"EROS" - spółka z OO

Społeczeństwo nasze zostało skutecznie rozerotyzowane przez pana premiera Tuska, który rozpoczynał rządy od miłosnych apeli i tkliwych wyznań a kończy je (kończy, i skończyć nie może..) na obronie powszechnego prawa do takiego szczęścia, jakie pokazuje finałowa sekwencja "Pachnidła" niejakiego Suesskinda.

Szczęścia trzeba szukać i trzeba o nie walczyć, co - w obu przypadkach - wymaga aktywności.

Aktywność wymaga zaś napędu, a popęd na napęd doskonale się nadal nadaje, choć Kmicicowi wystarczał na trzy grube tomy po paręset stron a panu Olbrychskiemu już tylko na dwie godziny - od czegóż jednak mamy postęp ; rozruszniki, stymulatory i wszelką inną viagrę ?
Teraz nie igra się z miłością; ruja jest wszak całoroczna.

Rząd i partia gospodarujące wielkogabarytowymi zasobami ludzkimi nie dysponują na razie techniczną możliwością zwabienia i oszołomienia całej ludności jednym aromatem, a obecna infrastruktura nie pozwala na lokalizację orgii przekraczających roboczą pojemność Stadionu Narodowego,
nie mamy więc jeszcze państwa miłości, czy - jak twierdzą niektórzy - totalitarnego, jeno parcjalne : partyjne.

Postępowy świat jest pluralistyczny oraz wielokulturowy, co i nas czeka niebawem, zatem rozparcelowanie narodowej orgii, możliwej w jakiejś Holandii czy innym Luksemburgu, na partie - czyli fragmenty, które zdefragmentować można będzie próbować dopiero po wejściu do "strefy euro" - może być uważane za racjonalne; zwłaszcza przez racjonalistów, mających w tym względzie własne, bogate doświadczenia.

Oczekiwanie iż państwo i jego słuzby, w tym słuzba zdrowia
ujednolicą upodobania obywateli na tyle, by jeden zapach podobał się wszystkim, jest, zdaniem tychże racjonalistów, irracjonalne, bo nie wszystkim pachnie to samo - nawet w okresie grypy, doraźnie homogenizującej organoleptyczną wrażliwość zakatarzonych, czy świńska ona, czy ptasia.

Pomijając już radykalnie odmienne reakcje indywidualne na słynne ferromony, których udział w procesie dzielenia się miłością albo miłosnego łączenia jest istotny, trudno by oczekiwać od długoletnich członków Klubu Miłośników Cygar i Whisky sukcesów erotycznych czy rutynowej satysfakcji w zbliżeniu z konsumentami wiejskiej kiełbasy i marynowanych śledzi (ferromony nie mają wówczas znaczenia); inne nawyki czy potrzeby węchowe pominę, podobnie jak inne kluby, poselskie czy sportowe, bo obwąchiwać ich nie mam ochoty.

Kunszt erotyczny w małych grupach zadaniowych i partiach
(także nowego typu) wydaje się utrzymywać na zadowalającym poziomie; wystarczająco napędza ssanie w takimż wymiarze, grupowym czy parcjalnym, nie powodując zniechęcenia nawet u weteranów.

Rząd i partia nie mogą jednak zrezygnować z rozmiłowywania
w sobie -i to rozmiłowywania wspólnotowego- tych milionów zwykłych obywateli, którzy powinni być razem, a nie są, mimo nacierającego już prawie zewsząd światowego kryzysu.

Na różnych więc polach prowadzona jest symultaniczna gra miłosna i testowane są warianty zbiorowych zbliżeń czy to wokół Czerwonego Serduszka pana Jurka, czy też nad jakimiś dziecięcymi zwłokami, z okazji jakiejś prezydencji albo z powodu wybudowania czegoś dużego i kolorowego; zdarza się nawet, że okazją jest jakieś święto lub jakaś historyczna rocznica, choć rząd i partia wolą, zdaje się, pogrzeby, zwłaszcza dające się zaplanować z pewnym wyprzedzeniem.

Miłosne zbliżenia, nawet w ograniczonym składzie, wymagają nieodzownej przestrzeni, którą udostępnia im z matczyną troską Telewizja, dysponująca szeroką siecią odpowiednio wyposażonych kapliczek i dostępem do katedr (bo dzisiejsze świątynie Wenery są małe jak kropka nad i albo wielkie jak sala plenarnych posiedzeń sejmu) gdzie standardową formą sprawowania kultu jest seks werbalny.

Nad tą przestrzenią medialną czuwa specjalna Rada, która dba o to, żeby wszystkim -no, prawie wszystkim, było miło bardziej, niż w przestrzeni publicznej, nad którą czuwają z równą troską różne inne agendy i organy państwa, ale z róznych powodów bywa tam niemiło, kiedy pojawia się nagle nieodpowiednia publiczność i jakieś prywatne inicjatywy - pozarządowe, więc, wedle pana premiera, antyrządowe.

Telewizja jest jednak publiczna nawet, a może zwłaszcza wtedy, gdy jest prywatna - więc teraz jest chyba bardzo odpowiedni moment, by zacytować wierszyk przedwojennego świntucha :

"Zganiony, że się w domu zachował cynicznie,
Syn rzekł ojcu : - Mój cynizm ma strony dodatnie;
My dziś w domach prywatnych robimy publicznie
To, co wyście w publicznych robili prywatnie."

ponieważ wierszyk ów ilustruje proces tych historycznych przemian, których mamy nieszczęście przeżywać apogeum.

Nie wiem co teraz ludzie robią w domach; większość ma tam telewizory, więc chyba oglądają telewizję.

Słusznie; wychodzi dużo taniej i pozwala delektować się zakazanym gdzie indziej aromatem dymu tytoniowego, a przy tym wyrażać szczerze i swobodnie, w zmiętych gaciach i w wyświechtanym szlafroku, choćby i z nieogoloną mordą, prywatne uczucia i poglądy na dowolny temat publiczny.

Nie wiem jednak, czy rząd i partia będą zadowolone z rezultatów, bo wirtualnie kochać nie każdy potrafi, a ilu by się nie zdołało przelecieć kanałów, potomstwa z tego nie będzie, ani z prawego, ani z nieprawego łoża.

Kiedy bowiem nie ma w ogóle żadnego łoża, nie da się przecie cudzołożyć, choćby się nawet wielką miało ochotę.