Poduszka Pełna Snów

Na wieczornym spacerze znalazłam... piórko.
Niby nic szczególnego, ot - białe piórko. Nie wiadomo czy gołębie, a może mewy, której coś się w główce popsuło z upału i zabłądziła do mojej dzielnicy ?
Nie wiem... Miałam kiedyś takie, stało koło komputera w małym pudełeczku z celofanowym wiekiem. I potem zniknęło. Została po nim ta oto bajka-nie-bajka...

.....Była sobie kiedyś Poduszka Pełna Snów, z którą prowadziłam nocne rozmowy. Ona czytała mi swą Księgę Życia, a ja słuchałam... słuchałam, zatapiając się w Meandry Losów utrwalone na jej Kartach. Ale stało się tak, że Ptaki o skrzydłach utkanych z Oczekiwania i Marzeń, Obietnic i Nadziei, przed Odlotem do Dalekich Krain rozdziobały Poduchę wietrzącą się na Sznurze Czasu. Wiatr Zapomnienia rozwiał Piórka Pamięci. Gdyby nie jedno małe Pióreczko znalezione na Progu Nowego Dnia, pomyślałabym, że Poduchy nigdy nie było...
A może to nie Poduchy, a mnie nigdy nie było? Może byłam tylko Złudzeniem zrodzonym czyjąś Potrzebą?
Ale...
Jeśli Kogoś nigdy nie było to i być nie może... I nie będzie. A jeśli Kogoś nigdy nie było to i Słów też nie było no bo jak to może być by Nikt gadał z Kimś kogo nigdy nie było i po prostu nie ma? ...

...Niepotrzebne Przedmioty wyrzuca się do śmieci. Stare Poduszki Pełne Snów też czasem tam lądują i dlatego Kosze bywają pełne Złamanych Piór z niezaschniętym jeszcze atramentem Wyznań Miłosnych, Złamanych Serc , Zmiętych Kartek Listów z których wyparował aromat Uczuć. Obok Słów Serdecznych leżą Frazesy i Obietnice, obok Wiary Zwątpienie...

Takie to są te Piórka... Wiatr Czasu rozwiewa je co jakiś czas jak jesienne liście w Parku Mglistej Zadumy, niektóre odlatują w Nicość, a te, zaplątane w kolczasty Krzak Nadziei, brunatnieją pod Łzami Deszczu Wspomnień, aż w końcu... przykrywa je śnieżny Całun Zapomnienia...