nazwano ciemne ciężkie czasy w słowiańskiej tradycji, kiedy to nasz system słoneczny przechodzi przez obszar Ciemnych Światów w aryjskiej lub indyjskiej tradycji zwany Kali-Yuga.

Precesja jest to zjawisko przejawiające się wykonywaniem przez oś ]]>Ziemi]]> ruchu po powierzchni bocznej stożka o wierzchołku w środku Ziemi. Innymi słowy, oś ziemska kreśli na tle nieba okrąg. Zakreślenie pełnego okręgu trwa około 26 800 lat. Okres ten nazwano ]]>rokiem platońskim]]> lub Wielkim Rokiem. Dzieląc cykl precesji na dwanaście części otrzymujemy okres 2150 lat przypadający na każdy znak zodiaku, okres ten nazwany jest "erą". Wynika to z ruchu precesyjnego Ziemi, że co około 2150 lat wschód słońca o poranku w dniu równonocy wiosennej występuje w innym znaku Zodiaku, a obserwowane konstelacje cofają się w stosunku do ich normalnego cyklu rocznego.

Pojęcie "nowego wieku», czyli ”ery” jest jednym z istotnych z pośród wielu astronomicznych i astrologicznych metafor w Biblii. Różne daty podawane są przez różne źródła odnośnie okresów położenia punktu Barana w odpowiednich gwiazdozbiorach lub znakach Zodiaku o tej samej nazwie. Podział er przyporządkowanych do znaków Zodiaku przedstawia się następująco: Byk(4500–2350) pne, Baran(2350–200) pne, Ryby(200–1950) pne/ne, Wodnik (1950–4100) ne.

Niebo pocięte jest pewnymi - ważnymi - płaszczyznami. Pierwszą z nich jest horyzont Ziemi w miejscu, skąd patrzymy na niebo. Drugą równik Ziemi, który przeniesiony na niebo tworzy równik niebieski. Trzecią płaszczyzną jest ekliptyka, czyli droga Słońca na niebie, a w przybliżeniu także drogi innych planet, czyli, właściwie, wspólna płaszczyzna całego Układu Słonecznego. W końcu Słońce ze swoją gromadką planet należy do większego zgromadzenia, które też jest spłaszczone w przestrzeni, a więc ma swoją płaszczyznę, jakby równik. Tym zgromadzeniem gwiazd jest Nasza Galaktyką, w odróżnieniu od rojów innych galaktyk zaludniających kosmos. Galaktykę tworzy około dwieście do trzysta miliardów gwiazd i wielka liczba planet, które okrążają Centrum Galaktyki, którym jest gigantyczna czarna dziura. Galaktyka ma kształt (z grubsza) dysku i kiedy patrzymy wzdłuż tego dysku, widzimy na niebie okrążającą nas dookoła jasną smugę złożoną z masy miliardów gwiazd. To - właśnie - Droga Mleczna. Droga Mleczna ułożona jest w pobliżu równika Galaktyki. Równik Galaktyki jest stabilny w przestrzeni. W dwóch punktach przecina ekliptykę, czyli koło zodiaku, w dwóch następnych punktach jest najdalej od ekliptyki odchylony. To jest naturalny układ odniesienia dla cyklu precesji. Zaczynając podział od tych czterech punktów, możemy cykl precesji podzielić - na dwanaście równych części.

Taka struktura w przestrzeni nie byłaby jeszcze niczym dziwnym, ostatecznie gdzieś równik Galaktyki i ekliptyka przeciąć się muszą, jak każde dwie płaszczyzny. Dziwne jest, co innego. Otóż linia przecięcia tych dwóch płaszczyzn celuje prawie dokładnie w Centrum Galaktyki! Ekliptyka jest czymś lokalnym, wyznacza ją ruch planet w Układzie Słonecznym (ściśle mówiąc, jednej z nich: Ziemi). Z ruchami obiektów w Galaktyce nie ma nic wspólnego. Ale jednak jakoś tak się stało, że Słońce z planetami wskazuje właśnie na czarną dziurę w galaktycznym środku. Co to znaczy, nikt nie wie. A przecież takie rzadkie zjawisko coś znaczyć musi.

Druga dziwna rzecz jest taka, że w ramach cyklu precesji, punkt zimowego przesilenia leżał na równiku Galaktyki w grudniu 1999 roku, tuż przed rokiem 2000. To jest raczej rzadki moment: zdarza się raz na 6450 lat.

