Foxy Lady

Bardzo lubię ten kawałek Hendrixa. Sądząc z kontekstu, tytuł ten należałoby przetłumaczyć jako „Seksowna panienka”. Ale można inaczej. Cwaniara.

   Wczoraj spędziłem parę godzin w warszawskim Centrum Onkologii. To miejsce sprzyjające myśleniu ekstremalnemu. Proszę się więc nie dziwić, że zabijałem czas lekturą, o której poniżej.

   Przeczytałem mianowicie wstępniak Lisa w najnowszym numerze Newsweeka. Zatytułował go „Kto ja jestem”. Jadowity skurwiel, jak zwykle. Ale zęby jadowe starte jakieś, żeby nie rzec, popsute. Stara się odczarować pojęcie „leming”, wpisując się w trwającą od jakiegoś czasu ofensywę mainstreamową, która  ma na celu przekonanie lemingów, że bycie lemingiem jest cool i trendy. Specjaliści od manipulacji społecznych doszli widocznie do wniosku, że lemingi mogłyby poczuć jakąś niechęć do swojego lemingostwa. I – co nie daj Boże – mogłyby przestać chcieć być lemingami. Trzeba więc lud jasny utwierdzić w przekonaniu, że leming to określenie „jasne” i pozytywne ze wszech miar.

   Początkowo pomyślałem, że sobie z Lisem popolemizuję. Bo wśród cech charakterystycznych leminga Lis wymienia m.in. pracę w korporacji, posiadanie kredytu i jedzenie sushi… A ja – gdy jeszcze nie dopadło mnie trwałe i przewlekłe bezrobocie – pracowałem parę latek w korporacji. Choroba Matki zmusiła mnie przed laty do wzięcia kredytu, który  dusi mnie nadal. A sushi to jadałem wtedy, gdy większość obecnych lemingów waliła jeszcze w pieluchy. No to kto ja jestem?

   Ale szybko odechciało mi się polemizować z najwybitniejszym polskim dziennikarzem średniego pokolenia. Pomyślałem sobie natomiast o fenomenie kariery Lisa. Tym bardziej, że od zawsze uważałem go za nienajlepszego dziennikarza. Pamiętam jeszcze program live debiutującej wówczas TVN24 z 11 września 2001 roku. Daję słowo – a trochę się na tym znam – że Pochanke znacznie lepiej radziła sobie z komentowaniem na gorąco dramatycznych wydarzeń niż Lis.

   I co wymyśliłem? Wymyśliłem, że w lisich początkach kupił on widownię tym, że był taki ładny i gładki, że sprawiał wrażenie takiego inteligentnego, wykształconego i obytego, że starał się pojawiać zawsze w kontekście najważniejszych wydarzeń. A już najbardziej pomogła mu w karierze pierwsza żona. Na początku lat `90 Polacy patrzyli w telewizor i mówili sobie: Ładna para. Tacy młodzi, tacy inteligentni, taką karierę robią… Krótko mówiąc Lis z Rusinem uosabiali marzenia Polaków. Marzenia o własnej przyszłości, albo marzenia o przyszłości dzieci i wnuków…

   Podobny mechanizm zaważył chyba także na popularności Durczoka. Chory, a potem wyleczony Durczok spersonifikował obawy widowni przed rakiem i jej nadzieje, że da się z tą chorobą wygrać. No, i lubimy współczuć biedakom dotkniętym przez los. Oj k…a, lubimy.

A z tego Lisa to cwaniara, oj cwaniara. Była.

PS. Wydaje mi się, że Lisowy wstępniak – a także parę innych publikacji pojawiających się ostatnio w mainstreamie to rodzaj zawoalowanej groźby pod adresem lemingów. Albo pozostaniecie lemingami, albo będziecie niefajni. Albo podzielacie moją (tzn. lisią) argumentację, albo won z raju lemingów… Słowem, pełna mobilizacja. Dlaczego… ;-). Przecież są wakacje… ;-)