Wajda kończy film pt. „Przygody Jamesa Bola” !

Oto ostatnie sceny filmu:  Jest sierpień 1980 roku. Nabrzeże portu wojennego w Gdyni. Przy nabrzeżu stoi reprezentacyjna motorówka Marynarki Wojennej – ta sama, którą obwozi się oficjeli odwiedzających port wojenny: sekretarzy PZPR, delegacje rządowe bratnich partii, czy towarzyszy radzieckich. Na nabrzeżu stoi dwóch marynarzy, przygotowanych do rzucenia cum… Motorówka ma włączone silniki a przy niewielkim trapie stoi dwóch marynarzy w białych bluzach i granatowych spodniach, czekając na ważną osobistość. Jeden z nich ściera ręką pot, spływający mu po czole spod czapki. Dowódca jednostki, komandor Waga, stoi w otwartych drzwiach sterówki , nerwowo spoglądając na zegarek. Z wnętrza sterówki słychać charakterystyczne dźwięki włączonej radiostacji…

Uważny świadek zauważy też kręcących się w pewnej odległości od motorówki cywili w ciemnych okularach, uważnie obserwujących otoczenie, jakby czegoś szukali. Nagle gdzieś w górze słychać niski dźwięk nadlatującego helikoptera. Marynarze stojący przy trapie motorówki wyprężają się jak na tajemniczy sygnał, podczas gdy dowódca wychodzi ze sterówki, obserwując niebo. Znany mu kształt śmigłowca MI-24 zatacza łuk nad nabrzeżem, by po chwili zawisnąć nad basenem portowym. W tym samym momencie odzywa się w sterówce radiostacja: TU CZAPLA, TU CZAPLA ! Komandor dopada do mikrofonu radiostacji, wrzeszcząc poprzez dobiegający wszędzie, ogłuszający huk silnika i śmigieł śmigłowca: TU BEATA, TU BEATA ! Kręcący się na nabrzeżu cywile, odwracają głowy od motorówki, spoglądając wgłąb nabrzeża, gdzie pojawiają się najpierw dwa gaziki WSW, za nimi czarna „Wołga” i cywilny FIAT 125 w kolorze bermuda. 

Gaziki zatrzymują się za motorówką, z których wyskakują marynarze z karabinami maszynowymi na piersiach, ustawiając się wzdłuż motorówki. Wołga z piskiem opon hamuje, naprzeciw niewielkiego trapu, a za nią zatrzymuje się FIAT 125 w kolorze bermuda. Wychodzi z niego dwóch cywili, z których jeden otwiera tylne drzwi limuzyny Wołga. Z Wołgi wychodzi James Bol, mrużąc oczy od sierpniowego słońca. Drugi z cywili podaje mu okulary słoneczne w brązowej oprawie, by następnie wskazać ręką motorówkę….

James Bol energicznie podchodzi do trapu, słuchać gwizdek powitalny, a dowódca jednostki salutuje, meldując: - Komandor Waga z załogą M-31!

- Nazywam się Bol !....James Bol ! - agent Bol wyciąga rękę na powitanie. Komandor ściska rękę agentowi i prowadzi do wnętrza. Marynarze szybko wciągają trap, inni - z nabrzeża rzucają im liny cumownicze, a sternik włączając na krótko syrenę, zgrabnie odbija od nabrzeża, kierując motorówkę w kierunku główek falochronu.

Motorówka wypływa z portu wojennego, kierując się na południowy –wschód, do Gdańska. W tym samym kierunku podąża także śmigłowiec MI-24 – widoczny wysoko na niebie z pokładu reprezentacyjnej motorówki Marynarki Wojennej – niczym znak wskazujący kierunek rejsu…

Scena następna: W tym samym czasie, gdy motorówka pruje fale - tłum zebrany przed bramą Stoczni im Lenina, faluje jak wzburzona wiatrem Zatoka Gdańska. Ale na twarzach ludzi nie widać już strachu. Widać radość oczekiwania na coś ważnego, coś co wreszcie odmieni ich szare, biedne i beznadziejne życie. Słychać okrzyki: Lech Wałęsa, Lech Wałęsa, Lech Wałęsa ! Wznoszą się flagi biało-czerwone, ktoś usiłuje przymocować do bramy olbrzymi bukiet kwiatów. Słychać śmiech, a rosnące napięcie znów zamienia się w coraz głośniejsze: Lech Wałęsa! Lech Wałęsa! Lech Wałęsa!!!

