chłopcy /słowa pisane małymi literami/

Do napisania  prezentowanego poniżej tekst skłoniła mnie lektura  Pokolenia 44 @yuhmy i rozmowa, która się między nami wywiązała. Dzięki @yuhma!

Pod  tytułem „chłopcy” i podtytułem /słowa pisane małymi literami/ zamierzam popełnić jeszcze kilka wpisów, wspominając Tych, których miałem szczęście spotkać.

Bielawski

   Bielawskiego poznałem w 1979 roku.  Pewna dziewczyna zaprosiła mnie na weekend do swojej chałupy w Wejsunach k. Rucianego. Weekend potrwał  nieco dłużej :-)

   Bielawski był wejsuńską znakomitością. No, celebrytą po prostu.  Niby ledwie dyrektor miejscowej podstawówki i nieco zwariowany na punkcie polskości Warmii i Mazur  twórca muzeum regionalnego (we własnej chałupie!). Ale to był facet o którym parę lat wcześniej pisała w warszawskim tygodniku Małgorzata Szejnert. Ho, ho, ho! - jakby to dzisiaj ktoś mógł powiedzieć :-). W latach  `70 o mieszkańcach Warmii i Mazur raczej się nie pisywało. O warmińsko-mazurskich PGR to tak. Autochtoni - i nie tylko autochtoni -  byli interesujący tylko w aspekcie rekreacyjnym, a popyt na dacze rósł…

   Bielawski wyglądał jak dzik. Niezbyt wysoki, o krępej, mocnej budowie, siwy i „cały” zarośnięty siwą szczeciną. No, odyniec po prostu. Bielawski był uroczym kompanem. Na sucho, i na mokro! Urodzony gawędziarz, ale gawędzić to on gawędził tylko o tym, co Szejnertowa wcześniej napisała. Dopiero po paru bezdebitowych – albo „londyńskich” – lekturach, które mu podrzuciłem, zaczęliśmy gawędzić bardziej od serca.

   O dziwo, niewiele pamiętam z tych rozmów. Niewiele konkretów. Ale pamiętam i będę pamiętał do końca życia wrażenie. Myślał więcej niż mówił, robił więcej niż musiał, a życie poświęcił Polsce.

   Nie będę już nadużywał cierpliwości Czytelników. Oto resume życiorysu dzika Bielawskiego. Możliwie najkrótsze. Ur. 1906 opodal  Częstochowy.  Nauczyciel geografii z cenzusem (po Studium Nauczycielskim). Przed wojną pracował na Wołyniu. Po wrześniu ’39 stracił kontakt z żoną i kilkuletnią córeczką. Na zawsze. Konspirator od 1939. Oficer AK. Lwów. Wywiad i dywersja. Aresztowany w `46 przez UB, przesiedział rok w śledztwie, idąc w zaparte. Wyszedł po amnestii. Na Śląsku jego dawna akowska łączniczka dała mu papiery swojego nieżyjącego męża. Od tego czasu nazywał się Sitnicki. Dał dyla na Mazury i tam się zaszył. Jak to dzik :-). Amnestia amnestią, ale o towarzyszach sowietach wiedział swoje. Wiartel , potem Wejsuny. Dyplomowany nauczyciel był bezcenny. Dyrektorem został. I wykręcił numer, który  Małgorzata Szejnert opisała dwadzieścia parę lat potem. Ożenił się dzik z Mazurką Lottą, wdową po żołnierzu Wehrmachtu zaginionym pod Stalingradem. Lotta miała córeczkę, której naturalny ojciec na oczy nie zobaczył. Tak to dzik Bielawski został ojczymem. Potem został ojcem. Po raz wtóry. Córka. Bielawski miał szczęście do córek. Tyle, że tej pierwszej, przedwojennej, na oczy już nie zobaczył. A z tą drugą, powojenną… Po 1956 roku dzik się ujawnił. Przedtem poradził się proboszcza. Proboszcz okazał się  kapelanem „Ognia”. Ujawnił się niewiele wcześniej. W latach `70 dzik siedział w Wejsunach i robił swoje. Ale historia jeszcze raz go dopadła i jeszcze raz z  niego zakpiła. Chyba boleśnie. Pasierbica, córka  wermachtowca, została w Polsce. Naturalna córka dzika wyjechała do RFN. Różnie na tych Mazurach bywało. Dzik zmarł w 1986 roku. Ostatni raz napiłem się z nim wódki w 1984. Nad  książką  gen. Sosnkowskiego „W obronie praw Polski” …To była tylko znajomość, rozmawialiśmy  „poważniej” ledwie kilka razy…

   Głowę dam, że dzik Bielawski musiał być pierwowzorem bohatera „Róży” Wojciecha Smarzowskiego. Głowę dam, ale filmu nie obejrzę. Nie zamierzam. Wolę pamiętać dzika, którego poznałem

Pamięci Eugeniusza Bielawskiego (1906-1986), dzielnego człowieka, dzielnego żołnierza, Polaka.

PS. Nie umiem linkować, ale zainteresowanym Czytelnikom rekomenduję lekturę  wyguglanego tekstu:  andrzej-gawecki.com/pisalo.htm  To ciekawy impresyjny zapis rozmowy Autora z  Bielawskim, który zbierał się już na tamtą stronę.