Pierwszy to zjawisko zauważył amerykański archeo-astronom ]]>John Major Jenkins]]> przy okazji swych badań nad kalendarzem Majów. Wiadomo bowiem, że 21 grudnia 2012 roku kończy się długa rachuba kalendarza Majów, czyli ich obecna epoka kalendarzowa, trwająca 2300 lat. Jenkins szukał takiego zjawiska na niebie, które mogłoby zaznaczać tę datę i które Majowie byliby w stanie kilka tysięcy lat wcześniej przewidzieć - wtedy, gdy uruchamiali swój kalendarz.

Jenkins doszedł do wniosku - który uzasadnił w oparciu o majańskie zabytki sakralne - że tym zjawiskiem może być właśnie przejście punktu zimowego przesilenia przez Drogę Mleczną, a ściślej przez widoczną gołym okiem (w przeciwieństwie do abstrakcyjnego równika Galaktyki) ciemną smugę pośrodku Drogi. Tę ciemną smugę Majowie uważali za tor, po którym zlecą z najdalszego nieba bogowie na Ziemię. I faktycznie, w przełożeniu na nasz współczesny gregoriański kalendarz ten moment przypada na zimowe przesilenie 2012 roku.

Zagłada ziemi Deji (151.336 pne)

Ponad 153 tysięcy lat temu, tocząca się w Gmachu Swati Wielka Assa (wojna) dotknęła także Ziem (Planet) systemu Jarły-Słońca. Rozpętała się między Niebieskimi Rodami i siłami Piekielnego Świata, starającymi się je zdobyć. Wielka bitwa nastąpiła o Ziemię Deję. Deja w tym okresie miała dwa Księżyce – Luticyję i Fattę. Fatta była bliższym towarzyszem Ziemi Deji i na jej powierzchni usytuowano siły, przeznaczone do odparcia ataku nie tylko na Ziemię Deję, ale też na Ziemię Oreja i Midgard-Ziemię.

Jednak Siłom Światów Ciemności - Piekła udało się zdobyć Księżyc Luticyję, jako przyczółek umożliwiający uderzenie na Ziemię Deję. Mieszkańcy Deji zwrócili się o pomoc do Najwyższych Bogów i ci przybyli na ich prośbę. Najwyżsi Bogowie przenieśli Ziemię Deję razem z mieszkańcami przez Inomirje w inny system słoneczny, a Księżyc Fatta – do Midgard-Ziemi. Po tym na Luticyję gdzie ulokowały się Siły Piekła przypuszczono mocne uderzenie. Wystąpił ogromny wybuch, w rezultacie którego został zburzony Księżyc Luticyja. Z mnóstwa odłamków Księżyca Luticyji z czasem utworzył się pas asteroid. Wybuch Luticyji był na tyle potężnym, że jego potok wybuchu zdmuchnął część atmosfery z Ziemi Oreja i z kilku Księżyców Ziemi Peruna, które znajdowały się od strony Deji.

W rezultacie życie na powierzchni Ziemi Oreja w równikowych rejonach stało się prawie niemożliwe. Część mieszkańców Ziemi Oreja przeniosła się na Midgard-Ziemię, a pozostała część mieszkańców zeszła do podziemnych miast, specjalnie stworzonych na wypadek napadu.

Po powyższych wydarzeniach Księżyc Fatta stał się trzecim towarzyszem Midgard-Ziemi. Dwa Księżyce – Miesiąc i Lela – znajdowały się na swoich orbitach, a Fattę umieszczono między nimi. Ze względu na to, że rozmiar Fatty był nieznacznie mniejszy od Miesiąca i posiadała większą szybkość obrotu wokół swojej osi, pod wpływem sił przyciągania Fatty i Midgard-Ziemi Księżyc Lela przybrał jajowatą formę.

Kiedy wokół Midgard-Ziemi zaczęły obracać się trzy Księżyce, to na niej zaczął zmieniać się klimat. Razem z nim zaczęły pojawiać się nowe rodzaje roślinności i zwierząt. Temperatura powietrza w równikowych rejonach zaczęła podwyższać się o kilka stopni, co dało możliwość Siłom Światów Światła przenieść z ginących Ziem Pogranicza, gdzie odbywała się Wielka Assa, pozostałym przy życiu mieszkańców. Wokół ich ginących Ziem także obracały się po trzy Księżyce. To byli czarnoskórzy ludzie, ponieważ ich Ziemie obracały się wokół Czerwonych Słońc. Spektrum (widmo) promieniowania Czerwonych Słońc ustanowiło na genetycznym poziomie kolor ich skóry. Wszystkich przesiedlonych rozmieszczono na równikowych terytoriach Midgard-Ziemi, na obszarze obecnej Afryki.