Kolejna scena:  W pomieszczeniach Sali BHP trwa poszukiwanie Lecha Wałęsy. Gdzie jest Lechu ? Gdzie jest Lechu ?:  słychać nerwowe pytania członków komitetu strajkowego. Ktoś biegnie do pobliskiej stołówki, bo ponoć tam go widziano. Inni zastanawiają się, czy aby Lechu nie pojechał na jakiś wydział, by wesprzeć strajkujących ?  Tu też napięcie rośnie, bo Lecha nie ma – a ktoś musi ludziom powiedzieć, co się stało po rozmowach z rządem...

Gdy kolejny raz padają nerwowe pytania” Gdzie jest Lechu ? Gdzie jest Lechu ??? – do opustoszałego nabrzeża stoczni gdańskiej podpływa motorówka Marynarki Wojennej… Zza zwałów złomu wyskakuje dwóch cywili, przebranych za robotników, szybko łapią rzucone im liny i mocują motorówkę do nabrzeża . Z wnętrza motorówki wychodzi James Bol – przebrany w drelich stoczniowy i wdrapuje się na nabrzeże po drabince. Liny szybko zostają rzucone na pokład motorówki, która szybko oddala się wgłąb basenu stoczniowego.

James Bol wskakuje na stojący w ukryciu wózek akumulatorowy, do którego cywile przymocowali już dwie biało czerwone flagi. Siadają za kierownicą wózka i wyjeżdżają w kierunku Sali BHP.

Scena następna:  Gdy  po obu stronach bramy stoczniowej rośnie napięcie,  gdy do komitetu strajkowego docierają informacje, że Lechu gdzieś zginął - w tym samym czasie  James Bol jedzie przez stocznię na wózku akumulatorowym, trzymając się wygiętej rury, pełniącej funkcję zamontowanej do wózka poręczy. Flagi na wózku łopoczą, a coraz większy tłum robotników biegnie za wózkiem i za przywódcą strajku…

Ta informacja wreszcie dociera do członków komitetu strajkowego, którzy dostrzegają  nadjeżdżający wózek akumulatorowy a na nim Lecha, otoczonego tłumem robotników. – Gdzie on był i co on k…a robi ? – pytają się siebie, gdy James Bol macha ręką do gęstniejących tłumów. Dojeżdżają tak do samej bramy stoczniowej, ktoś podsuwa drabinę, a James Bol wdrapuje się na sam szczyt, wychylając się zza wysokiej bramy do tłumów mieszkańców Trójmiasta, stojących przed bramą stoczni. Rozlegają się oklaski, żywiołowe okrzyki, ktoś intonuje „Jeszcze Polska nie zginęła !”. Starsze kobiety płaczą, ktoś rozrzuca ulotki.

Gdy kończą hymn, znów nad placem przed stocznia wznoszą się okrzyki na cześć idola robotników: Lech Wałęsa ! Lech Wałęsa ! Lech Wałęsa !!! Ktoś podsuwa mikrofon i wtedy na całą Polskę, na cały świat Lech Wałęsa w triumfalnej postawie, z radością w głosie wykrzykuje: Proszę państwa: Oto mamy wreszcie wolne, niezależne, samorządne związki zawodowe !!! Euforia ogarnia wszystkich, ludzie płaczą, ściskają się w powszechnej radości, że wreszcie znalazł się ktoś, kto ich wyzwolił z niewoli…