KIIP – zasada.

 

zielony
Alert pomarańczowy winien trwać tak długo, aż dany problem zostanie rozwiązany. Z tą chwilą może przekształcić się w zielony, oznaczający zamknięcie sprawy. Tuż przed przekształceniem się alertu pomarańczowego w zielony powinno mieć miejsce wspólne wypracowanie wniosków z danej sytuacji, zarchiwizowanie sprawy (tzn. początku, przebiegu i wniosków) oraz przygotowanie jednobrzmiącego komunikatu. Ważne jest szczególnie zarchiwizowanie, gdyż jest to forma zbiorowej pamięci, mogącej przydać się w przyszłości. Po tym może nastąpić ogłoszenie „zielonego alertu”, którego przykładowa treść może być następująca:

Informujemy, że w związku z wcześniej sygnalizowaną przez nas sprawą [tu jej krótki opis] zagrożenie zostało odsunięte, jego źródło [bądź źródła] zostało ustalone, zaś wobec agresora [bądź agresorów] podjęte zostały [lub zostaną] stosowne kroki. Dotychczasowa struktura środowiska jest w dalszym ciągu stabilna, odporna na ataki z wewnątrz jak i z zewnątrz. Z zainteresowanymi stronami pozostajemy w ciągłym kontakcie.

Znaczenie zielonego alertu dla użytkowników jest istotne, gdyż obniża on niepokój w środowisku, wywołuje przekonanie o tym, że problemy pozostają pod kontrolą oraz że struktura jest samonaprawiająca się, samoucząca się, samosterowna i trudna do rozbicia. Z kolei dla zarządzających „klastrami” jest to o tyle istotne, że niezależnie od różnic pomiędzy nimi na różnych polach zdolni są podjąć wspólnie działania zaradcze zaistniałym (lub mającym mieć miejsce) zagrożeniom/sytuacjom kryzysowym oraz zlikwidować niebezpieczeństwo. Z kolei, dla agresora (bądź agresorów) komunikat taki oznacza spalenie ataku na panewce a ponadto ostrzeżenie przed podobnymi działaniami w przyszłości.

Trzeba także podkreślić jeszcze jedną rzecz niezwykle istotną. Mianowicie, w chwili, gdy alert czerwony przekształci się w pomarańczowy te „klastry”, które mają taką możliwość, powinny błyskawicznie udostępnić swoim użytkownikom przestrzeń wymiany poglądów, informacji, komentarzy itp., tak by dane zdarzenie mogło szybko zacząć żyć w środowisku i zostać przez niego przetworzone. Wymiana poglądów, informacji i komentarzy jest niezwykle cenna w takiej sytuacji, gdyż oznacza to dostrzeżenie przez środowisko zaistniałego problemu, nierzadko jest źródłem know-how mogącego w danych okolicznościach być przydatnym, dla ekip zajmujących się daną sprawą stanowi informację zwrotną, jest sposobem samouczenia się środowiska, jego samodoskonalenia oraz dążenia do samosterowności. Im szerzej są udostępnione kanały komunikacyjne do i od użytkowników, tym proces stabilizacji powinien być krótszy oraz bardziej harmonijny.

inicjatywy/akcje/działania/przedsięwzięcia.
W w/w przypadkach w mocy pozostaje założenie o istnieniu w strukturze pięciu „klastrów”. Do pewnego stopnia będzie również wykorzystywany mechanizm współdziałania, jaki ma miejsce w przypadku zagrożeń/sytuacji krytycznych.

Przypuśćmy, że K1 wpada na pomysł przeprowadzenia jakiejś inicjatywy/akcji/działania/przedsięwzięcia. W warunkach szkieletowej sieci rozproszonej może, za pomocą wszystkich dostępnych kanałów komunikacji, zainteresować tym bądź to wszystkie „klastry” znajdujące się w strukturze bądź, jeżeli nie ma takich możliwości, kilka z nich.