Zagłada Księżyca Leli i Wielki Potop (109.806 pne)

Wielki Potop nastąpił w rezultacie zniszczenia Księżyca Leli około 111,8 tys. lat temu, jednego z trzech Księżyców obracających się wokół Midgard-Ziemi.

Oto jak mówią dawne źródła o tym wydarzeniu: «Wy na Midgardzie żyjecie spokojnie od dawnych czasów, kiedy świat umocnił się. Pamiętając z Wed o czynach Dażdboga, jak on poruszył twierdzę Kościejów, co na najbliższym Księżycu znajdowali się. Tarh nie pozwolił zdradzieckim Kościejom Ziemi-Midgard zburzyć, jak zburzyli Deję. Kościeje, przywódcy Szarych, zginęli razem z Księżycem. Ale odpłaciła Midgard za wolność, Daaria została zakryta przez Wielki Potop. Wody Księżyca ten Potop stworzyły, na Ziemię z niebios one upady.”

Po tym, jak na Midgard-Ziemię zwaliły się wody i odłamki zniszczonego Księżyca Leli, zmienił się nie tylko wygląd zewnętrzny Ziemi, ale też nastał surowy klimat na jej powierzchni, ponieważ jej oś zaczęła wahadłowe kołysania. Zaczęło się Wielkie Ochłodzenie.

Potomkowie Rodów Rasy Wielkiej i Rodu Niebieskiego nie zginęli razem z Daarią. Ludzie zostali uprzedzeni przez Wielkiego Kaplana Zbawiciela o czekającej zagładzie Daarii wskutek Wielkiego Potopu i zawczasu zaczęli przenosić się na Eurazjatycki kontynent. Zostało zorganizowanych 15 wysiedleń z Daarii. W 15 etapach ludzie przenosili się Kamiennym Przesmykiem między Wschodnim i Zachodnim morzami na południe. To znana teraz nazwa Kamień, Kamienny Pas, Ripiejskie albo Uralskie góry. Około 111.800 lat temu (109.806 r. pne) odbyło się pełne ich przesiedlenie.

Część ludzi uratowała się podniósłszy się na niedużych maszynach latających Wajtmanach na orbitę okołoziemską i wrócili po Potopie z powrotem. Inni przesunęli się (teleportowali) na drugą stronę “wrót międzyświatowych” do Gmachu Niedźwiedzia w posiadaniu Da’Ariów.

Po Wielkim Potopie nasi Wielcy Przodkowie zasiedlili dużą wyspę we Wschodnim Morzu, nazywaną Awanturnik. Teraz to jest terytorium Zachodniej i Wschodniej Syberii. Stąd zaczęło się rozsiedlenie Świętej (Białej) Rasy na 9 stron świata. Błogi (korzystny) brzeg Asii albo Ziemi Świętej Rasy – to terytorium współczesnej Zachodniej i Wschodniej Syberii od Ripiejskich gór (Ural) do h’Aryjskiego morza (jezioro Bajkał). To terytorium nosiło nazwę Białorzecze, Pięciorzecze, Siedmiorzecze.

Nazwa “Białorzecze” wynikła z nazwy rzeki Irij/Iryj–Irtysz (Irtysz – Iryj, Irij – najcichszy, Ira –cisza), którą uważali za Białą, Czystą, Świętą Rzekę i wzdłuż której po raz pierwszy zamieszkali nasi Przodkowie. W starym języku istnieje runa Irij, której graficzna reprezentacja oznacza białą, czystą wodę.

Po przesunięciu się Zachodniego i Wschodniego morza, Rody Rasy Wielkiej zaludniły ziemie, które były wcześniej morskim dnem. Pięciorzecze – ziemia, obmywana rzekami Irtysz, Ob, Jenisej, Angara i Lena, gdzie stopniowo rozsiedlili się. Później, kiedy odbyło się ocieplenie po pierwszym Wielkim Ochłodzeniu, i cofnęło się ochłodzenie, Rody Rasy Wielkiej rozsiedlili się także przy rzekach Iszym i Toboł. Od tamtej pory Pięciorzecze przeobraziło się w Siedmiorzecze.

Na wschód od Uralskich gór każdy obszar otrzymał odpowiednią nazwę. Na północy w dolnym biegu Obu, między Obem a Uralskimi górami – Syberia. Bardziej na południe, wzdłuż brzegów Irtysz, znajduje się, właściwie, Białowodzie. Bardziej na wschód od Syberii, po drugą stronę Obu, znajduje się Zatoka. Na południe od Zatoki znajduje się Jugorje, które dochodzą do Iryjskich gór (Mongolskiego Ałtaju).

