O psach: Ciapku i Frodo

   Moje dwa ostatnie psy pochodziły ze sklepu. Pies Ciapek pochodził ze sklepu spożywczego na warszawskim Ursynowie. Sąsiadka w nim pracująca powiedziała mi, że siedzi tam u nich zwierz i nie chcę się ruszyć. Za pomocą kiełbasy i sznurka przesunąłem zwierza ze sklepu do swojego mieszkania.

   Pies Frodo pochodził z salonu meblowego „Agata” przy Alei Krakowskiej. Znaleźli go moi młodzi sąsiedzi i zabrali do domu. Nie mogli go zatrzymać ze względu na niemowlaka w domu, ponieważ pies (jeszcze nie Frodo) odnosi się do ludzi  niebywale entuzjastycznie, nie bacząc na ich wiek. Trafił do mnie w kilka miesięcy po śmierci Ciapka. Nic lepszego nie mogło mi się przytrafić.  

   Pies Ciapek mimo swojej plebejskiej urody – był z niego prawdziwy wzorzec rasy kundel mazowiecki – miał niezwykle arystokratyczne maniery. Zawsze zachowywał się z rezerwą, nawet wobec własnego „Państwa”. Ale był to pies, który doskonale wyczuwał hierarchię. Kiedyś gościłem dwie szarytki. Bez namysłu ułożył się u stóp tej, która była przełożoną ich domu.

   Gdy pracowałem na Mazurach, zabierałem Ciapka ze sobą. Żeby się po wsi nie pętał, zabierałem go ze sobą tam, gdzie akurat kierowały mnie obowiązki. W tym do banku w Mławie. Zawsze – skubany – nurkował pod biurko sympatycznej pani dyrektor.

   Ciapek nienawidził ludzi w strojach roboczych. Listonosze, policjanci i żołnierze byli mu doskonale obojętni. Natomiast gdy tylko ujrzał „robociarza”, rzucał się na niego bez namysłu.  Trzeba było uważać.

   Frodo natomiast – z zupełnie niezrozumiałych dla mnie przyczyn – jest entuzjastą rodzaju ludzkiego. Kocha wszystkich. Listonosz przypłacił to dwoma nokautami. Dostał ze łba w przyrodzenie. Teraz, gdy puka do drzwi, ustawia się bokiem. Ale Frodo ma taki wyskok, że niższego osobnika może znokautować tzw. uppercutem, czyli ciosem w podbródek. Na szczęście jeszcze się to nie zdarzyło.

   Ciapek, uosobienie – a właściwie upsienie – arystokratycznych manier, nigdy nie żebrał o jedzenie. Mógł mieć przed nosem najatrakcyjniejszą „pańską” kanapkę i…nic. Tylko raz zrobił numer, a przeżyliśmy razem 19 lat. Żona przywiozła z podróży służbowej do Oslo wędzonego łososia. Zaprosiliśmy parę znajomych i raczyliśmy się ową rybką, popijając ją zmrożoną wódeczką. Ciapek siedział sobie spokojnie, aż nagle wykonał szybką akcję… i pożarł naszemu gościowi… kawałek chleba z masłem, który ten trzymał w ręce. Absolutnie niezrozumiały przypadek. Jedyną słabością kulinarną Ciapka był kurczak. W dowolnej postaci. Wodził oczyma za każdym kurczakowym kęsem tak tęsknie, że zawsze mu coś skapywało. Ale kulturalnie czekał, aż kurczakowe resztki wylądują na jego misce w kuchni.

   Frodo natomiast jest żebrakiem czystej wody. Cokolwiek „Państwo” je, pies siedzi i śledzi. A jako, że mordę ma mimiczną… Utarła się zasada, że co spadnie na podłogę, to do psa należy. Czasem zdarza się spaść na podłogę np. truskawce. Frodo bierze ją do pyska, oblizuje, ale nie nadgryza. Nie jest miłośnikiem truskawek. Ale gdy tylko ktoś chce zabrać poniewierający się na podłodze owoc, Frodo przełyka go błyskawicznie. Egzekucja psich praw obywatelskich jest u niego na pierwszym miejscu. Nawet kosztem smaku…

Pies Ciapek nie lubił się fotografować. Pies Frodo - wprost przeciwnie. Niestety, ich debilowaty Pan nie umie wklejać, mimo że próbował dobrą godzinę.

PS. Okazało się, że jestem tylko pół-debilem. Udało mi się wkleić psa Frodo, choć nie to zdjęcie, ktore wkleić chciałem :-))). Pies Frodo spoczywa w rogu, po prawej stronie.