Notka dla Obiboka...i innych, z tamtych czasów

Wklejam tu notkę biograficzną Grzegorza Nawrockiego, autorstwa Włodzimierza Domagalskiego, pochodzącą z Encyklopedii Solidarności.  Dlaczego? Bo za dziesięć dni przypada kolejna rocznica rozpoczęcia strajku w Stoczni Gdańskiej. Grzegorz tam był. Ale nie dlatego Go przypominam. Przypominam Go dlatego, że w roku 1990 wydał książeczkę – piszę tak, bo cienkie to jest, wszystkiego 154 strony – „Polak z Polakiem”. W książeczce tej opisał powstanie Wolnych Związków Zawodowych, oddając głos świadkom i uczestnikom historii. Na stronach tej książeczki występują i mówią: Bogdan Borusewicz, Anna Walentynowicz, Joanna Duda-Gwiazda, Andrzej Gwiazda, Krzysztof Wyszkowski, E.M. (agent SB w WZZ), Jerzy Borowczak, Lech Wałęsa, Florian Wiśniewski, Teodor Klincewicz, Lech Kaczyński, Marian Moćko i inni. Zachowałem kolejność podaną przez Autora.

   Grzegorz był związany - chyba głównie towarzysko - ze środowiskiem  KOR. W roku 1990 miał jednak tyle odwagi cywilnej i uczciwości intelektualnej, aby - chyba jako jeden z pierwszych -  powiedzieć prawdę o Wałęsie. A gorzka była to prawda dla Grzegorza, bo sam przyznał, że współtworzył mit Wałęsy jako dziennikarz i fotografik. Wiele z tego, co dzisiaj wiemy o Wałęsie, Grzegorz wiedział już wtedy. Wiedział i powiedział głośno. Ale niewielu usłyszało. Niewielu chciało usłyszeć. Przyznaję, że wtedy też nie bardzo chciałem o tym słyszeć. A napisał mi na egzemplarzu „…z serdecznym uściskiem dłoni. 5 października 1990. Grzegorz Nawrocki.

   Grzegorz Nawrocki, ur. 25 VII 1949 w Warszawie, zm. 14 I 1998 tamże. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa i Administracji oraz Studium Dziennikarskie (1972).

W l. 70. kierownik działu reportażu w tygodniku „Itd.”, 1977-1980 współpracownik pism opozycyjnych: „Robotnik”, „Głos”, „Biuletyn Informacyjny” i „Krytyka” oraz wydawnictwa NOWa - kolporter.

Jesienią 1980 autor reportażu o strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina zamieszczonego w „Głosie”, fotografii ze strajku, m.in. w albumie „Gdańsk ’80” (Puls, Londyn) oraz prezentowanych na wystawach fotograficznych; od jesieni 1980 redaktor pisma Regionu Mazowsze „Afisz”. Na początku 1982 usunięty z pracy w redakcji „Itd.”; 1982–1984 założyciel i redaktor pism „Słowo”, „Reporter”; 1982–1989 założyciel i szef podziemnej oficyny Słowo (ok. 40 tytułów książkowych).

W 1989 współtwórca działu reportażu w „Gazecie Wyborczej”; 1989-1990 kierownik działu reportażu w „Tygodniku Solidarność”; w l. 90. właściciel wydawnictwa Słowo. W l. 80. autor artykułów, wywiadów i reportaży, m.in. w „Pulsie” (Londyn), „Kulturze” (Paryż), „Kontakcie” (Paryż), „Archipelagu” (Berlin), „Przekazach” (Berlin), „Reporterze”, „KOSie” „Kulturze Niezależnej” (ps. Andrzej Neut, Antoni Antoszewski, Bartosz Styczeń, Bolesław Ścigany, gen., J. Lemiesz, Jan Sak, Jędrzej Stopyr, Marcin Step, (nat), Paweł Koński, Yan Ów); współpracownik Radia Wolna Europa. Autor zdjęć publikowanych w l. 80. m.in. w pismach „Observer”, „Paris Match”; książek: tom reportaży Szpan (1979); Konfesjonał i TT-tka (Sowa, 1981), Przepustka na kres (Słowo, 1984), Struktury nadziei (Pokolenie, 1988), Polak z Polakiem (Słowo, 1990); sztuk teatralnych, m.in.: Młoda śmierć (1995), Ciepły kanał (1997) i Kazamaty (1998). Laureat Nagrody Dziennikarzy Niezależnych (1987) za wystawę – esej fotograficzny Pamięć murów, prezentowaną m.in. w podziemiach kościoła Miłosierdzia Bożego i Św. Faustyny (XII 1987 – I 1988).

Włodzimierz Domagalski