Na cześć schronienia przed Potopem i Wielkiego Przeniesienia się (exodusu) z Darii, Rodów Rasy Wielkiej, w 16-tym roku pojawił się obrzęd – Pashet z głębokim wewnętrznym sensem, dokonywany przez wszystkie ludy słowiańskie. Ten obrzęd jest wszystkim dobrze znany. Na Pashet farbowane jajka uderzają w siebie, sprawdzając, czyje jajko mocniejsze. Stłuczone jajko nazywali jajkiem Kościejów, tj. zniszczony Księżyc Lela z bazami Cudzoziemców, a całe jajko nazywali Siłą Tarha Dażdboga. W użytku także pojawiła się bajka o Kościeju Nieśmiertelnym, czyja śmierć była w jajku (na Księżycu Lela) gdzieś na wierzchołku wysokiego dębu (tj. faktycznie w niebiosach).

W rezultacie pierwszego Wielkiego Ochłodzenia po wyjściu z Darii, półkula północna Midgard-Ziemi w ciągu trzeciej części roku zaczęła pokrywać się śniegiem. Z powodu braku żywności ludzie i zwierzęta zaczęli Wielkie Przeniesienie potomków Rodu Niebieskiego za Uralskie góry, które broniły na zachodnich granicach Świętą Rassienię.

H‘Aryjski Ród na czele z Wielkim Wodzem Antom doszedł do Zachodniego Oceanu Atlantyckiego i za pomocą wajtman przeprawił się na wyspę na tym oceanie, na którym żyli ludzie ze skórą koloru płomienia Świętego Ognia (ludzie z czerwoną skórą), a którzy odeszli od przykazań Bożych. Na tej ziemi Wielki Wódz zbudował Świątynię (Chram) Trójzębu Boga Mórz i Oceanów (Boga Nija), który opiekował się ludźmi ochraniając ich przed Siłami Zła. Wyspa zaczęła nosić nazwę Ziemi Antów albo Antłania (po starogrecku – Atlantyda).

Starodawną Stolicą Słowiano-Aryjskiego imperium od czasów wyjścia z Daarii był gród Asgard Iryjski (As – bóg, gard – gród, razem – gród Bogów), który został założony w roku 5.028 od Wielkiego Przeniesienia się z Daarii w Rassienię, w święto trzech Księżyców, miesiąca Tajlet, dziewiątego dnia w 102 lata (sto drugie lato) Kręgolecia Cisłoboga – dawnego kalendarza (104.778 r. pne).

Asgard, świątynne miasto zostało zburzone latem w roku 7.038 od SPGŚ (1.530 r. ne) przez hordy Dżungarów – wychodźców z północnych prowincji Arimii (Chin). To miasto ogromnych kamiennych piramid, miasto Wołchwów i Wiedunów, było najbogatszą skarbnicą wiedzy przechowywaną w sztucznych podziemnych jaskiniach, pod piramidami. Wieduni byli to władający świętymi przekazami – słowiano-aryjskimi Wedami.

Miasto nie posiadało ufortyfikowanych murów mimo to przez bardzo długi czas żaden wróg nie był w stanie, zbliżyć się do niego. Miasto zostało oplecione niewidzialną energetyczną ochroną, przez którą nie była w stanie przejść nieprzyjacielska armia a nawet poszczególni ludzie, jeżeli mieli nieczyste myśli lub złe zamiary. Z nastaniem nocy Swaroga energetyczne pole ochronne stopniowo słabło wskutek obiektywnych przyczyn aż w końcu czarnym magom udało się zneutralizować tę energetyczną ochronę tuż przed szturmem dżungarskich hord, co nie pozwoliło Najwyższym Wołchwom w porę odbudować tego ochronnego pola.

Wtargnąwszy do wspaniałych świątyń i wielkich piramid hordy, wybiły większość wołchwów, spalili i zniszczyli bezcenne zbiory starożytnych rękopisów i ksiąg, przeniesionych do Iryjskiego Asgardu jeszcze z Daarii. Na szczęście nie wszystko było zniszczone, co najwartościowsze zawsze znajdowało się w specjalnych podziemnych składach, schowanych głęboko pod ziemią. Starzy ludzie, dzieci i kobiety chowali się w podziemiach, a następnie zostali ulokowani w bezpiecznych miejscach.

