Tożsamość. Jutro zginie mój pradziadek - wojownik

TOŻSAMOŚĆ

Trzy ósme Polaka
Nikt mnie nie zawstydzi
Cztery religie w mojej głowie marnej
Nie zagościła żadna!

Jak popadnie

Żydówka Ruska urodziła
A Niemka wychowała

Na Polaka – Panie…

Chociaż szable ukryte we mgle
zakopane w lesie,

nie doczekały,

... a las wyrósł –O, Panie!

My to ludzie tutejsi

Tu spłachetek i tam spłachetek

Piaseczki – Panie!

I ten kawałek lasu

I konik stary, jakoś się zapadł

W sobie

W piersiach,

kapliczki skromne

Chodzą duchy

dookoła stołu

I żaden

nie chce siadać z nami

Do Wigilii

Bo krew na stole

Krew na bitwy boisku

Krew pod mikroskopem

narodowych rozdrażnień

Setki lat

zwykłych ludzi

Mowy związanej

polski, jidysz, cyrylica, szprechen

Setki lat starań

Mickiewicz

Czytany na stole w kuchni

z ogromnej księgi

Pogryzany bułką

popijany gorącym mlekiem

A potem pięciolatek

z dębową szabelką

recytujący w zabłoconym sklepie

"Redutę Ordona"

Tak wyszło

Pomimo starań

O to

I tamto
Lepszego nic

Rzeczpospolita
Rzeczpospolita
Rzeczpospolita

Wojownik zaraz straci nogi

Z gruzów Warszawy trochę jednak pamiątek wyciągnęli.

Zdjęcia.

Na jednym z nich odręcznie, kopiowym ołówkiem napisana data: 16.05.1944r.

Warszawską ulica zasuwa moja babcia, której mąż piąty rok wysiaduje w szkopskiej niewoli i jej ojciec, pradziadek Bielecki.

Ma wówczas 71 lat i za niespełna cztery miesiące zginie w Powstaniu śmiercią żołnierza, czyli w walce.

Straci nogi w wybuchu miny i wyniesiony z pola walki przez szkopów, umrze, patrząc na nich groźnie w Tworkach, po dwóch tygodniach.

Bywa i tak.

Zawsze wojował.

Lubił walczyć, a znane mi historie zaczynają się od wojny japońskiej, skąd przywiózł ponoć łupy i chwałę, a z całą pewnością malarie.

Pierwszą wojnę odchorował. Był już za stary a i u Cara coś nie chciał służyć.

Był socjalistą, w związku z czym poleciał walczyć z pieprzonymi komuchami na ochotnika.

Prywatny żołnierz, bo oręż miał własny.

Ponoć był nieźle wyposażony.

Kto umie liczyć łatwo zauważy, że miał wówczas 47 lat.

Wrócił po dwóch miesiącach.

Obydwie córki miał w wieku gimnazjalnym.

Tu muszę dodać, że Pradziadek miał taki zwyczaj, że lubił się zabawić.

Gdy wracał po dwóch czy trzech dniach - skruszony do żony i dzieci, przynosił zawsze pieprzone prezenty.

Dzieci - owszem, ale prababcia pewnie nie była z nich zbytnio zadowolona.

Ciasteczka od Bliklego pięknie zapakowane w białe paczuszki.

Jakieś karciane łupy.

Ot dziwactwa!

Po cichu dodam, ( a wiem to od Babci ) że w latach tzw. międzywojnia całymi latami sponsorował za ogólnym przyzwoleniem różne panie, gdyż jak pięknie ujmowała to Babcia:

- Mamusia zupełnie tego seksu nie lubiła!

Nie mnie wchodzić w takie układy.

Wracamy do tej naszej sławnej Kontry, ale wszystko co napisałem będzie nam za chwile potrzebne. Opisów zmagań z pewnością przeczytacie mnóstwo.

Już po walce!

Wygraliśmy i Pradziadek wraca do domu całkiem żywy. Jeszcze raz zacytuję Babcię:

-Wystraszyliśmy się, bo wyglądał jak diabeł. Twarz pokancerowana - jakaś przypalona nieco. Odziany w rosyjski płaszcz poplamiony krwią i śmiertelnie podziurawiony kulami.

Wrócił z krwawymi opowieściami, które do mnie trafiły, gdy dzieckiem będąc udawałem, że śpię za firanką odgradzającą moje łóżko od pokoju, gdzie w kłębach papierosowego dymu snuli weterani różne przerażające opowieści.

Pojawiały się tam także historyjki opowiadane onegdaj przez Pradziadka o 20 roku, jako przykłady komuszego zezwierzęcenia.

Jakieś rodziny poprzybijane do stołu za języki, takie historie) Pilnie udawałem, że śpię, ale przecież słuchałem i kilkuletnie serce we mnie dudniło. Ale nie mam zamiaru was dzisiaj nękać okropieństwami wojny.

Pamiętacie te pączki w paczuszkach?

Pradziadek wracając z wojny nie sprzeniewierzył się tradycji. Choć socjalista w sprawach prywatnych był przecież konserwatystą jak cholera.

Miał dwie córki.

Z ogromnych kieszeni tego pokrwawionego płaszcza wyciągnął prezenty.

Jednej córce przyniósł małego kogutka, całkiem zmyślnego.

Drugiej, kota przypalonego w ogniu wojny.

Kot biedak, z jednej strony spaloną miał sierść, urwane ucho i liczne poparzenia.

Pradziadek kota nosił w kieszeni przez tydzień, bo wydał mu się osobą dzielną i ujmującą!

Faktycznie pożył ten kot w doskonałym zdrowiu jeszcze kilka lat.

Co dostała Prababcia, nie wiem, ale skoro nie lubiła tego seksu?

Tak bywa.