duch innowacyjności

Nie wiadomo co nam tej jesieni wyłączą i w jakiej kolejności, ale gromadzenie zapasów wody pitnej, świec i zapałek oraz, rzecz jasna, spirytusu (nie musi być denaturowany) wydaje się wskazane i racjonalne.

Optymiści mogą dodatkowo zaopatrzyć się w zapasy baterii AA czy AAA, kotki dwa - och, bardzo przepraszam, wypsnęło mi się - żeby nieco wolniej tracić kontakt z rzeczywistością, a raczej z tym, co rzeczywistość zastępuje, dopóki nie zostanie wyłączone.

Pesymiści powinni sprawdzić gdzie upchali to, co im zostało z tych lat miłości pierwszej ("Każda miłość jest pierwsza, najwierniejsza, najszczersza, wszystkie inne usuwa w cień") bo na nowe dostawy w związku z reglamentacją surowca nie ma co liczyć i w razie czego musi starczyć każdemu ten sznur ino, co mu sie ostoł.

Są wśród nas aliści nie tylko racjonaliści oraz optymiści i pesymiści; są też spirytyści, inne czyniący przygotowania.

Niektórzy zajmują się periodycznym wywoływaniem takich lub owakich duchów, np. okrągłostołowych, innym wydziela się regularnie z ust coś w rodzaju silnie toksycznej ektoplazmy ale są też tacy, mający władzę dokonywania transformacji, alokacji, interpretacji czy innej implementacji, którzy bez większego wysiłku uśpić potrafią niejeden nieprzeciętny rozum, a te przeciętne usypiają zbiorowo, luzem i na pęczki.

Wszystko to oczywiście nie byłoby możliwe, gdyby zabrakło spirytystom mediów, ale na to się nie zanosi, bo jest ich więcej niż spirytystów; w każdym razie dużo łatwiej dziś zidentyfikować medium niż spirytystę i nawet sklerotyczny
starzec nie może posądzać pana Tomasza Lisa czy pani Moniki Olejnik o to, że wierzą w duchy.

W przypadku indywidualności bardziej skomplikowanych (można by rzec - renesansowych, gdyby sprecyzować, co się odradza w ich postaci) identyfikacja jest jednak trudniejsza, i nie dotyczy to tylko osób historycznej miary, jak Adam Michnik czy Jerzy Urban, ale też aspirantów średniego pokolenia i formatu - jak Radosław Sikorski, Ryszard Kalisz, Donald Tusk czy Zbigniew Ziobro (kolejność przypadkowa) itp.

W duchy aspiranci owi nie wierzą, wierzą jednak w siebie nie mniej mocno i żarliwie niż wymienieni wyżej weterani, z którymi łączy ich również pragnienie zmieniania świata - co można efektownie nazwać "duchem innowacyjności" (proszę nie pukać się w czoło ale poczytać juvenilia Urbana i Michnika,
bo choć owego ducha dawno wyzionęli, ich scripta - manent).

Śledziłem przez wiele lat emanacje ducha innowacyjności, wydobywające się nie tylko z Urbana i Michnika, a znacznie wcześniej z Kisiela (który się teraz w grobie przewraca po materializacjach owego ducha w "Tygodniku Powszechnym" czy "Wprost"), i obserwowałem, jak duch ów opanowuje ludzi szlachetnych i przyzwoitych - i co z nimi robi, kiedy ich już opęta, co robi z ich szlachetnością i przyzwoitością.

To na pewno nie jest ten Święty Duch, który może odnawiać oblicze Ziemi.

To w ogóle nie jest żaden dobry duch. Przeciwnie.

***

Pamiętam więcej innowacji niż inni obywatele, którzy nie mogli brać udziału w sypaniu Kopca Piłsudskiego, bo ich nie było na świecie, nie widzieli, jak wygląda parada ułanów na Błoniach albo krakowski Rynek Główny udekorowany wokół czerwonymi flagami z czarną swastyką na białym kole (taka sama zdobiła Zamek Królewski na Wawelu) i opatrzony nowymi emaliowanymi tablicami informacyjnymi z napisem : "Adolf Hitler Platz".

Pamiętam jak wyglądały piękne gmachy przy Alejach Trzech Wieszczów przemalowane na buro-zielono-brązowo dla zmylenia alianckich lotników i pamiętam Wisłę zupełnie pozbawioną mostów, na szczęście skutą lodem, po którym pokonywały ją sowieckie tankietki i taczanki, nim saperzy zbudowali nowy, prowizoryczny most pontonowy.

Z takich obrazków, których nazbierałem niemało, układa mi się jak puzzle obraz Polski jako kraju, w którym lepiej udawały się renowacje niż innowacje.

Zatem dopóki jest tu co odnawiać, nie tylko w substancji, będę wszelkim innowacjom, na wszelki wypadek, niechętny, bo nieźle chodzi ten kieszonkowy zegarek, który mój dziadek dostał za maturę, najlepsza moja szczotka do butów jest dużo starsza ode mnie, a przedwojenne szlagiery, jak widać we wstępnych akapitach, ciągle jeszcze mi się podobają.

Od najbliższej soboty wchodzi ponoć w życie zakaz sprzedaży żarówek (to taka europejska innowacja jak zakaz nazywania Murzyna - Murzynem, ale łatwiejsza do wyegzekwowania).

Tym razem duch innowacji mnie niezbyt przestraszył, bo mam zapas nafty do tej lampy, co pamięta czasy okupacji, i mam dostateczną wiedzę o stanie naszej energetyki by nie mieć złudzeń, które musiałbym w dodatku żywić.

Mam też wyobrażenie o możliwościach tego fachowca, któremu co miesiąc wypłacają równowartość mojej pięcioletniej emerytury za budowanie innowacyjnej elektrowni - jądrowej; pewien jestem, że umie liczyć i spieszył się nie będzie.

O najnowszych grożących nam innowacjach dowiemy się już niebawem, wszak jutro wznawia obrady sejm, i kto wie, czy nie usłyszymy samego pana premiera *!

Dopóki słoneczko / świeci nam i grzeje
nie jest źle, bo można / żyć i mieć nadzieję
hu - ha !

-----------------------------------------------------------
* Z harmonogramu wynika, że owszem, ale dopiero we czwartek