Zagłada Księżyca Fatty i Atlantydy, Wielki Potop (11.008 pne)

Jednak życie naszych Przodków na Midgard-Ziemi zostało poddane jeszcze jednej próbie. Jak świadczą Wedy, wielki dostatek otumanił głowy wodzów i kapłanów Antłani. Lenistwo i żądanie cudzego zaćmiły ich rozum. I zaczęli oni kłamać Bogom i ludziom, zaczęli żyć wg swoich praw, zaczęli żyć wg praw, które im podpowiedzieli Cudzoziemcy z Piekielnego Świata. Naruszyli Pakty Mądrych Pierwszych Przodków i Prawa Boga-Twórcy Jedynego. Zaczęli wykorzystać Siłę Żywiołów Midgard-Ziemi, magię oraz broń antygrawitacyjną i inną dla osiągania swoich celów.

13 tys. lat temu (11.008 pne) w bitwie między ludźmi Białej Rasy a kapłanami Antłani Księżyc Fatta został zniszczony. Ale przy tym olbrzymi odłamek Fatty werżnął się w Ziemię wskutek czego zmieniło się nachylenie ziemskiej osi na 23 stopnie i zmieniły się lądowe zarysy (stąd – współczesne słowo “fatalny”). Gigantyczna fala trzy razy obeszła ziemię co doprowadziło do zagłady Antłani i innych wysp. Gruchnęło (Grzmotnęło) po Antłani tak, że Midgard przez dwa dni 4 razy przetoczyła się wokół obu osi (równikowej i biegunowej), i Jarło dwa razy wschodził na obecnym zachodzie. Wzrosła wulkaniczna aktywność, która doprowadziła do zanieczyszczenia atmosfery, co było jedną z przyczyn Wielkiego Ochłodzenia i oblodzenia. Minęło wiele stuleci zanim zaczęła oczyszczać się atmosfera i chłód cofnął się do biegunów. Zamieniły się pory roku, nachylenie osi, Midgard zeszła ze swojej odwiecznej orbity i stopniowo próbuje na nią wrócić. Z powodu tego wszystkiego zamieniły się wszystkie stosunki wzajemne z Systemem Jarły-Słońca, które każda planeta miała i ma w stosunku do Midgard, swój obowiązek (Ziemia Peruna – obrońca, ponieważ łapie na siebie swoim przyciąganiem niebezpieczne dla Midgard asteroidy i odłamki z kosmosu. Po uderzeniu zmienił się - obrócił się Swaroży (niebieski) Krąg i ten odwieczny wyregulowany system stosunków wzajemnych został zakłócony. Dlatego w Kalendarzu pojawiły się nieścisłości, niespójności.

Wojna Wielkiej Rassienii (Wielkiej Rasy) z Antłanią (Atlantydą), była prowadzona na wielkim obszarze w skali planetarnej. Poruszano się za pośrednictwem wajtman (witman) i wajtwar (witwar). Wajtwary były to wielkie kosmiczne maszyny latające, które służyły między innymi do transportu. Mogły przewozić do 144 wajtmanów, podróżując z nimi na bliskie i odległe planety.

Ostatnie wajtmary opuścili naszą Midgard-Ziemię około półtora tysięcy lat temu, kiedy rozpoczęła się noc Swaroga. Inne źródła mówią, że ostatni kosmiczni bogowie opuścili Ziemię około 550 lat pne. Noc Swaroga – nazwano ciemne ciężkie czasy w słowiańskiej tradycji, kiedy to nasz system słoneczny przechodzi przez obszar Ciemnych Światów w aryjskiej lub indyjskiej tradycji zwany Kali-Yuga.

W rejonie Południowego Uralu, na obszarze wsi Czandar w 1999 r. profesor Czuwyrow znalazł płytę kamienną, na której była naniesioną reliefowa plastyczna mapa zachodniosyberyjskiego regionu, wykonana nieznaną współczesnej nauce technologią. Stworzenie podobnej mapy nawet w dzisiejszych czasach nie jest możliwe. Oprócz naturalnego krajobrazu na tej trójwymiarowej mapie, do stworzenia której minimum potrzebny jest sztuczny satelita, przedstawiono dwa systemy kanałów całkowitej długość 12 tysięcy kilometrów i szerokości po pięćset metrów każdy. A także 12 tam o szerokości 300-500 metrów, długości do 10 kilometrów i głębokości do trzech kilometrów. Nie daleko od kanałów zaznaczono romboidalny obszar. Zagadkowe romboidalne miejsca (place) na odnalezionej przedpotopowej trójwymiarowej mapie zachodniej Syberii są lądowiskami dla wajtman i wajtmar.