Przyjmijmy ten drugi przypadek. Pomiędzy K1 a, dajmy na to dwoma innymi K, ma miejsce wymiana poglądów i informacji na ten temat. W tym czasie dochodzi do ustalenia dlaczego dany podmiot takie lub inne działanie/akcję proponuje, czemu ma to służyć, jak intensywne (oraz/lub ekstensywne) ma to być, jak długo to ma trwać, w co ma to się przekształcić, czy ma być jednorazowe (czy też ma się powtarzać) oraz jaki ma mieć zakres/zasięg. W trakcie takich ustaleń mogą nastąpić jakieś modyfikacje związane z daną inicjatywą/akcją/działaniem/przedsięwzięciem obejmujące swoim zakresem wszystkie bądź niektóre z powyższych zmiennych. Niewykluczone, że któryś z „klastrów” może odmówić przystąpienia do takiej inicjatywy/… bądź uzależnić swoje przystąpienie od jej modyfikacji. Proces wypracowywania wspólnej płaszczyzny trwa dopóki, dopóty zainteresowane „klastry” podejmą ostateczną decyzję o przystąpieniu do sprawy. W takim porozumieniu powinno zawierać się to: kto i za co odpowiada, kto bierze na siebie rolę koordynującą, jakie środki wspierające zostaną użyte, jakie kanały komunikacji zostaną wykorzystane jako podstawowe (a jakie jako rezerwowe), w jaki sposób dana inicjatywa/… będzie ubezpieczana, do jakiej grupy docelowej ma być skierowana, jak długo ma trwać, czy ma się powtarzać i inne. Trzeba zaznaczyć, że ten etap powinien stopniowo stawać się publiczny, zaś całkowicie taki charakter przyjąć wówczas, gdy „klastry” wypracują w sprawie porozumienie. Chodzi o to, by na etapie wykluwania się koncepcji nie została ona zdezawuowana, zdyskredytowana i storpedowania przez różnorakie złośliwe gnomy, których celem jest dezintegracja środowiska prawicy. Etap ten wcale nie zamyka drogi pozostałym „klastrom” do przyłączenia się do danej inicjatywy/…, jednakże wypracowane porozumienie stanowić powinno wspólny dorobek, wobec którego inni uczestnicy powinni się orientować, i na podstawie którego miałyby być czynione dalsze ustalenia co do ich przystąpienia. Po zamknięciu wypracowywania porozumienia, poszerzonego o pozostałe „klastry”, dana inicjatywa/… powinna zostać przedstawiona publicznie celem zebrania uwag, głosów krytycznych lub innych przydatnych informacji. Głosy użytkowników, skupionych w obrębie danych „klastrów”, powinny, jeśli są merytorycznie uzasadnione, zostać przyjęte i jeśli byłoby to racjonalne wpływać na przekształcenie pierwotnej koncepcji w takim kierunku, by uwzględnione były racje projektodawców jak i opinii publicznej.

Po przedyskutowaniu danej inicjatyw/… wewnątrz danych środowisk jak i pomiędzy nimi powinno nastąpić jej wdrożenie. W ramach Integratora winna być ona ciągle pilotowana aż do jej zakończenia. Z tą chwilą powinno, podobnie jak w przypadku alertów, mieć miejsce wspólne wypracowanie wniosków oraz zarchiwizowanie (tzn. początku, przebiegu i wniosków) danej inicjatywy/….

Logo.
W pierwotnym założeniu przyjmowałem istnienie, symbolizującego Integratora, logo, jednak, po wnikliwszym przeanalizowaniu tego, uważam, że jest niepotrzebny. Integrator ma być widoczny poprzez swoje funkcje i zasady a nie jako coś sformalizowanego. Ponadto z logo wiązałaby się również kwestia jego przyznawania i używania, a to mogłoby wywoływać niepotrzebne, dezintegrujące, rozdźwięki.

Dostęp do Integratora i wykluczanie.
Co do zasady dostęp jest możliwy dla każdego serwisu/portalu/strony internetowej/blogu/forum/etc. identyfikowanego i kojarzonego ze środowiskiem jakkolwiek rozumianej prawicy. Mimo to, ze względów integralności i bezpieczeństwa struktury, nie powinny (lub wręcz nie mogą) w nim znajdować się te podmioty, wobec których są prawnokarne zarzuty określone w art. 13 Konstytucji RP z 1997 r. Integrator należy rozumieć jako koncepcję o charakterze wolnościowym, inicjatywę społeczną, dążącą do harmonii życia politycznego, społecznego, kulturowego itp. oraz odwołującą się do ducha porozumienia, pokojowego rozwiązywania różnorakich problemów, jednakże zawężoną do prawej strony sceny politycznej. Stąd więc w filozofii Integratora nie leży służenie jakimkolwiek nurtom autorytarnym, totalitarnym, dyktatorskim lub takim, które odwołują się do niszczenia czyjejkolwiek wolności.

Przyjmuję więc, że szczegółowe zasady zarówno dostępu do Integratora jak też i z niego wykluczania zostaną opracowane w drodze dyskusji wewnątrz- oraz międzyśrodowiskowych, zaś jej efektem będzie określenie warunków optymalnych. Proponuję wobec tego koncepcję Integratora skierować do różnorakich środowisk skupionych wokół takich lub innych serwisów/portali/blogów/for/stron internetowych/etc. identyfikowanych i utożsamianych z jakkolwiek rozumianą prawicą oraz uzyskanie stamtąd informacji nt. zasadności konstruowania takiego instrumentu jak Integrator, jego funkcji, działania, zasad dostępu i wykluczania itp. Samą zaś koncepcję należy traktować jako zbliżoną do otwartego standardu.

W tym miejscu puszczam koncepcję dalej.