Gwałtowne ochłodzenie i zmiana klimatu na terytorium Syberii i Dalekiego Wschód zmusiło dużą liczbę starożytnych Słowian do opuszczenia dotychczasowych terenów i przeniesienia się na ziemie Europy, co doprowadziło do znacznego osłabienia słowiańskich prowincji w północnej Azji. Na tym spróbowali skorzystać południowi sąsiedzi – Arimii (Chin), którzy najechali na terytorium Słowian. Arimią lub Krajem Wielkiego Smoka – tak w tamtych czasach starożytni Słowianie nazywali Chiny, Wojna była ciężka i nierówna, niemniej jednak Wielka Rassienia odniosła zwycięstwo nad Starożytnymi Chinami (Arimią). To wydarzenie miało miejsce w 5508 r. pne. Zwycięstwo był tak znaczące i ciężkie, że Dzień Stworzenia Świata w Gwiezdnej Świątyni (zawarcie pokoju) 22 września chrześcijańskiego kalendarza, Słowianie wybrali na nowy punkt zwrotny dla odliczania swojej historii. Po tym w słowiańskim kalendarzu, na rok 2011, przypada rok 7520 od Stworzenia Świata w Gwiezdnej Świątyni. Symbolem tego zwycięstwa stał się obraz, na którym biały rycerz przebija lancą Smoka.

Harati Weda zwana “Awesta”, która została spisana na 12-tu tysiącach wołowych skór, zawiera opisy wojny pomiędzy Wielką Rasą (słowiano-aryjskich narodów) a Wielkim Smokiem (narodem Chińskim, rasą żółtą). Zakończenie wojny i zawarcie pokoju między wojującymi stronami nastąpiło w lato Świątyni Światła na 112 kręgu życia. Termin ten dotyczy czasu nie miejsca.

Co do Chin, jest faktem historycznym, że pierwsi Cesarze Chin byli białymi Aryjczykami, którzy przynieśli pismo do Chin. Później chińscy Cesarze dokonali trzech kompletnych zmian chińskiego alfabetu – w celu wyeliminowania i ukrycia wszystkich śladów Słowiano-Aryjskich runicznych skryptów. Połowa terytorium obecnych Chin stanowiła kiedyś Słowiano-Aryjskie prowincje. Chiński Wielki Mur został zbudowany przez Słowian w celu ochrony swoich terytoriów przed Chińczykami. Jeśli przestudiujemy budowę Wielkiego Muru to znajdziemy strzelnice zbudowane w ścianie po stronie Chin, czyli po stronie wroga, a nie odwrotnie.

Zarys historii Egiptu

Po zagładzie Antłani bogobojnych ludzi Rasy Światła Czystego Wajtmana przeniosła na terytorium Wielkiego Kraju Ta-Kemi, co znajdował się na wschodzie od Antłani i na południe od Wielkiej Weni (Europy). Tam mieszkały plemiona ze skórą koloru Mroku (Murzyni) i plemiona ze skórą koloru Zachodzącego Słońca – przodkowie oddzielnych semickich narodów, w szczególności, Arabów. Ta-Kemi – taką nosił nazwę stary kraj, który istniał na północy Afrykańskiego kontynentu, na terytorium współczesnego Egiptu. Ze staroegipskich podań wynika, że ten kraj był założony przez dziewięciu Białych Bogów, którzy przyszli z Północy. Pod Białymi Bogami w danym przypadku ukrywają się białoskórzy Kapłani – poświęceni w Dawne Wyznania. Grecy ich nazywali Cymeryjczykami.

Biali Bogowie stworzyli państwo Egipt i przekazali ludności miejscowej szesnaście tajemnic: umiejętność budowy mieszkań i świątyń, władanie techniką uprawy roli, hodowlę, nawadnianie, rzemieślniczą sztukę, nawigację, sztukę wojenną, muzykę, astronomię, poezję, medycynę, tajemnice balsamowania, tajne nauki, instytucję kapłaństwa, instytut faraona, wykorzystania zasobów mineralnych. Całą tę wiedzę Egipcjanie otrzymali od pierwszych dynastii bogów. Cztery Rody Rasy Wielkiej, zastępując siebie nawzajem uczyli Starej Mądrości nowych Kapłanów. Wiedza ich była tak szeroka, że pozwoliła szybko zorganizować się w potężną cywilizację. Termin obrazowania (stworzenia) stanu Egipt jest znany – (10-11) tys. lat pne. Trasa, którą biali Kapłani znaleźli się w Egipcie jest znana: Białowodzie (Rassienia) – Antłania (Atlantyda) – Starożytny Egipt.

Inne źródła mówią, że według kapłana i uczonego egipskiego Manetona oraz historyka greckiego Herodota, którzy spisali chronologię dynastii władców prehistorycznego Egiptu, panowanie bogów (podawane jest, że byli to Anunnaki) w Egipcie obejmowało dwie dynastie, począwszy od około 21 do 7 tys. lat pne, i trwało łącznie 13 870 lat. Była to I Dynastia Bogów: Ptah/Enki, Marduk, Szu (do I Potopu 10,5 tys. pne); następnie Geb, Ozyrys, Set, Horus (10,5 – 8,62 tys. pne); oraz II Dynastia Bogów: Thot i 11 bogów (8,62 – 7,05 tys. pne); W skład obydwu dynastii wchodziło ośmiu bogów wymienionych z imienia, plus 11 bogów.

Po II Potopie począwszy od 7050 pne władzę pełniła III Dynastia Półbogów, reprezentowało ją 30 półbogów, towarzyszy Horusa, którzy rządzili Egiptem przez 3650 lat, do 3400 pne.

Po rządach półbogów nastąpił okres 350 lat chaosu i walk między królami Dolnego i Górnego Egiptu o dominację i zjednoczenie kraju. Egipt zjednoczył około 3050 roku pne pochodzący z Górnego Egiptu Meni/Menes/Mises, który został królem całego Egiptu i dał początek Dynastii Faraonów.

Zarys historii i religii Słowian

W Eurazji Imperium Ariów-Słowian w przeciągu ostatnich ponad stu tysięcy lat przechodziło przeobrażenia w zależności od przeobrażeń geologiczno-klimatycznych oraz geopolitycznych zachodzących na Ziemi. Najpierw główną stolicą Imperium był Asgard Iryjski. Za czasów Imperium Ujgur-Gobi stolica leżała na urodzajnej w tych czasach równinie Gobi, pod niedawno odnalezionymi ruinami starożytnego miasta mongolskiego Khara-Khoto a obecnego chińskiego Heicheng. Za czasów I i II Imperium Ramy stolicą była Narmini, obecnie Mohendżo Daro. I i II Imperium Ramy obejmowało obszar od Iranu po Indie i od Europy Środkowo-Południowo-Wschodniej przez Azję Środkową do Azji Południowo-Wschodniej.

Po ostatnim potopie rolę Centrum Aryjskiego, po Imperium Ramy przejął Elam ze stolicą Suza, leżący na terenie Iranu. Starożytny Iran zwany Airyan, czyli kraju Ariów, ziemia Ariów - ludzi szlachetnych, był od tysiącleci silnym ośrodkiem Ariów-Słowian. W północnej Azji ośrodkiem Ariów-Słowian był Asgard Iryjski, który tradycyjnie był historyczną stolicą Słowiano-Aryjczyków od czasów exodusu z Daarii (109.806 r. pne).

Pod wpływem naporu semickiego Imperium Akadu na Elam, południowe centrum Ariów-Słowian zostało przeniesione do środkowo-południowo-wschodniej Europy, na północnozachodni kraniec dawnego Imperium Ramy, do Ariów-Słowian północno-zachodnich. Powstało słowiańsko-aryjskie Imperium Lechii ze stolicą w Gnieźnie na terenie obecnej Polski.

Asgard Iryjski, starożytna stolica słowiano-aryjskiego Imperium, świątynne miasto zostało zburzone latem w roku 7.038 od SPGŚ (1.530 r. ne) przez hordy Dżungarów – wychodźców z północnych prowincji Arimii (Chin). To miasto ogromnych kamiennych piramid, miasto Wołchwów i Wiedunów, było najbogatszą skarbnicą wiedzy przechowywaną w sztucznych podziemnych jaskiniach, pod piramidami. Wieduni byli to władający świętymi przekazami – Słowiano-Aryjskimi Wedami.

Nocą Swaroga nazwano ciemne ciężkie czasy w słowiańskiej tradycji, kiedy to nasz system słoneczny przechodzi przez obszar Ciemnych Światów. Następuje to wtedy, kiedy ramię-rękaw naszej swastycznej galaktyki, w którym znajduje się Ziemia przechodzi przez obszar, podległy Siłom Ciemności.

Wedy mówią, że w tym czasie Jaśni Bogowie przestaną odwiedzać swoje narody, ponieważ oni nie przenikną w ciemne obszary, podległe siłom tych Światów. Z wyjściem ramienia-rękawa naszej Galaktyki z ciemnych obszarów, Światli Bogowie znów zaczną odwiedzać ludzi. Początek Światłych czasów zaczyna się w Świętym Roku 7521 od SPGŚ tj. w 2012 r. ne.

W czasie nocy Swaroga Siły Ciemności ze wzmożoną siłą przystąpiły do opanowania ludów słowiano-aryjskich w Europie i Azji. Federacja europejskich słowiańskich krajów została zburzona. Wprowadzenie nowych obcych ideologii religijnych pozwoliło Siłom Ciemności do całkowitego zdominowania i opanowania przez nie wszystkich słowiańskich krajów Europy. Podobnie Siły te zdominowały i opanowały aryjsko-słowiańskie kraje środkowej i południowej Azji a następnie Syberię.

Narzucenie obcej nowej ideologii religijnej pozbawiło Słowian tożsamości, zostali odcięci od korzeni, tradycji i wiary swoich ojców. Słowianie spętani i zniewoleni poprzez przemoc i obcą ideologię religijną, stali się łatwym łupem dla Sił Ciemności.

W Słowian wschodnich kapłanami i strażnikami słowiańskiej wiedzy byli wołchwowie i wiedumi, u Słowian zachodnich kapłanami i kapłankami oraz strażnikami słowiańskiej religii wiedzy byli wiedźmini i wiedźmy. Słowo to wywodzi się z połączenie słów, znać lub mieć wiedzę, ten kto wiedzę ma, nazywany był wiedz-ma lub wiedz-min, a później wiedźma lub wiedźmin. Słowo wiedza znaczy weda, od Wiedzy-Wedy pochodzi imię słowiańskiej amazonki, Polskiej Królowej i Bogini Dziewicy Wandy.

U Słowian kobiety i mężczyźni byli traktowani i nauczani jednakowo, podobnie jak u kahunów, a w wcześniej za czasów aryjsko-słowiańskiej Cywilizacji Mukulia-Mu. Kobiety ze względu na możliwość produkowania i gromadzenie większej ilości energii inglii (many) niż mężczyźni, w niektórych przypadkach były bardziej honorowane.

Było tak do czasów, gdy Kościół chrześcijański eksterminował słowiańską religię wiedzy oraz jej kapłanów i kapłanki, wiedźminów i wiedźmy i wszystkie księgi wiedzy spisane pismem słowiańskim. Wiedźmy i Wiedźmini, byli uczonymi w astronomii, astrologii, matematyce, wiedzy leczniczej i innej. Tłumaczenie słowa wiedza znaczy wedy, po grecku gnoza, a po rzymsku magia, co przełożone znowu na polski znaczy czary. Dlatego dawnych kapłanów wiedzy nazywano magami a w Polsce czarownikami lub czarownicami. Od słowa wiedza, Rzymianie nazywali religię wiedzy, magią.

W Tybecie przetrwała do tej pory tradycja religijna Bon, jest to rdzenna tradycja duchowa ]]>Tybetu]]>, na długo obecna zanim ]]>buddyzm]]> przywędrował z ]]>Indii]]>. Według tradycji Bon jest to nieprzerwana linia przekazu rozpoczynająca się 18 tysięcy lat temu i obejmująca swym zasięgiem całą Środkową i Południową Azję, poprzez Iran, Indie i Tybet do Azji Południowo-Wschodniej. Obszar zasięgu i czasokres istnienia tradycji Bon pokrywa się z zasięgiem i czasokresem istnienia aryjsko-słowiańskiego Imperium Ramy, jego południowo-azjatyckich prowincji. Tybet oraz połowa terytorium obecnych Chin stanowiły kiedyś słowiano-aryjskie prowincje.

Podawany jest zakres wiedzy i nauki Bon, czyli religii, jaka istniała u Ariów-Słowian w azjatyckich prowincjach aryjsko-słowiańskich. Można na tej podstawie wnioskować, że podobna wiedza, nauka i religia istniała w europejskich i północno-azjatyckich słowiano-aryjskich prowincjach.

]]>Dziewięć ścieżek Bon]]> zawiera nauki na tematy praktyczne, takie jak ]]>gramatyka]]>, ]]>astrologia]]>, ]]>medycyna]]>, przepowiadanie przyszłości, egzorcyzmy, uspokajanie duchów itp. Także nauki o ]]>logice]]>, ]]>epistemologii]]>, ]]>metafizyce]]> jak i rysunek i poezję, różne poziomy ]]>tantry]]> w tym tantry dzogczen, oraz pełną linię przekazu wielkiej doskonałości (]]>dzogczen]]>).